Μια έκθεση φοιτητών για το πώς βιώνουν την προσφυγική κρίση

mia-ekthesi-fititon-gia-to-pos-vionoun-tin-prosfigiki-krisi

«Ο άνθρωπος, παιδί μου, είναι σαν το νερό. Δεν τον σταματάει τίποτε»

Έκθεση από τους τελειόφοιτους φοιτητές του Τμήματος Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου με υπεύθυνη καθηγήτρια την επίκουρη καθηγήτρια Μουσειολογίας Νάσσια Χουρμουζιάδη, με τίτλο «Ο άνθρωπος, παιδί μου, είναι σαν το νερό. Δεν τον σταματάει τίποτε», διοργανώνεται, από το Σάββατο 11 έως και την Κυριακή 19 Ιουνίου, στην αυλή του ιστορικού κτηρίου της Γενικής Γραμματείας Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής στη Μυτιλήνη.

Η έκθεση έχει ως αφορμή την προσφυγική κρίση έτσι όπως τη βίωσαν και τη βιώνουν οι φοιτητές, ζώντας στη Λέσβο όλο αυτό το διάστημα, σύμφωνα με ανταπόκριση του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων. Η διοργάνωσή της δε, αποτέλεσε αντικείμενο ενός εξαμηνιαίου μαθήματος, στο πλαίσιο του οποίου δεν αναζητήθηκαν απλώς τα εργαλεία και οι τεχνικές που απαιτούνται για την πραγματοποίησή της, αλλά κυρίως το πώς μπορεί κανείς να παρουσιάσει μια πολυεπίπεδη κρίση τη στιγμή που αυτή εξελίσσεται, κρατώντας τις δύσκολες ισορροπίες ανάμεσα στη συναισθηματική φόρτιση και την κριτική ματιά.

Έτσι, αν και η έκθεση έχει ως αφετηρία το σημερινό πρόβλημα, θίγει γενικότερα ζητήματα προσφυγιάς και μετανάστευσης, κάνοντας νύξη ακόμη και για την προσωπική αποξένωση και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Δεν εστιάζει στους πρόσφυγες και το δράμα τους αντιμετωπίζοντάς τους ως «έκθεμα» που προσφέρεται για εύκολη συγκίνηση, αλλά επιχειρεί να δώσει μια συνολική εικόνα που περιλαμβάνει επιπλέον τους ντόπιους, τις πολιτικές Αρχές, τους επαγγελματίες διαχειριστές του προβλήματος, όλους εμάς.

Στην έκθεση αξιοποιούνται φωτογραφικό υλικό, βίντεο, ψηφιακές εφαρμογές, γραφιστικές συνθέσεις και κατασκευές, που έγιναν από τους ίδιους τους φοιτητές.

Τα εγκαίνια της έκθεσης θα γίνουν το Σάββατο 11 Ιουνίου στις 7 το απόγευμα, ενώ θα λειτουργεί καθημερινά από τις 6 το απόγευμα έως τις 9 το βράδυ.

Λίγα λόγια για την έκθεση από τους διοργανωτές

«"Η φρίκη δεν κουβεντιάζεται, γιατί είναι ζωντανή" λέει ο ποιητής. Μπορεί, λοιπόν, να εκτεθεί; Χωρίς να πέσουμε στην παγίδα της τρομολαγνίας των τηλεοπτικών καναλιών, χωρίς να καταφύγουμε στην εύκολη συγκίνηση ενός μελοδραματικού φωτορομάντζου; Αυτό το ερώτημα μας απασχόλησε για ένα ολόκληρο εξάμηνο. Πώς είναι δυνατόν να επιχειρήσουμε μια έκθεση πάνω στο θέμα που απασχολεί όλους εμάς που ζούμε στη Λέσβο, κρατώντας τις δύσκολες ισορροπίες ανάμεσα στη συναισθηματική μας φόρτιση και την κριτική ματιά; Πώς είναι δυνατό και θεμιτό να διαχειριστούμε εκθεσιακά ένα δράμα που συνεχίζει να εξελίσσεται μπροστά μας; Πώς βάζουμε στο μουσείο την ιστορία την ίδια την ώρα που αυτή γράφεται;

Χρειαστήκαμε πολύωρες θυελλώδεις συζητήσεις. Έπεσαν στο τραπέζι δεκάδες ιδέες. Ενθουσιαστήκαμε, απογοητευτήκαμε, φοβηθήκαμε, πεισμώσαμε. Για να διαπιστώσουμε, τελικά, ότι είχαμε πολλά να πούμε. Επειδή αντιληφθήκαμε ότι για να μιλήσουμε για το «προσφυγικό» δε θα έπρεπε να εκθέσουμε «αυτούς», εκείνους δηλαδή που καταγράφονται στο hot spot της Μόριας, αλλά τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτόν που υποδέχεται, που περιθάλπει, που ανέχεται, αγανακτεί ή, απλώς, αδιαφορεί. Αυτόν που κουβαλάει μέσα του την γλυκιά μνήμη ενός μικρασιάτη παππού, αυτόν που βίωσε την έλλειψη ενός γονιού μετανάστη, αυτόν που γίνεται φυγάς κάθε φορά που δεν τον χωράει ο τόπος του, αυτόν που νιώθει "ξένος ως και στη χαρά του" κάθε φορά που μοιάζει διαφορετικός. Αυτόν που μετά βίας διασώθηκε από το ναυάγιο ενός ονείρου για καλύτερη ζωή σε έναν πολλά υποσχόμενο απατηλό παράδεισο.

Η έκθεση που προέκυψε, τελικά, είναι μια μικρή συλλογή μαρτυριών. Ό,τι μπορέσαμε να αιχμαλωτίσουμε από το ποτάμι των στιγμών που κατρακυλούν δίπλα μας. Επειδή η ιστορία όπως και "ο άνθρωπος, παιδί μου, είναι σαν το νερό. Δεν τον σταματάει τίποτε"».