Έλληνες όλων των εποχών;

Άρθρο του Γιάννη Πανούση, Καθηγητή, Βουλευτή ΔΗΜΑΡ

Σα σαλιγκάρι έρπον ήταν η ζωή σου.
Φοβόσουνα το φως, φοβόσουνα την αλήθεια.
Νίκος Παυλίδης, Κοιτάζοντας τα κοχύλια

Ο κάθε έλληνας έχει δύο εχθρούς από χέρι: κατ’ αρχήν τον (διχασμένο) εαυτό του και κατά δεύτερον τον (όποιον) άλλον.

Αυτές οι τρεις οντότητες (εγώ, ο έτερος/άγνωστος εαυτός μου και ο άλλος τρίτος) πολύ δύσκολα μπορούν να συγκροτήσουν ένα ενιαίο όλον.

Η ακραία αυτο-ετερο-διαφοροποίηση, πλήρως αυτονομημένη από τα σχετικά δικαιώματα, δεν οδηγεί μόνο σε μια εξατομικευμένη και συνεχώς αναπροσαρμοζόμενη κοινωνική συμπεριφορά ερασιτέχνη ακροβάτη αλλά και σε μια αυτιστική εθνο-ουτοπία.

Ένας χυλός σωτηρο-λογικού χριστιανικού χαρακτήρα ή αρχαιοελληνικής δραματικής υφής, ένα συνονθύλευμα αριστερότροπου λαϊκισμού και δεξιόστροφης ιδεολογοπανσπερμίας συνδέουν το παρωχημένο χθες με τον σημερινό πάροχο μύθων και υπεκφυγών.

Σε μια κοινωνία που αρνείται να γίνει «ανοιχτή» και ζει με αυτοτροφοδοτούμενες και αυτοεκπληρούμενες προφητείες, οι οποίες διαψεύδονται από μια «κακιά μάγισσα – διεθνή συνωμοσία», σε ένα αμάλγαμα δοξασιών και ιδεοληψιών που εκλαμβάνονται ως εκσυγχρονιστικό και μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, με μια Αριστερά των ευχολογίων και των διασπάσεων, με μια απολιτίκ πολιτική των συνεχών αναθεωρήσεων και υπαναχωρήσεων, συνεχίζουμε να ζούμε στην Κόλαση ισχυριζόμενοι ότι υπάρχει συμφωνία με τον (έλληνα) Θεό να μας ανοίξει οσονούπω την πόρτα του Παραδείσου.

Χώρα ηττημένη, με ηττημένο πολιτικό σύστημα, με ηττημένους πολίτες, περιμένουμε το θαύμα που θα μας μετατρέψει αυτόματα (και αυτοδίκαια;) σε νικητή δίχως να χρειαστεί ν’ αγωνιστούμε γι’ αυτή την υπέρβαση.

Κατά βάση ειδωλολάτρες του χρήματος, των θώκων, της επίδειξης, των ψευδοβεβαιοτήτων και των νεοβαρβαρισμών, επιχειρούμε να κοροϊδέψουμε ακόμα και τα Ιερά και Όσια για να επιστρέψουμε στις παλιές/ καλές μέρες (και κυρίως νύχτες).

Ο χαρακτήρας του πολιτεύματος «χρωματίζεται» ή και αλλοιώνεται λόγω του χαρακτήρα των ελλήνων.

Η εθνική κουτοπόνηρη μικρομεγαλοσύνη επηρεάζει ή και καθοδηγεί τον νομοθέτη που προσπαθεί εις μάτην να πετύχει έναν (ανιστόρητο;) συμβιβασμό ανάμεσα στην sui generis πλεονάζουσα «ευελιξία» (που συνοδεύεται από μια παραθεσμική/παρασυστημική αντίληψη της δημοκρατικής νομιμότητας) από τη μία και το φόβο μπροστά στην ελευθερία (που συνοδεύεται από ένα γενικευμένο σύνδρομο συνωμοσιολογικής προσέγγισης των αλλαγών) από την άλλη.

Ιστορική μνήμη – ιστορική συνείδηση – ιστορική προβολή στο μέλλον à la grecque, δηλαδή χωρίς στοιχειώδεις παραδοχές και δοκιμασίες στη δημοκρατική παιδεία.

Με το παληοκαιρισμένο και χιλιοπροδομένο σύστημα αξιών καλούμαστε να διαχειριστούμε τα σύγχρονα περίπλοκα προβλήματα.

Διακηρύξεις «εν κενώ» περί της «ισότητας των προνομίων» ή «περί της νομιμότητας των ανομιών».

Παρακρούσεις εκπεσούσης «μεγαλοσύνης», παραπαίουσα ιδεοληψία ex machina σωτηρίας.

Έλληνες όλων των εποχών, αλλά όχι των ενοχών, αποφασίσαμε να τιμωρήσουμε στις κάλπες τους γνήσιους εκπροσώπους μας, θεωρώντας ότι έτσι σβήνουν τα δικά μας ανομήματα. Ούτε όμως αυτό καταφέραμε. Ημίμετρα και mini αντιστάσεις.

Αδιόρθωτοι, αμήχανοι κι ανασφαλείς μπροστά στην Ιστορία θα κρυφτούμε και πάλι πίσω από τους πολιτικούς. Κι αυτοί θα κρυφτούν πίσω από εμάς.
Η Μοίρα και οι μοιραίοι σ’ ένα δημοκρατικό (ανιστόρητο) μοιρολόι…

Καθηγητής Γιάννης Πανούσης

Βουλευτής ΔΗΜΑΡ

Σχετικές ετικέτες:Πολιτική