Ούτε το 2ο Μνημόνιο είναι βιώσιμο

Λάθος λοιπόν σχεδιάστηκε το 1ο Μνημόνιο και μόνο κακό έκανε στην ελληνική οικονομία, σύμφωνα με το ΔΝΤ, για τους λόγους που εξέθεσε...

Ομως η πολιτική της αυστηρής και υπερβολικής λιτότητας δεν άλλαξε στο 2ο Μνημόνιο. Γιατί, όμως, ο διεθνής οργανισμός εξακολουθεί να ασπάζεται τις υποθέσεις, τις προβλέψεις-στόχους και τη λογική του;

Στην πραγματικότητα το ΔΝΤ εκφράζει ζωηρές αμφιβολίες για το κατά πόσον είναι εφικτοί οι στόχοι του 2ου Μνημονίου όταν θέτει ζήτημα βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, απαιτώντας νέα ελάφρυνσή του από τους Ευρωπαίους εταίρους, ή όταν προειδοποιεί για την ανάγκη έγκαιρης κάλυψης του χρηματοδοτικού κενού της προσεχούς διετίας, δηλώνοντας πως σε αντίθετη περίπτωση θα διακόψει τη χρηματοδότηση του προγράμματος.

Το πόσο πιστεύει το ΔΝΤ το β' πρόγραμμα διάσωσης της ελληνικής οικονομίας φαίνεται από τις εκτιμήσεις που κάνει. Θεωρεί πως δεν θα υπάρξει τραπεζική επέκταση των πιστώσεων στην πραγματική οικονομία για περίπου τρία χρόνια (διαβλέπει δηλαδή μείωση της τραπεζικής χρηματοδότησης) και προτείνει η ανάπτυξη να προκύψει από εσωτερική χρηματοδότηση των επιχειρήσεων, από έξοδο στις αγορές ομολόγων ή προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Ομως, η ελληνική οικονομία αποτελείται κατά 99% από μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που δεν είναι ικανές να χρηματοδοτήσουν εσωτερικά τη δραστηριότητά τους ούτε μπορούν να προσφύγουν στις αγορές (προνόμιο των μεγάλων εταιρικών ομίλων).

Αρα, το μόνο που απομένει ως αναπτυξιακή λύση είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές, που θα προσελκύσουν με όρους ανταγωνιστικότητας κόστους τις ξένες επενδύσεις. Ομως, σε ένα υφεσιακό διεθνές περιβάλλον που το χρήμα σπανίζει και οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων κατακρημνίζονται, ποιος θα σπεύσει να επενδύσει μαζικά σε μια οικονομία υψηλού πιστωτικού κινδύνου όπως η ελληνική;

Πολύ περισσότερο που η εγχώρια ζήτηση υποχωρεί, τα προβλήματα κρατικής γραφειοκρατίας δεν έχουν λυθεί (με την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών η κατάσταση χειροτέρεψε), η φορολογία αυξάνει αντί να μειώνεται και η πολιτική σταθερότητα παραμένει το ζητούμενο.

Η ίδια η έκθεση του ΔΝΤ υπέσκαψε με τις αποκαλύψεις της το κύρος της Ευρώπης και της ταυτισμένης με το μνημονιακό μονόδρομο κυβέρνησης στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας, ας μη γελιόμαστε. Το ζήτημα είναι ότι αυτή η «κρίση φιλαλήθειας» του ΔΝΤ δεν είναι μόνο μισή, αλλά και ύποπτη, καθώς αποκρύπτει διαφορετικές εκτιμήσεις και συμφέροντα μέσα κι έξω από τον οργανισμό (βλ. σχέσεις ΗΠΑ-Ε.Ε.), ενώ προλειαίνει το έδαφος για πιθανή αποχώρηση του ΔΝΤ μελλοντικά από το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας.

Ενα απλό παράδειγμα αντίφασης στην έκθεση του ΔΝΤ είναι η πρόβλεψή του για αύξηση των επενδύσεων στην Ελλάδα κατά 8,4% το 2014 από -4% φέτος, όπως εκτιμά και σε αντίθεση με το -11,4% του α' τριμήνου. Για να μειωθούν φέτος 4% οι επενδύσεις, πρέπει τα επόμενα τρία τρίμηνα να αυξάνονται 2,3% κάθε φορά. Αλλά το ΔΝΤ δεν είναι που προειδοποιεί ότι δεν θα υπάρξουν πιστώσεις και η όποια ανάκαμψη θα είναι υποτονική; Πόσο συμβατή με το σκεπτικό του είναι, άραγε, η πρόβλεψη για μέση ετήσια απογείωση των επενδύσεων κατά 11,4% την τριετία 2014-16;

Πηγή: enet.gr

Σχετικές ετικέτες:Πολιτική