Μανιφέστο Ραγκούση: Το ΠΑΣΟΚ δεν γεννήθηκε για να υπηρετήσει τη ΝΔ

Την 3η Σεπτεμβρίου διάλεξε ο υποψήφιος για την ηγεσία του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς Γιάννης Ραγκούσης, προκειμένου να δώσει στην δημοσιότητα τις θέσεις του για μια "νέα 3η Σεπτέμβρη"

«Την 3η του Σεπτέμβρη 1974, το ΠΑΣΟΚ δεν γεννήθηκε για να υπηρετήσει τη ΝΔ του κ. Μητσοτάκη», αναφέρει στο μανιφέστο του ο Γ.Ραγκούσης, θέλοντας να ξεκαθαρίσει για ακόμη μία φορά πως η πορεία της παράταξης πρέπει να είναι αυτόνομη και μακριά από την Δεξιά.

Ο πρώην υπουργός υπογραμμίζει την ανάγκη να υπάρξει «μια νέα 3η του Σεπτέμβρη, για την επόμενη Ελλάδα, τους νέους, τους Έλληνες που παράγουν και δημιουργούν», αλλά και για την αναγέννηση της παράταξης. Παράλληλα, υπερασπίζεται την πολιτική κληρονομιά του ιδρυτή του Κινήματος Ανδρέα Παπανδρέου, τονίζοντας ότι «δεν του ανήκει η ευθύνη για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της πατρίδας μας που οδήγησε στα μνημόνια, ούτε η ευθύνη για την τερατογέννηση του αντιμνημονιακού λαϊκισμού το 2010, που ακόμη μας κρατά εγκλωβισμένους σε αυτά», επιχειρώντας έτσι να αποδομήσει το βασικό ιδεολογικό αφήγημα της ΝΔ για τα αίτια της κρίσης.

Παράλληλα, ο Γ.Ραγκούσης καταθέτει τις δικιές του προτάσεις για την επόμενη ημέρα, που συνοψίζονται στους άξονες «Εθνική Κυριαρχία-Παραγωγική Ευημερία-Κοινωνική Δικαιοσύνη-Επαναθεμελίωση του Πολιτικού Συστήματος». Μάλιστα, μέσα από τον τέταρτο άξονα, επιμένει στην ανάγκη για αλλαγή του πολιτεύματος σε Προεδρική Δημοκρατία.

Αναλυτικά το Μανιφέστο Ραγκούση

«Η 3η Σεπτεμβρίου έχει σημαδέψει δύο φορές την ιστορία της δημοκρατίας στον τόπο μας.
Το 1843, με την επανάσταση του Μακρυγιάννη, η Ελλάδα απέκτησε το πρώτο της Σύνταγμα, σε συνθήκες κρίσης και χρεοκοπίας.

Το 1974, με τη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ιδρύθηκε το ΠΑΣΟΚ, το οποίο πρωταγωνίστησε στην πολιτική ζωή του τόπου για περίπου 4 δεκαετίες.
Χωρίς να μπορέσει να αποφύγει σοβαρά λάθη σε αυτήν τη διαδρομή, το ΠΑΣΟΚ αναμφίβολα συνέβαλε καθοριστικά στη σταθεροποίηση του δημοκρατικού πολιτεύματος καθώς και στην μεταπολιτευτική πρόοδο του ελληνικού λαού.

Ενώ έχει ακέραιη την πολιτική ευθύνη για τα επίορκα πολιτικά στελέχη του, εντούτοις δεν του ανήκει η ευθύνη για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της πατρίδας μας που οδήγησε στα μνημόνια, ούτε η ευθύνη για την τερατογέννηση του αντιμνημονιακού λαϊκισμού το 2010, που ακόμη μας κρατά εγκλωβισμένους σε αυτά.

Το Πασοκ για όσους πολίτες πίστεψαν στις αξίες της 3ης του Σεπτέμβρη, ιδρύθηκε για να υπηρετεί την πατρίδα και τον άνθρωπο.

Το Πασοκ δεν ιδρύθηκε για να υπηρετήσει τη Νέα Δημοκρατία του κ.Μητσοτάκη.

Ο ιστορικός κύκλος της μεταπολίτευσης, έχει πια κλείσει. Αλλά το καινούργιο δεν έχει ακόμη γεννηθεί.

Στις 3 Σεπτέμβρη του 2017, χρειαζόμαστε μία μεγάλη πολιτική απόφαση. Να κάνουμε τη δημοκρατική επανάσταση της δικής μας εποχής.

