Είναι… διαστροφή να είσαι 50 χρόνια με τον ίδιο άνθρωπο;

Ο Αντώνης και η Έφη Μαστράφη γιόρτασαν το ιωβηλαίο και μιλούν για τα συστατικά μιας σχέσης που αντέχει στο χρόνο

Η εξιδανίκευση του «άλλου», διαρκεί. Το πρόσωπο του ανθρώπου που ξυπνάει κάθε μέρα δίπλα τους, είναι ακόμα το ίδιο που δίνει ευτυχία. Για πενήντα χρόνια; Για πενήντα. Τόσα χρόνια είναι μαζί
ο Αντώνης Μαστράφης και η γυναίκα του Έφη από την Ξάνθη. Πρόσφατα γιόρτασαν το ιωβηλαίο. Η απάντηση που δίνουν οι ίδιοι είναι ότι ο ένας συνεχίζει να δίνει στιγμές ευτυχίας στον άλλο. Αλλά έχουν και προσωπικό χώρο. Ένα ταξίδι για την κυρία Έφη, μία βόλτα με το ποδήλατο για τον κύριο Αντώνη. Και κοινές μικρές ή πιο μεγάλες χαρές. Τα παιδιά τους, τα εγγόνια που τους χάρισαν τα παιδιά τους. Στιγμές ευτυχίας, καθώς συμβόλαιο με την ευτυχία δεν υπάρχει.

Μιλούν για τα 50 χρόνια κοινής τους ζωής και καλούνται να απαντήσουν στο… υπαρξιακό ερώτημα γιατί τα περισσότερα ζευγάρια χωρίζουν με ευκολία.

Για την κυρία Έφη, η σχέση δεν είναι ένα ρολόι από την αρχή έως το τέλος. Όλα στον άνθρωπο εξαρτώνται από το μυαλό του, πιστεύει. «Κι αν κάποιος χρησιμοποιεί το μυαλό του μπορεί και τα λύνει όλα. Οι ισορροπίες έρχονται στη συνέχεια».

«Τα πενήντα χρόνια γάμου είναι πολλά. Άλλος θα το έλεγε διαστροφή… Όμως δεν έχω μετανιώσει για τίποτα. Έκανα μια τόσο καλή οικογένεια, ανοίγω το σπίτι μου στους ανθρώπους μου. Είμαστε πέντε αδέρφια και μαζευόμαστε τριανταπέντε και σαράντα άτομα αρκετά συχνά. Είναι μια μορφή επικοινωνίας, μεταξύ μας αλλά και με τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Έτσι έχω το κουράγιο να συνεχίσω».

Γιατί χωρίζουν τα νέα ζευγάρια;

Απορεί γιατί τα νέα παιδιά δεν καταλαβαίνουν τι μπορούν να κερδίσουν από ένα γάμο και χωρίζουν με ευκολία. «Αλλά δεν δέχονται μύγα στο σπαθί τους», σχολιάζει δηκτικά. Ο εγωισμός είναι τόσο έντονος που με το παραμικρό λένε τέλος και σηκώνονται να φύγουν. Το βλέπω συχνά στον περίγυρό μου».

Μικροπαντρέυτηκε…

Παντρεύτηκε μικρή. Μόλις 21 ετών. Στα 22 έκανε το πρώτο της παιδί. «Ο άντρας μου με φλέρταρε σε μία ηλικία που δεν είχα άλλες εμπειρίες. Μετά θυμάμαι ότι ήρθε στο σπίτι, ήταν πάντα ένας πρόσχαρος άνθρωπος. Καθόμαστε στο τραπέζι και τρώγαμε. Εκείνος εμφανίστηκε με ένα φίλο του αυθόρμητα και με ζήτησε από τον πατέρα μου. Ήμουν κι εγώ ερωτευμένη μαζί του, όλα ήρθαν φυσιολογικά».

Μιλάει για τη σημασία της αμοιβαίας υποχώρησης. Όταν ο κλοιός σφίγγει κι εκεί πρέπει κάποιος να κάνει ένα βήμα πίσω. «Εάν καταλάβω ότι φταίω θα το συζητήσω μαζί του. Η παρορμητικότητα δεν κάνει καλό στον άνθρωπο. Θα σκεφτώ και θα ξανασκεφτώ εάν έχω κάνει λάθος. Έχει χρειαστεί ακόμα και ένα εικοσιτετράωρο με τον άντρα μου να συζητάω για κάτι που μας απασχολεί».

