Έκτη Δεκέμβρη. Ο Τάσος Κορωνάκης θυμάται 'τα παιδιά του Δεκέμβρη'

ekth-dekemvrh-o-tasos-korwnakhs-thymatai-ta-paidia-toy-dekemvrh

Ο Τάσος Κορωνάκης θυμάται τις πρώτες στιγμές και τις μέρες μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου - "Με όσα περάσαμε αυτά τα 8 χρόνια και με περισσότερη πίστη από ποτέ, πως αυτός ο κόσμος ή θα αλλάξει από τα κάτω, από τους ίδιους τους ανθρώπους ή δεν θα αλλάξει ποτέ"

Με μια ανάρτηση του στο Facebook, ο Τάσος Κορωνάκης, πρώην γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ, θυμάται τη βραδιά της 6ης Δεκέμβρη του 2008, όταν ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έπεφτε νεκρός από τη σφαίρα του όπλου του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια, αλλά και τις μέρες "της φωτιάς" που ακολούθησαν.

Ο Τάσος Κορωνάκης μετέχει στη "Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά- Η Ζωή Μετά" μαζί με την Ηρώ Διώτη και και τη Δανάη Τζήκα, πρώην βουλευτίνες του ΣΥΡΙΖΑ από Λάρισα και Βόλο, καθώς και τον πρώην γραμματέα της νεολαίας, Ηλία Χρονόπουλο. Την περίοδο των συγκρούσεων, οκτώ χρόνια πριν, ήταν μαζί με τα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ στον δρόμο, στις πορείες κατά της αστυνομικής βίας και της καταστολής, μαζί με χιλιάδες άλλες πολίτες και κινήματα.

Η ανάρτηση του Τάσου Κορωνάκη όπως δημοσιεύθηκε στην προσωπική του σελίδα στο Facebook:

"8 χρόνια μετά...

Στιγμές που αποτέλεσαν τομές, στιγμές που χάραξαν με τρόπο ανεξίτηλο την ζωή σου, την σχέση με τους γύρω σου και με τον εαυτό σου, είναι γεμάτες μνήμες. Ο Δεκέμβρης πέρα από ερώτηση ήταν και μια τέτοια τομή για όσες και όσους τον ζήσαμε και είδαμε εξ επαφής την οργή να φωλιάζει στα μάτια των νέων και να απλώνεται στους δρόμους.

Κάθε χρόνο η μνήμη ανακαλεί αυτόματα τις πρώτες ώρες: το τηλεφώνημα, την Μεσολογγίου υπό το φως του ασθενοφόρου, τον πάγο να γεμίζει τον τόπο και τον χρόνο, τους παλμούς να ανεβαίνουν, τους πρώτους ήχους και την οσμή του καμένου, τον κάδο να παίρνει φλεγόμενος την θέση του στο δρόμο και τις πρώτες άναρθρες κραυγές να ζητάνε εκδίκηση. Οι δυο σας μόνοι στο κενό.

Στιγμές και άνθρωποι που βρεθήκαμε ο ένας δίπλα στον άλλο, στο πλάι των παιδιών, με τη φωτιά γύρω μας και τα ΜΑΤ απέναντι.

Ο Γιώργος, ο Ζούγκλας και οι φίλοι τους να προσπαθούν να ψηλαφήσουν το αδιανόητο. «Τα παιδιά» του Δεκέμβρη, που ο Δεκέμβρης θα τους θυμίζει όσο κι αν μεγαλώσουν πως μια μέρα στην εφηβεία τους μια σφαίρα μπάτσου σταμάτησε τον χρόνο μπροστά στα μάτια τους. Και ότι ακολούθησε.

Οι σύντροφοι που είναι πάντα δίπλα σου, που είχαν συνδιάσκεψη και μόλις γυρίσαμε στο Στέκι ήρθε εκείνο το πρώτο τηλεφώνημα που μας έστειλε στη Μεσολογγίου. Και το επόμενο που μια νοσηλεύτρια μας επιβεβαίωνε τον θάνατο. Και τα επόμενα για να συντονιστούμε. Μια πορεία μέσα στις τόσες που προσπαθούσαν να συγκλίνουν βρίσκοντας μπροστά τους συνέχεια ΜΑΤ, διαγράφοντας ατελείς διαδρομές. Με τον Νίκο που γιόρταζε δίπλα σου, με τον Νίκο πάντα εκεί. Και το πρωί πια αποχαιρετιστήκαμε έξω από τον Κάβουρα, δίνοντας ραντεβού για το μεσημέρι στο Μουσείο, καθώς ξημέρωνε σε μια πόλη που άχνιζε.

