Απογοήτευσε η επίσκεψη Μέρκελ

Αναμφισβήτητα το κορυφαίο γεγονός της εβδομάδας που πέρασε ήταν η επίσκεψη στη χώρα μας της Γερμανίδας Καγκελαρίου, Άνγκελα Μέρκελ. Ζωντανές μεταδόσεις, μαραθώνιες εκπομπές, συνεχής ροή ειδήσεων και ανταποκρίσεων, επίσημες και ανεπίσημες διαρροές, συνέθεσαν την καθημερινότητά μας καθώς οι προσδοκίες ήταν πολλές από κάθε πλευρά.

Στο ίδιο μοτίβο και οι όποιες διαμαρτυρίες, πορείες, αντιδράσεις που έχω την εντύπωση ότι έως και εσκεμμένα κινήθηκαν στη σφαίρα του «γραφικού». Η πολυδιάσπαση των διαμαρτυρομένων για ακόμη μια φορά στέρησε τη μαζικότητα από τις συγκεντρώσεις και κατέδειξε ότι ακόμη και στα πιο μεγάλα μας προβλήματα είμαστε περιχαρακωμένοι, χώρια. Το έχουμε ξαναπάθει, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Η κάθε, κομματική ουσιαστικά, υποομάδα έδωσε πραγματικό αγώνα για το ποια θα κάνει την πιο ακραία δήλωση, θα προσφέρει το πιο «γραφικό» ενσταντανέ, θα δώσει το πιο αλλόκοτο στιγμιότυπο και τελικά όλοι μαζί έχασαν. Όλοι οι δικοί μας, οι εγχώριοι έχασαν.

Έχασαν από ένα «αμερικανάκι» (συμφορά !), τον 56χρονο Ντάγκλας Αλαν Χάτιερ, που σκέφτηκε να κάνει αυτό που δεν θα μπορούσαν όλοι οι άλλοι. Να ξεβρακωθεί και να αρχίσει να τρέχει αλλόφρων στο Σύνταγμα, δηλώνοντας αργότερα ότι είναι και λάτρης του ούζου. Και αυτό το παιχνίδι το χάσαμε λοιπόν με διαφορά εκκεντρικότητας. Η διαμαρτυρία των Ελλήνων για τις συνεχείς περικοπές και την επιβολή φόρων μετατράπηκε σε ένα από αυτά τα βίντεο που βλέπουμε, με κάτι τύπους τρελαμένους, που μπουκάρουν γυμνοί σε ποδοσφαιρικούς αγώνες για να κερδίσουν τα δικά τους δευτερόλεπτα παγκόσμιας δημοσιότητας. Ε, αυτό πάθαμε.

Η επίσκεψη της Μέρκελ στην Αθήνα απογοήτευσε πολύ κόσμο για διαφορετικούς λόγους και αυτό φάνηκε από τα όσα ακολούθησαν, από τις λίγες δηλώσεις «αντίπραξης» που έγιναν και κυρίως από τους ήπιους κραδασμούς που υπήρξαν από την πρώτη στιγμή που προσγειώθηκε στο «Ελ. Βενιζέλος». Ήδη από τη θέα των σημαιών των δύο χωρών στα παράθυρα του πιλοτηρίου, εκείνοι που είχαν επιφορτιστεί με την αποστολή της σχετικής σπέκουλας, έχασαν τα πληκτρολόγια κάτω από τα δάχτυλά τους.

Πρώτη απογοήτευση λοιπόν το γεγονός ότι η Μέρκελ δεν ήρθε τελικά στην Ελλάδα ως «Καίσαρας», ούτε ως αγοραστής που ήρθε να επιθεωρήσει το «ακίνητο». Δεν κατέφθασε ως κατακτητής, δεν έδειξε ούτε για μια στιγμή κάποια χροιά αίσθησης «uber alles». Ακολούθησε με ευλάβεια το πρωτόκολλο, συμπεριφέρθηκε σε όλους όπως ακριβώς όφειλε ο επικεφαλής μιας ξένης χώρας, έδειξε σεβασμό σε όλους τους θεσμούς της Πολιτείας μας, κάτι που ακόμα και εμείς δεν το κάνουμε. Έβαλε στη σειρά τους δικούς της, μετά από τους Έλληνες, τους σύστησε έναν έναν, δεν βάδισε πιο μπροστά από τον Σαμαρά, όπως πολλοί περίμεναν, δεν κρατούσε ψηλά το πηγούνι και δεν μου φάνηκε και καθόλου ακατάδεκτη. Ακόμα και στην ανάκρουση των Εθνικών ύμνων ήταν απόλυτα τυπική, ενώ ακόμα και κατά την άφιξή της στο Μαξίμου, έδειξε την «ανθρώπινη» υπόστασή της αφού, όπως θα έκανε κάθε Γερμανός που επισκέπτεται την Αθήνα, ρωτούσε για τα αξιοθέατα. Προς απογοήτευση πολλών, δεν ήταν «στημένη», δεν ήταν «μαγκωμένη», ούτε περπάταγε με το βάδισμα της πάπιας όπως περίμεναν οι διάφοροι σπεκουλαδόροι.