«Πίστεψα σε έναν ιδανικό γάμο»

Παραδέχεται πως υπήρξαν και στιγμές που κινδύνεψε ο γάμος τους. Ότι δεν είναι όλα ιδανικά. «Πίστεψα όμως από την αρχή σε έναν ιδανικό γάμο και αυτός ήταν ο οδηγός μου. Όταν έφτανα στο σημείο να πω ‘τέλος’ πάντα σκεφτόμουν τις συνέπειες που θα είχε μία τέτοια απόφαση για τους γύρω μου. Τα προβλήματα που θα δημιουργούσε κάτι τέτοιο για την οικογένειά μου. Θα χωρίζαμε, θα τρώγαμε μόνοι μας, δεν θα ήταν ο σύζυγος μου και πατέρας τους στο τραπέζι. Αξίζει τελικά να μεγαλώνουν τα παιδιά και με τον πατέρα και με τη μητέρα τους».

Φτάνοντας στο λογαριασμό της σχέσης, λέει πως οι συνέπειες ενός χωρισμού είναι χειρότερες. «Έχω δύο παιδιά και τέσσερα εγγόνια. Και δεν είναι τίποτα θέμα τύχης. Ούτε λαχείο. Την τύχη μας την προκαλούμε. Δεν γίνεται να αποδίδουμε τα πάντα στη μοίρα μας».

«Διεκδίκησα την ελευθερία μου»

«Αυτό όμως που διεκδίκησα και διατηρώ από τα πρώτα χρόνια της σχέσης μας έως και σήμερα, ήταν η ελευθερία μου. Αρχικά δεν με πείραζε τόσο να τη στερηθώ. Τις πρώτες φορές πήγαινα κάπου με τις φίλες μου και ερχόταν και ο σύζυγός μου. Αργότερα το κουβέντιασα με τον εαυτό μου. Κατάλαβα ότι ήθελα να είμαι μαζί του αλλά και χώρια. Να έχω περιθώριο και για τον εαυτό μου. Κέρδισα την ελευθερία μου με πολύ κόπο και σε αρκετό χρόνο».

Ο σύζυγος…

«Πενήντα χρόνια σκλαβιάς!», λέει ο Αντώνης Μαστράφης στις πρώτες κουβέντες μαζί του στο τηλέφωνο. Γελάει…

«Σχήμα λόγου», σπεύδει να… διορθώσει.

«Οι αμοιβαίες υποχωρήσεις κρατάνε μια σχέση. Η γυναίκα μου είναι πιο υποχωρητική. Κι έτσι πέρασαν τα χρόνια, ο Θεός μας χάρισε δύο αγόρια, εκείνα μας χάρισαν εγγονάκια».

«Όταν βλέπεις μερικούς να είναι συνέχεια αγκαζέ να τους φοβάσαι. Συγκρούσεις πάντως υπήρξαν και μεταξύ μας. Αλλά και οι πειρασμοί που μπορεί να υπάρξουν, καταπολεμώνται. Η συγχώρεση είναι μεγάλη αρετή», λέει με τη σοφία που αντλεί από τα 50 χρόνια γάμου και τα 77 της ζωής του.

«Πολλοί απορούν βλέποντάς μας μαζί. Ίσως γιατί βλέπουν ότι οι περισσότεροι μετά από 2-3 χρόνια χωρίζουν. Έχω σταματήσει να ρωτάω φίλους και γνωστούς πώς πάει η οικογένεια. Τυχαίνει να ρωτήσω και να μου απαντήσουν: “Tώρα…. Χώρισα!”».

«Μ’ αρέσει να ξυπνάω στις 7 το πρωί, να ντύνομαι τα ποδηλατικά μου και κάνω κάθε μέρα 20 με 25 χιλιόμετρα απόσταση. Εάν δεν πάω μία μέρα αρρωσταίνω», λέει ως λάτρης του ποδηλάτου που έχει γυρίσει την Ελλάδα στις δυο ρόδες.

Υπήρξαν στιγμές που οι ισορροπίες στα χρόνια του γάμου του ιωβηλαίου ήταν λεπτές. «Κι αν ήρθε κάποια στιγμή που ήθελα να τα βροντήξω και να φύγω, έκανα πάντα υπομονή κι εγώ και η γυναίκα μου. Πιο πολύ εκείνη. Και υποχωρήσεις. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Ωστόσο εκείνη είναι πιο συγκαταβατική. Από τις 8 φορές τη στεναχωρώ εγώ τις 10. Τις υπόλοιπες δύο η Έφη».

«Όταν θα κάνεις γάμο, να μας καλέσεις», αστειεύεται κλείνοντας το τηλέφωνο. «Να σου δώσουμε συμβουλές πώς να τον κρατήσεις».

πηγή

Δείτε όλα τα θέματα του Weekend