Η απόκοσμη συγκέντρωση των οργανώσεων την Κυριακή, σαν ένα μεγάλο αναφιλητό. Η Σόφη να μεταβάλει την χρέωση σε ιερό σκοπό, να στέκει στην πρώτη αλυσίδα και να υπερασπίζεται το πανό στην Αλεξάνδρας, βλέποντας την οργή να μας προσπερνάει και το μπουρίνι να ξεσπάει, τρομάζοντας πιο πολύ από το βλέμμα παρά από την φωτιά. Και κανείς δεν άκουγε τα «στελέχη» που λέγανε να κρυφτούμε στα στενά. Και εσύ ήσουν σίγουρος πως η Σόφη θα μείνει εκεί ακόμα και αν πέσουμε όλοι.

Την επόμενη μέρα είδες «τα παιδιά» να ξεχύνονται το πρωί στους δρόμους και ήξερες πως αυτό δεν θα περάσει έτσι.

Στη βραδινή διαδήλωση με τον Αλαβάνο, τον Μπανιά και την υπόλοιπη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη γραμμή του μπλοκ –ενός μπλοκ που πλημμύρισε από τον κόσμο. Με τα τόξα να σημαδεύουν και τις γραβάτες να σκορπάνε στον αέρα πριν περάσει από πάνω τους η διαδήλωση, με τις βιτρίνες να σπάνε σε όλους τους παράλληλους δρόμους και ο κρότος να καλύπτει τα συνθήματα.

Σε παίρνει ο Αλέκος ότι τα ΜΑΤ επιχειρούν να σπάσουν την διαδήλωση στα Χαυτεία και μόλις φτάνεις τον βλέπεις μόνο του μπροστά στις διμοιρίες με τα χέρια σηκωμένα να ξαναενώνει την διαδήλωση και να συνεχίζουμε μέχρι να φτάσουμε στο Μετρό της Ακρόπολης. Διαδήλωση στην Καμπούλ την ονόμασε ο Ηλίας, στην γραμματεία της νεολαίας, αν θυμάμαι καλά.

Οι μέρες πέρναγαν με πιρουέτες έξω από την Λυρική, πέτρες στα αστυνομικά τμήματα και «δράσεις» στο πιο εύφλεκτο χριστουγεννιάτικο δέντρο της Ευρώπης. Merry Christmas and Happy new fear, τα πάρκα που δεν θα γίνουν πάρκινγκ και τέτοια.

Βρεθήκαμε στην Λάρισα για τα «παιδιά-τρομοκράτες» σε μια διαδήλωση αλληλεγγύης και μέσα σε στενά άγνωστα είδες τον Θανάση να σταματάει μόνος του μια διμοιρία που ετοιμαζόταν να ανατινάξει την διαδήλωση στον αέρα.

Σήμερα ήρθες στο γραφείο για δουλειά. Έχουν αλλάξει τόσα, αλλά από την Ακαδημίας ακούς ξανά το ίδιο σύνθημα από τους μαθητές που είχαν συγκέντρωση στις 12μ.

Στις τράπεζες λεφτά στην νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες.

Το βράδυ θα κρατάς το χέρι του κοριτσιού που βρεθήκατε μαζί το πρώτο βράδυ στα Εξάρχεια και έψαχνες με το βλέμμα στις διαδηλώσεις. Θα είσαι με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες και πάλι στο δρόμο. Με το μυαλό στον Αλέξανδρο, στον Δεκέμβρη της γενιάς μας και σε όσους έφυγαν. Με όσα περάσαμε αυτά τα 8 χρόνια και με περισσότερη πίστη από ποτέ, πως αυτός ο κόσμος ή θα αλλάξει από τα κάτω, από τους ίδιους τους ανθρώπους ή δεν θα αλλάξει ποτέ.

Τα λέμε στις 6μμ".