«Νέο εκλογικό κίνημα για την έξοδο από το ευρώ»

Α. Αλαβάνος: Αργά και ίσως δύσκολα κάτι καινούργιο γεννιέται

«Αργά, ίσως και δύσκολα κάτι καινούργιο γεννιέται» υποστηρίζει ο Αλέκος Αλαβάνος, εκτιμώντας ότι θα βρεθούν οι πολιτικές δυνάμεις που θα συμβάλουν στην εκπόνηση ενός σχεδίου εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη, δυνάμεις μάλιστα που θα καλύψουν το υπάρχον πολιτικό κενό και θα συμμετάσχουν στην πολιτική, κοινωνική και εκλογική μάχη.

Στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Τύπο της Κυριακής ο κ. Αλαβάνος διαπιστώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεχτεί απόλυτα το πλαίσιο της ευρωζώνης, το οποίο έχει επιβάλει η ΝΔ, κάνει λόγο για απειλή κατά της Δημοκρατίας και κίνδυνο πραξικοπήματος.

Ακολουθούν αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου:

Μετά από οκτώ μήνες διακυβέρνησης από την τρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας πώς αποτιμάτε την πορεία της χώρας; Θεωρείτε ότι διαμορφώνονται συνθήκες σταθεροποίησης με την παραμονή στην ευρωζώνη και πιστεύετε ότι δημιουργούνται προϋποθέσεις ανάκαμψης;

Δεν χρειάζεται καν η δική μου γνώμη. Το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αναγνωρίζει το αδιέξοδο και το ανέφικτό του προγράμματος και γι’ αυτό έχει θέσει και το θέμα της περικοπής των δανειακών υποχρεώσεων της Ελλάδας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τα στοιχεία για την συνεχόμενη πτώση του ΑΕΠ και την αλματώδη αύξηση της ανεργίας δείχνουν μια από τις πιο σκληρές υφέσεις σε ανεπτυγμένη χώρα τον τελευταίο αιώνα. Για ανάκαμψη θα έχουμε δικαίωμα να μιλάμε μόνο εκτός Ευρωζώνης.

Η προχθεσινή φωτογραφία με τη δωρεάν διανομή τροφίμων έξω από το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης έκανε το γύρο του κόσμου όπως παλιότερα οι φωτογραφίες από τον λιμό της Αιθιοπίας. Αξίζει κάτι καλύτερο στην Ελλάδα

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση, αποδέχεται ως στρατηγικό στόχο την παραμονή της χώρας στο ευρώ αλλά υποστηρίζει ότι το Μνημόνιο “είναι νεκρό”. Υπάρχει, κατά την άποψή σας, πειστική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης αυτή τη στιγμή από τα υπάρχοντα κόμματα;

Η χώρα είναι νεκρή. Και το μόνο ζωντανό σε αυτό τον τόπο είναι το Μνημόνιο. Δεν ένα πια ένα χαρτί με διαταγές που θα μπορούσε να το σκίσει κανείς. Είναι η πραγματικότητα μιας ανεργίας που πλησιάζει ποσοστά της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης που έφερε τον Χίτλερ, μιας εκτεταμένης φτώχειας ακόμα και πείνας.

Δεν έχουν καμία σημασία πια οι εισαγγελικές κορώνες ενάντια στο Μνημόνιο. Αυτό που έχει σημασία είναι το άλλο σχέδιο, το Σχέδιο Β΄ που θα αρχίσει να δημιουργεί θέσεις εργασίας και να ανασυγκροτεί παραγωγικά τον τόπο.

Έχετε αναφερθεί κατ´ επανάληψη στην ανάγκη εκπόνησης ενός εθνικού σχεδίου για την προετοιμασία της χώρας για έξοδο από το ευρώ. Υπάρχουν σήμερα πολιτικές δυνάμεις, πλην του ΚΚΕ, που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην εκπόνηση ενός τέτοιου σχεδίου;

Κι αν δεν υπάρχουν, πρέπει να βρεθούν. Και θα βρεθούν. Θεωρώ ότι η εκστρατεία φόβου της κυβέρνησης, όπου συμμετέχει δυστυχώς και η αξιωματική αντιπολίτευση, με το αξίωμα «αποχώρηση από το ευρώ σημαίνει εθνική καταστροφή» έχει φτάσει στα όριά της. Νέοι άνθρωποι που δεν έχουν γνωρίζει καν τη δραχμή, το συζητούν. Εργαζόμενοι σε εξαγωγικές επιχειρήσεις ή τον τουρισμό, το συζητούν. Αξιόλογοι πανεπιστημιακοί προχωρούν τις μελέτες τους. Για μια ακόμη φορά η κοινωνία βρίσκεται μπροστά από την πολιτική.

Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι το μόνο κόμμα που εμφανίζει σήμερα δυναμική αύξησης των ποσοστών του, με βάση τα γκάλοπ, είναι η Χρυσή Αυγή;

Μια κοινωνία, που χάνει όλες τις βεβαιότητες που είχε, που μένει χωρίς στήριγμα, που δεν έχει προοπτική, που υφίσταται μια αφάνταστη βία, που δεν μπορεί να αντέξει και να επεξεργαστεί άγρια συναισθήματα θα αρχίσει να γεννά τις πιο απεχθείς μορφές βίας, που θα εκφρασθούν και σε πολιτικό επίπεδο. Έχει σημάνει η καμπάνα αλλά δυστυχώς το πολιτικό κατεστημένο έχει «ώτα μη ακούντων».

Θα συμφωνούσατε στη συγκρότηση ενός κυβερνητικού μετώπου αντιμνημονιακών δυνάμεων με τη συμμετοχή της Αριστεράς και δυνάμεων του λαϊκού Κέντρου και της Δεξιάς, όπως πρότεινε ο κ. Τσιπρας;

Δέστε όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης στη Βουλή. Όλα είναι «αντιμνημονιακά». Και τι έγινε; Αυτό που χρειάζεται σήμερα ο λαός δεν είναι να του πει, «ενάντια σε τι είναι» αλλά «τι πρέπει να δημιουργήσουμε». Εδώ είναι το μεγάλο κενό του πολιτικού συστήματος. Τι να κάνουμε, λοιπόν; Παύση πληρωμών στους δανειστές, όπως πριν λίγα χρόνια η Ρωσία και τόσες άλλες χώρες.

Απαλλαγή από το σκληρό νόμισμα, όπως όλες οι χώρες της ύφεσης του 1929 έκαναν με τον χρυσό κανόνα. Ρευστότητα, που απαιτεί εθνικό νόμισμα. Προστασία κεφαλαίων που σημαίνει απελευθέρωση από την ευρωζώνη. Ανάκτηση της εσωτερικής αγοράς και εξαγωγική ικανότητα, που έχει ως προϋπόθεση ανταγωνιστικό συνάλλαγμα. Πιστώσεις στην οικονομία, που χρειάζεται λαϊκές τράπεζες. Κι όλα αυτά για να δημιουργήσεις με μεγάλη ταχύτητα θέσεις εργασίας και κοινωνικό κράτος.

Εσείς προσωπικά, με ποιον τρόπο και από ποιο ρόλο θεωρείτε ότι θα μπορούσατε να φανείτε χρήσιμος στην παράταξή σας και στον τόπο; Σχεδιάζετε το επόμενο βήμα σας και ποιο μπορεί να είναι αυτό;

Θεωρώ, ότι, αργά ίσως και δύσκολα, κάτι καινούριο γεννιέται. Παρά την έλλειψη κοινοβουλευτικής παρουσίας, το Σχέδιο Β’ είναι στα χείλη και τον προβληματισμό όλων. Χάρη σε αυτό ο μονόδρομος στη συνείδηση της κοινωνίας γίνεται σταυροδρόμι. Αρχίζει και ενώνει δυνάμεις, προσγειώνει τη συζήτηση στα πραγματικά διλήμματα, δίνει πνοή σε κόσμο, δημιουργεί εναλλακτικές λύσεις. Ετοιμάζεται για τη συμμετοχή σε κάθε μεγάλη πολιτική και κοινωνική μάχη, συμπεριλαμβανομένης και της εκλογικής.

Σχετικές ετικέτες:Πολιτική