«Η δουλειά της αστυνομίας είναι να μας προστατεύει και όχι να μας κυνηγά»

Ο εγκληματολόγος, Γιάννης Πανούσης, ερμηνεύει τα επεισόδια μεταξύ ΜΑΤ-καθαριστριών...

Με πισώπλατα χτυπήματα αστυνομικοί επιτίθενται στις καθαρίστριες που έχουν κατασκηνώσει στο υπουργείο Οικονομικών. Έχοντας-κάποιοι τουλάχιστον-σιδερογροθιές στα γάντια τα βάζουν με γυναίκες, οι οποίες είναι ανήμπορες να αντιδράσουν.

Οι εικόνες βίας που είδαμε τις προηγούμενες ημέρες έξω από το υπουργείο Οικονομικών, επί της Καραγιώργη Σερβίας, που έγιναν μέχρι και πρωτοσέλιδο στους New York Times, με τους αστυνομικούς να χτυπούν αδιακρίτως τις απολυμένες καθαρίστριες προκαλούν.

Γι’ αυτό και το newsbeast.gr ζήτησε τη γνώμη του εγκληματολόγου, Γιάννη Πανούση.

Ο γνωστός εγκληματολόγος και βουλευτής εξηγεί τη συμπεριφορά των αστυνομικών απέναντι στις εργαζόμενες και τονίζει ότι αυτά τα φαινόμενα πρέπει επιτέλους να εκλείψουν.

-Με αφορμή την επίθεση των αστυνομικών στις καθαρίστριες, πώς σχολιάζετε ότι τα Σώματα Ασφαλείας χτυπούν γυναίκες;
«Ο λόγος για τον οποίο υπάρχει Αστυνομία ως θεσμός της Δημοκρατίας, είναι για να μας προστατεύει. Δεν είναι για να μας επιβάλλει δια της βίας τη δικιά της άποψη. Γιατί είναι η άποψη μιας αστυνομικής λειτουργίας του κράτους. Άρα λοιπόν, οποιονδήποτε χτυπάει η Αστυνομία αυθαίρετα, αναίτια, εκδικητικά ακόμη και προληπτικά, είναι λάθος. Αυτό το λάθος γίνεται διπλό όταν χτυπάει ανυπεράσπιστους, ανήμπορους, γέρους, παιδιά, γυναίκες. Γίνεται τριπλό όταν χτυπά ανθρώπους, οι οποίοι είναι σε κατάσταση απόγνωσης και δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να διεκδικούν τα δικαιώματά τους και μάλιστα δυναμικά, διότι αυτό είναι το δικαίωμα που το Σύνταγμα μας δίνει. Όταν διεκδικούμε τη ζωή μας, τη διεκδικούμε δυναμικά. Όχι παράνομα ούτε και βίαια αλλά δυναμικά. Άρα λοιπόν, είναι τριπλό το λάθος που κάνουν».

-Ερμηνεύεται όμως στην εγκληματολογία η επίθεση αστυνομικών σε γυναίκες;
«Νομίζω, χτυπούν αδιάκριτα. Χτυπούν γενικά για να επιβάλουν τη δική τους άποψη περί νόμου και τάξης ή χτυπούν για να υπακούουν στις εντολές των ανωτέρων τους. Το ίδιο λάθος θα έκαναν αν χτυπούσαν ενήλικες, γέρους, παιδιά. Το ότι χτυπούν γυναίκες σημαίνει ότι έχουν περάσει πια τα όρια της διάκρισης του να αντιλαμβάνονται πως άλλο πράγμα είναι να απωθείς και άλλο να χτυπάς. Πρέπει να μάθουν επιτέλους πως δεν χτυπάς αδιάκριτα. Δηλαδή, δεν χτυπάς ό,τι βρεις μπροστά σου. Και ούτε φυσικά χτυπάς πισώπλατα, γιατί είδαμε και τέτοιες εικόνες».

-Εσείς πώς ερμηνεύετε το ότι αστυνομικοί των ΜΑΤ κάτω από τα γάντια τους έχουν και σιδερογροθιές;
«Αυτός ο άνθρωπος που το κάνει αυτό, πρέπει να τεθεί εκτός Υπηρεσίας και όχι απλά σε διαθεσιμότητα. Εκτός πια αν είναι μια πάρα πολύ κακή στιγμή για την οποία πρέπει να ζητήσει συγγνώμη και από την Υπηρεσία του και από την κοινωνία και από το συγκεκριμένο άνθρωπο. Να δεχθώ την κακιά στιγμή αλλά όμως αν είναι μια αντίληψη που έχει ο αστυνομικός ότι μπορεί να κάνει αυτά τα πράγματα, λυπάμαι πάρα πολύ, αυτός ο άνθρωπος θα έπρεπε να αποταχθεί».

-Φαινόμενα όμως με σιδερογροθιές έχουν συμβεί και κατά το παρελθόν αλλά δε μειώνονται
«Αυτό είναι θέμα ελέγχου. Στην Αστυνομία προφανώς υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις ατομικής παθογένειας. Όμως, πρέπει να επαναλάβουμε ότι η δουλειά της ΕΛ.ΑΣ. είναι να μας προστατεύει και όχι να μας κυνηγά. Πρέπει να ελεγχθούν όλοι. Να τονίσουμε ακόμη ότι σε δημοκρατικές χώρες δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοια φαινόμενα. Αν κάποια στιγμή συμβεί κάτι, πρέπει η κοινωνία να τους δείξει με το δάχτυλο. Αν αυτά τα φαινόμενα εξακολουθούν να γίνονται, σημαίνει ότι έχουμε ένα πρόβλημα στις σχέσεις Πολιτείας- Αστυνομίας και πολίτη. Γι’ αυτό θα πρέπει να το δούμε πολύ σοβαρά».

Στιγμές από τα προηγούμενα επεισόδια στο ΥΠΟΙΚ που έκαναν το γύρο του κόσμου

-Πιστεύετε ότι η τιμωρία του συγκεκριμένου αστυνομικού θα είναι παράδειγμα για τους άλλους να μην εφαρμόζουν πια τέτοιες πρακτικές;
«Προφανώς, μπορεί να είναι και παράδειγμα. Αν όμως έχει φτιαχτεί μια κουλτούρα σε ένα Σώμα, αυτή η αίσθηση δηλαδή ότι εμείς είμαστε το κράτος και κανείς δεν μπορεί να μας ελέγξει, μπορεί και να περάσει απαρατήρητο. Με λίγα λόγια να συνεχιστούν τα φαινόμενα αυτά. Γι’ αυτό επιμένω ότι χρειάζεται ένας δημοκρατικός έλεγχος στην Αστυνομία. Είχα προτείνει στο παρελθόν ένα Εθνικό Συμβούλιο Αστυνόμευσης αποτελούμενο από το Συνήγορο του Πολίτη, τον δικηγορικό σύλλογο κ.λπ. για να δούμε αυτές τις πτυχές της βίας. Όμως, τίποτα τέτοιο δεν έγινε και κάποια στιγμή πρέπει να γίνει».