Eργατικό Αντιϊμπεριαλιστικό Μέτωπο: «Νίκο Τεμπονέρα ζεις»

ergatiko-antiimperialistiko-metwpo-niko-temponera-zeis

Κάλεσμα για εκδήλωση μνήμης την Δευτέρα - Διαβάστε την ανακοίνωση

«Όλοι μας σύντροφοι του Ν. Τεμπονέρα 26 χρόνια μετά το Γενάρη του ’91, στοιχιζόμαστε και πάλι εδώ. Δίπλα στα κόκκινα σημάδια από το αίμα του
και το αίμα χιλιάδων μαρτύρων του λαού μας που οριοθετούν τον κόσμο μας.

Σημάδια που οριοθετούν την κοινωνία των αξιών της εργασίας, της κοινωνικής αλληλεγγύης, του διεθνιστικού ουμανισμού, της δημοκρατίας και της προόδου, από τις δυνάμεις του νεοφιλελεύθερου εκβαρβαρισμού, της εκμετάλλευσης, της γενικευμένης διαφθοράς, του κοινωνικοπολιτικού εκφασισμού, των πολέμων.

Είναι η περίοδος του Γενάρη του ’91 που ο νεοφιλελεύθερος καπιταλιστικός Μινώταυρος επιδιώκει να θεμελιώσει και να επιβάλλει άμεσα την απόλυτη κυριαρχία του στον νεοελληνικό κοινωνικό μετασχηματισμό και μάλιστα με ρυθμούς και όρους σαδιστικούς για την εργασία, την κοινωνία, την δημοκρατία.

Νεοφιλελευθερισμός και νεοφασισμός σε κάθε μορφή και έκφραση όπως σήμερα που κατακλύζουν την Ευρώπη και όχι μόνο, χέρι-χέρι σε ενιαίο μέτωπο κράτους και παρακράτους αμφισβητούν την κοινωνική υπόσταση του ανθρώπου την ίδια την υπαρξιακή οντότητα του ως ενότητα συνείδησης και είναι.

Ο Ν. Τεμπονέρας δεν ήταν κάποιος μυθικός Ηρακλής, δεν ήταν και δεν ήθελε νάναι ο τύπος του ήρωα. Ήταν ο άνθρωπος που αγαπούσε και χαιρόταν τη ζωή σαν ένας από μας με αρετές και αδυναμίες. Ο μέσος λαϊκός άνθρωπος. Όμως με προσανατολισμό και ιδανικά.

Με αυτά οδηγό την κρίσιμη στιγμή ταύτισε την υλική του υπόσταση με την συνειδησιακή του συγκρότηση, με την ανθρώπινη υπόστασή του δηλαδή, και προχώρησε. Η συνειδησιακή υπόσταση της ύλης, η ανθρώπινη κοινωνική υπόσταση της, έπρεπε να αναδειχτεί όπως ακριβώς ήταν. Ανώτερη από τις τυφλές, φυσικές δυνάμεις και από τις δυνάμεις των ενστίκτων.

Καμιά ταλάντευση στην επιλογή. Ο μαθητικός αγώνας ήταν απόλυτα αναγκαίο κοινωνικό οξυγόνο. Η συγκυρία απαίτησε την σπονδή της ζωής του σ΄ αυτή την κοινωνική αναγκαιότητα. Έτσι κράτησε ψηλά το λυχνάρι των ιδανικών του και προχώρησε με χαμόγελο παίζοντας τον άνθρωπο. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.

Γι’ αυτό από εκείνο το βράδυ, ο Ν. Τεμπονέρας ανήκει σ’ όλους και στον καθένα.

26 χρόνια… Από τη βραδιά που ο Νίκος Τεμπονέρας έγινε «δρόμος», «σχολικό συγκρότημα», «μνημείο», αλλά και αναφορά αγώνων και ζωής. Από τότε με όλες τις μαθητικές γενιές μέχρι σήμερα, κρατάει μαζί τους ακούραστα τα πανό και τις σημαίες των αγώνων για να υπερασπίζονται τους κοινωνικούς αγώνες σαν την αναντικατάστατη απελευθερωτική διαδικασία της κοινωνίας.

Για να υπερασπίζονται το σχολειό της γνώσης που απελευθερώνει τον άνθρωπο και την εργασία, απέναντι στο δήθεν σχολειό που χρησιμοποιεί την γνώση για να σκλαβώνει την εργασία και να εξανδραποδίζει τον άνθρωπο.