Από αυτά και μόνο που περιέγραψα η απογοήτευση ήταν τεράστια. Πως ήταν δυνατόν να μη συμβεί τίποτα από όλα εκείνα που περίμεναν με αδημονία να μεταδώσουν σε όλα τα «κανάλια πληροφόρησης» οι συνήθεις σπεκουλαδόροι που βγάζουν κανονικό, παχυλό μεροκάματο από αυτές τις ιστορίες ! Πως τόλμησε η Μέρκελ να τους κόψει το «ψωμί» !

Η δεύτερη απογοήτευση ήρθε για εκείνους που περίμεναν να δουν τον Σαμαρά να παριστάνει είτε τον νταή, είτε τον δουλοπρεπή. Άλλοι ήθελαν έναν Σαμαρά να υψώνει ένα ακαθόριστο «ΟΧΙ» προς τον «κατακτητή», να συμπεριφέρεται με απέχθεια, να μην διασταυρώνει το βλέμμα του με της Καγκελαρίου και ορισμένοι πιο ακραίοι, ίσως και να περίμεναν να τη δείρει σε κάποια γωνία στο Μαξίμου. Άλλοι, περίμεναν έναν Έλληνα Πρωθυπουργό δουλοπρεπή, που θα έκανε υποκλίσεις, που θα συμπεριφερόταν ως χαζοχαρούμενος τοπάρχης που υποδέχεται τον «επιβλέποντα». Ο Σαμαράς ήταν αυτό που έπρεπε, ο Έλληνας Πρωθυπουργός που υποδέχτηκε την ηγέτιδα μιας ευρωπαϊκής χώρας – εταίρου, με τον πρέποντα σεβασμό και τις μετρημένες κινήσεις ενός επικεφαλής που είναι επιφορτισμένος με το πολύ δύσκολο έργο συγκράτησης της χώρας σε περιβάλλον αξιοπρέπειας, πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, όσο και αν αυτό αποτελεί ακόμα ζητούμενο. Μεγάλη απογοήτευση λοιπόν και σε αυτόν τον τομέα, με όλους αυτούς να μην μπορούν να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες τους και να μεταδώσουν τη «δικαίωσή» τους. Και αυτοί λοιπόν έμειναν με τα πληκτρολόγια στο χέρι.

Όμως δεν έφταναν όλα αυτά. Υπήρξε και τρίτη απογοήτευση. Αυτή έγκειται σε όλους εκείνους που παριστάνοντας τους κλασσικούς «κουτοπόνηρους» Έλληνες, προσπαθούσαν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι η Μέρκελ θα ερχόταν ως άλλος Santa Claus, με σακούλια γεμάτα λεφτά στους ώμους, έτοιμη να τα μοιράσει σε εκείνους που θα την «έγλειφαν» περισσότερο. Οι προσδοκίες τους διαψεύστηκαν μαζί με την αίσθηση του ότι η Ελλάδα τελεί υπό κηδεμονία. Η Μέρκελ συμπεριφέρθηκε στις ελληνικές αντιπροσωπείες με τρόπο που έδειχνε ότι η ίδια η Ελλάδα πρέπει να διορθώσει τις παθογένειές της για να βγει από την κρίση. Ότι είναι ένα αυτόνομο κράτος που διαθέτει το δυναμικό που θα την κρατήσει στην Ευρωζώνη. Όσοι λοιπόν περίμεναν να «προσληφθούν» από την «προσωπάρχη» Μέρκελ, έμειναν με την προσδοκία.

Τέταρτη και ίσως μεγαλύτερη από όλες, απογοήτευση. Όσοι λιγουρεύονταν δραχμή και όσοι πόνταραν στην καταρράκωση της χώρας προκειμένου να σωθούν μέσα από μια ολική κατάρρευση, θα μείνουν με την όρεξη. Η Μέρκελ έκλεισε την κουβέντα αυτή με όλους τους δυνατούς τρόπους. Η πρόθεση διατυπώθηκε και ήταν συγκεκριμένη. Η Ελλάδα θα μείνει στο ευρώ και όλοι εκείνοι που περιμένουν με τα λεφτά τους στο εξωτερικό να έρθουν στην Ελλάδα και να αγοράσουν με ένα κομμάτι ψωμί ακίνητα και περιουσίες, θα συνεχίσουν να παραμένουν στον προθάλαμο και θα αναγκαστούν με άλλον τρόπο να αξιοποιήσουν τα λεφτά που έκαναν φτερά. Στην ίδια μοίρα θα βρεθούν και εκείνοι που περιμένουν να καταστήσουν τη δική τους κατάσταση, κοινή μοίρα, προσπαθώντας να αποφύγουν την εκπλήρωση των υποχρεώσεών τους.

Από την άλλη πλευρά, όλα τα υπόλοιπα που συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία, υφίστανται και ελπίζω να αμβλυνθούν γιατί διαφορετικά θα οδηγηθούμε αναπόφευκτα σε κοινωνική έκρηξη. Οι μπαταχτσήδες παντός τύπου πάντως, το πήραν το μήνυμα. Και αυτό είναι μείζονος σημασίας για μια χώρα όπου 80 % των φόρων το πληρώνουν μισθωτοί και συνταξιούχοι. Η Κυβέρνηση οφείλει να κινηθεί με περισσότερη ταχύτητα και αποτελεσματικότητα. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Και ο δρόμος αυτός είναι εντός ΕΕ και εντός ευρώ.

Βασίλειος Μπαλάφας

Σχετικές ετικέτες:Πολιτική