Να πάμε στην επόμενη Ελλάδα, να επαναθεμελιώσουμε τη δημοκρατία μας, να ανοίξουμε το δρόμο στις Ελληνίδες και τους Έλληνες που παράγουν καθώς και να αναγεννήσουμε την προοδευτική μας παράταξη.

Τα 1974, ο Ανδρέας Παπανδρέου συμπύκνωσε το αίτημα των καιρών μιας χώρας πληγωμένης από τη δικτατορία και ταπεινωμένης από την εισβολή στην Κύπρο, στο τετράπτυχο της διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη: Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση, Δημοκρατική Διαδικασία.

Όπως η διακήρυξη της 3 Σεπτεμβρίου συνόδεψε τη γέννηση του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, έτσι και σήμερα απαιτείται μία νέα 3η του Σεπτέμβρη που θα συνοδεύσει την γέννηση της νέας προοδευτικής παράταξης με το τετράπτυχο: Εθνική Κυριαρχία, Παραγωγική Ευημερία, Κοινωνική Δικαιοσύνη, Επαναθεμελίωση του Πολιτικού Συστήματος.

Για να πάμε στην επόμενη Ελλάδα χρειάζεται κάτι βαθύ, ουσιώδες, που φτάνει μέχρι την ριζική αναθεώρηση νοοτροπιών και αξιών που μας καθηλώνουν στο χτες, που φτάνει μέχρι την ριζική αναθεώρηση του προσανατολισμού της κοινωνίας μας.

Για να νικήσει η Ελλάδα της παραγωγής και να ηττηθεί οριστικά ο κρατικοδίαιτος μεταπρατισμός, δεν αρκούν επιμέρους μικροπαρεμβάσεις και διστακτικές μεταρρυθμίσεις που είτε δεν τις πιστεύουμε, είτε αδυνατούμε να τις εφαρμόσουμε. Δεν αρκεί απλώς η αλλαγή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ή κυβερνητικού προγράμματος.

Χρειάζεται αλλαγή ιστορικής πορείας. Χρειάζεται μια δημοκρατική επανάσταση. Πριν από όλα, χρειάζεται μια μεγάλη προοδευτική αλλαγή στο πολιτικό σύστημα, στην πολιτειακή αρχιτεκτονική.

Τέσσερις θεμελιώδεις στόχοι δίνουν νόημα και κατεύθυνση στον αγώνα μας να αλλάξουμε το πεπρωμένο και συγκροτούν το δικό μας όραμα για τη χώρα:

1. ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας σημαίνει το δικαίωμα η ίδια η χώρα να λαμβάνει κυριαρχικά τις αποφάσεις που την αφορούν στο τωρινό στάδιο ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όσο και το δικαίωμα να συμμετέχει ισότιμα στον διάλογο και τη λήψη αποφάσεων στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σημαίνει την ικανότητα της χώρας να διεκδικήσει ξανά τη θέση που της αξίζει στη γειτονιά μας, στα βαλκάνια και τη μέση ανατολή.

Σημαίνει την αναμέτρηση με το χρέος, που σε τελική ανάλυση είναι η αναμέτρηση με τον κρατικοδίαιτο μεταπρατισμό και τη στασιμότητα. Ο έλεγχος του χρέους απαιτεί τον ριζικό αναπροσανατολισμό της οικονομίας μας, για να παράγει πλούτο και αξία για τη χώρα και τους πολίτες. Απαιτεί να θέσουμε μόνοι μας σε εφαρμογή ένα ανώτατο όριο δημόσιου χρέους, ένα "φρένο χρέους" στο Σύνταγμα. Απαιτεί να αλλάξουμε ριζικά την μονοκομματική διαδικασία που ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να ισχύει για την σύναψη δανείων που επιβαρύνουν το χρέος μας. Απαιτεί να καθιερώσουμε μια διαδικασία που προϋποθέτει τη σύμφωνη γνώμη των 3/5 των βουλευτών για την έγκριση ενός νέου δανείου.

2. ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑ

Παραγωγική ευημερία είναι η στέρεη ανάπτυξη, που θεμελιώνεται στην καινοτομία, την ποιότητα, την υψηλή τεχνολογία. Ευημερία που θεμελιώνεται στην παραγωγή κι όχι στην κατανάλωση. Τελικά, είναι το συμβόλαιο ενός νέου οικονομικού πολιτισμού, που παράγει ποιότητα ζωής και ευτυχία για τους ανθρώπους, για την καθεμία και τον καθένα.