Στο σημερινό ιστορικό και κοινωνικό γίγνεσθαι συγκροτούνται αναπότρεπτα σταυροδρόμια που απαιτούν απαντήσεις όχι σε λεπτομέρειες, δευτερεύουσες αντιθέσεις και αντιφάσεις, αλλά στα κεντρικά ζητήματα ουσίας που θα διαμορφώνουν την επόμενη φάση της ιστορικής αναγκαιότητας. Τότε το ατομικό, το ενικό, το ειδικό πρέπει να ταυτοποιηθεί με τις αξίες του γενικού, του καθολικού.

Η κοινωνία της εργασίας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της κοινωνικής αλληλεγγύης πρέπει να οριοθετηθεί αποφασιστικά από τις δυνάμεις της ανταγωνιστικής αποκοινωνικοποίησης του ανθρώπου, από τις δυνάμεις της βαρβαρότητας και του ολοκληρωτισμού. Να υπερασπιστεί την εργασία και την κοινωνία ως παράγοντες απελευθέρωσης του ανθρώπου και όχι ως παράγοντες εξανδραποδισμού και υποδούλωσης.

Στους αγώνες γι αυτή τη οριοθέτηση, άξιοι λαϊκοί αγωνιστές έχουν τη δική τους ξεχωριστή και καθοριστική συνεισφορά, αφήνουν το στίγμα τους, αναδείχνονται ταγοί και οδηγοί της κοινωνίας.

Να γιατί ο Νίκος Τεμπονέρας πέρασε πρώτος αυτή τη πόρτα και με το αίμα του την ξαναέδωσε στους μαθητές και τη κοινωνία σαν παράθυρο γνώσης, δημοκρατίας και κοινωνικής αλληλεγγύης.

Να γιατί ο Παύλος Φύσσας κράτησε με το αίμα του λεύτερα τα σοκάκια και τις πλατείες της Αμφιάλης.

Η θυσία και η μνήμη του Νίκου Τεμπονέρα δεν έχει πολιτικούς ιδιοκτήτες, είναι αναφορά αγώνων λαού και νεολαίας. Εκφράζει και αντιπροσωπεύει τον άνθρωπο στην πιο ολοκληρωμένη κοινωνική του υπόσταση. Αυτό το κομμουνιστικό ιδανικό χρέωσε στους τοτινούς του συντρόφους να προσεγγίζουμε και να υπερασπιζόμαστε.

Φίλοι και συναγωνιστές, ο Νίκος Τεμπονέρας μετείχε και παρήγαγε ιδεολογία και πολιτική ως μέλος και στέλεχος μιας πολιτικής συλλογικότητας του Εργατικού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου. Μιας συλλογικότητας που έκανε και κάνει κάθε προσπάθεια να φανεί αντάξια της μνήμης και της θυσίας του.

Γι αυτό θεώρησε και θεωρεί προσβολή στη μνήμη του και τη θυσία του να προβάλει έστω και σαν υπόνοια οποιαδήποτε αξίωση πολιτικής ιδιοκτησίας σ’ αυτά.

Οι λαϊκοί αγωνιστές δεν έχουν ανάγκη από ιδιοκτήτες και διαμεσολαβητές των αγώνων και της θυσίας τους.
Η αριστερά δεν παράγει, δεν μπορεί να παράγει εμπορεύματα που θέλουν μάλιστα ιδιοκτήτες. Παράγει αξίες, διαμορφώνει κοινωνικά υποδείγματα που μπορούν να θεμελιώσουν συλλογικότητες ακόμη και στις πιο άγριες συνθήκες του καπιταλισμού που αντιστοιχούν από κάθε άποψη στις σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές κοινωνικές σχέσεις που επαγγέλλονται.

Αυτά γράφει για τους συντρόφους του η πολιτική διαθήκη του Νίκου Τεμπονέρα.

Σ’ αυτή πασχίζουμε να ανταποκριθούμε και νοιώθουμε περήφανοι γι’ αυτό.

«…Έπαιξες τους δείχτες του ρολογιού που κατεβαίνουν από τα μεσάνυχτα.
Έπαιξες τη φωνή της ελπίδας εκεί που δεν υπήρχε φωνή.
Η πλατεία ήταν έρημη. Η πατρίδα είχε φύγει.
Ήταν καιρός! Δε βάσταξε η καρδιά του περισσότερο!
Άναψες κάτω από το σακάκι σου το πρώτο κλεφτοφάναρο.
Καρδιά των καρδιών! Σκέφτηκες τον ήλιο και προχώρησες.
Ανέβηκες στο πεζοδρόμιο και έπαιξες τον Άνθρωπο!»

ΝΙΚΟ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑ ΖΕΙΣ!

(Αποσπάσματα από τις ομιλίες του γραμματέα του Εργατικού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου , Μιχάλη Βασιλάκη, σε παλαιότερα πολιτικά μνημόσυνα για τον Νίκο Τεμπονέρα.)