«Εγώ που βοηθούσα, τώρα ζητώ βοήθεια»

Ανθρώπινες ιστορίες μέσα στη δύνη της κρίσης

«Εγώ που βοηθούσα, τώρα ζητώ βοήθεια. Δεν άντεξα τελικά…». Η κραυγή απόγνωσης ενός 55χρονου σ' έναν από τους εθελοντές ψυχολόγους των Γιατρών του Κόσμου φέρνει στο φως ακόμη μία ιστορία ανθρώπου που «λύγισε» υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης.

Ο κύριος Μ., όπως αναφέρει το thestival.gr, πέρασε για πρώτη φορά το κατώφλι του Πολυϊατρείου των Γιατρών του Κόσμου, στη Θεσσαλονίκη, πριν από έξι χρόνια, για να κάνει μία χρηματική δωρεά. Έκτοτε και για μία διετία περνούσε, περιστασιακά, από το γραφείο για να κάνει κάποια προσφορά. Τίποτα δεν προμήνυε, τότε, πως θα ερχόταν η στιγμή που και ο ίδιος θα έφτανε σε τόσο μεγάλη ανάγκη που θα αναγκαζόταν να ζητήσει βοήθεια.

«Έλεγα ότι σαν εμένα δεν υπάρχει κανείς. Ότι ποτέ δεν θα χρειαζόμουν την βοήθεια κανενός, παρά μόνο θα βοηθούσα. Περίμενα ότι θα χειροτερέψουν τα πράγματα, αλλά όχι τέτοια κατάντια… Τρία καταστήματα έκλεισα, δύο εμφράγματα έπαθα, ένα διαζύγιο φορτώθηκα- μιας και έμεινα στην ψάθα βλέπεις... Σπίτι, αυτοκίνητα, λογαριασμοί, όλα εξανεμίσθηκαν» εξομολογήθηκε στον ψυχολόγο.

Δεν έχει τη δυνατότητα να εργαστεί λόγω του καρδιολογικού προβλήματος που αντιμετωπίζει, δεν μπορεί να ασφαλιστεί ή να λάβει επίδομα αναπηρίας εξαιτίας χρεών προς τον ασφαλιστικό του φορέα, οικογενειακό περιβάλλον δεν υπάρχει, παρά μόνο λίγοι φίλοι που τον ενισχύουν όποτε και όπως μπορούν.

Οι «Γιατροί του Κόσμου» φροντίζουν το τελευταίο διάστημα να παρακολουθείται ο κύριος Μ. από γιατρούς, να λαμβάνει τη φαρμακευτική του αγωγή, ενώ μπήκε και σ' έναν προγραμματισμό για περαιτέρω έλεγχο με εξετάσεις που θα έπρεπε να κάνει.

Για τα τρόφιμα κανονίστηκε να παίρνει συσσίτιο από μία εκκλησία και κάποια βοήθεια από ένα κοινωνικό παντοπωλείο. Η κοινωνική υπηρεσία τον κατευθύνει για ό,τι χρειάζεται και δύναται να κάνει, αλλά δεν θέλει κάτι άλλο. «Έχω και μία αξιοπρέπεια…» τονίζει.

Η παραπάνω ιστορία είναι μία από τις πολλές ανθρώπων της «διπλανής πόρτας», με τις οποίες βρίσκονται αντιμέτωποι καθημερινά οι «Γιατροί του Κόσμου». Ιστορίες λίγο -πολύ παρόμοιες, με διαφορετικούς, ωστόσο, κάθε φορά πρωταγωνιστές.

Στο 65% έφτασαν οι Έλληνες στο Πολυϊατρείο
Επτά γιατροί σ' ένα ιατρείο 120 τετραγωνικών μέτρων και πλήθος ασθενών που περιμένουν καρτερικά ακόμη και στα σκαλιά.

Συνολικά, από τον Ιανουάριο έως και τον Οκτώβριο του 2012 περισσότεροι από 11.500 άνθρωποι πέρασαν από τον χώρο του Πολυϊατρείου ζητώντας βοήθεια. Το 65% αυτών ήταν Έλληνες, σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια, όταν το μεγαλύτερο ποσοστό ήταν αλλοδαποί και μετανάστες.

«Τώρα, οι περισσότεροι από τους Έλληνες αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα με τους ανθρώπους στην Ουγκάντα, στη Σρι Λάνκα, στο Αφγανιστάν, τις χώρες που έως τώρα στηρίζαμε και βοηθούσαμε. Δεν έχουμε φάρμακα, δεν έχουμε εμβόλια, δεν έχουμε φαγητό» πρόσθεσε, από την πλευρά της, η υπεύθυνη των Γιατρών του Κόσμου στη Θεσσαλονίκη Σοφία Γκαρανέ.

Στο Πολυϊατρείο εργάζονται 37 γιατροί όλων των ειδικοτήτων, ενώ υπάρχει συνεργασία με άλλους 45 εξωτερικούς γιατρούς. Επιπλέον, βοήθεια δίνεται από 12 ψυχολόγους, ενώ την εβδομάδα απασχολούνται περίπου 80 -100 διοικητικοί εθελοντές, που σηκώνουν τηλέφωνα, στέλνουν φαξ, υποδέχονται και τακτοποιούν τον κόσμο, κλείνουν ραντεβού.

Σχετικές ετικέτες:Ελλάδα