Αυτό το παραγωγικό συμβόλαιο στηρίζεται σε 7 θεμελιώδεις και δεσμευτικές επιλογές:

Η καινοτομία, η τεχνολογία, τα άϋλα αγαθά, η δύναμη της επινόησης, καταλαμβάνουν πλέον δεσπόζουσα θέση στην πολιτική οικονομία της παγκοσμιοποίησης. Αυτοσκοπός και προτεραιότητά μας είναι να χτίσουμε ισχυρές, μεγάλες και μικρές επιχειρήσεις που παράγουν μέσα παραγωγής.

Το ανυπολόγιστης αξίας φυσικό περιβάλλον και κλίμα της χώρας μας, δεν αποτελούν αναλώσιμους πόρους αλλά αποφασιστικούς συντελεστές και συμμάχους της βιώσιμης ανάπτυξης της οικονομίας και της κοινωνίας μας. Η Ελλάδα πρέπει να αναδειχθεί σε πρωταθλήτρια στις πολιτικές της ΕΕ για την κλιματική αλλαγή.

Δίνουμε απόλυτη προτεραιότητα στην απασχόληση των νέων, την προστασία της επαγγελματικής εξέλιξης, αγωνιζόμαστε εναντίον της πρόσκαιρης και επισφαλούς εργασίας στον ιδιωτικό τομέα (πρεκαριάτο).

Χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε μια μεγάλη ουσιαστική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στο περιεχόμενο των σπουδών. Πρέπει τα σχολεία μας να λειτουργούν σαν πανεπιστήμια και τα πανεπιστήμιά μας σαν σχολεία.

Το κράτος πρέπει να μικρύνει ποσοτικά, αλλά ταυτόχρονα να μεγαλώσει ποιοτικά. Ωρίμασε ένα νέο κύμα προοδευτικής φορολογικής αποκέντρωσης στην αυτοδιοίκηση. Αλλά και η ανάγκη για έναν Καλλικράτη σε όλο το εύρος του κρατικού μηχανισμού, με την έναρξη επιτέλους της αξιοποίησης των εργαλείων του ιδρυτικού νόμου της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης που παραμένει 6 χρόνια αναξιοποίητος.

Το νέο παραγωγικό συμβόλαιο προϋποθέτει επίσης την εμπέδωση της αξιοκρατίας παντού. Η επόμενη Ελλάδα ως σύγχρονο κράτος δικαίου δεν πρόκεται να υπάρξει χωρίς αξιοκρατία στις κρατικές δομές. Αλλά και ως αντίληψη που κυριαρχεί στους πολίτες, στην κοινωνία και στην οικονομία.

Η ελευθερία στην οικονομία είναι προϋπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης κι εχθρός του μεταπρατικού κρατισμού. Ο χωρισμός κράτους και οικονομίας με αυτήν την έννοια θα είναι ευεργετικός και για το κράτος δικαίου και για την οικονομία.

3. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Η δημοκρατία, στηρίζεται στην κοινωνική δικαιοσύνη.

Όμως η εφαρμογή των ίδιων κανόνων για όλους ήταν και παραμένει εξαίρεση.

Η εφαρμογή εξαιρέσεων είναι μονίμως ο κανόνας.

Η Ελλάδα δεν δικαιούται να εγκαταλείψει καμία Ελληνίδα, κανέναν Έλληνα.

Κάποτε ανησυχούσαμε για την κοινωνία των 2/3 που αφήνει στο περιθώριο το υπόλοιπο 1/3. Σήμερα, οι όροι αντιστράφηκαν και πλέον βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την κοινωνία του 1/3 που κινδυνεύει να αφήσει στην απελπισία τα υπόλοιπα 2/3.

Δεν είναι δυνατόν η κρίση να είναι πλήγμα για τους πολλούς και ευκαιρία για λίγους.

Υποχρέωσή μας είναι να παλέψουμε για ίσες ευκαιρίες, κι αυτό προϋποθέτει σύγχρονες κοινωνικές υπηρεσίες και υπηρεσίες υγείας, δίπλα στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Προϋποθέτει και ένα δίκαιο και βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα για τους εργαζόμενους και τους νέους που καλούνται να καταβάλουν υψηλές ασφαλιστικές εισφορές χωρίς βεβαιότητα για την ανταποδοτικότητά τους.

Μαζί με την κοινωνική δικαιοσύνη χρέος των προοδευτικών δυνάμεων είναι και η ανυποχώρητη προώθηση ενός σύγχρονου κράτους δικαίου και ο σεβασμός στα θεμελιώδη δικαιώματα με συνέπεια και χωρίς εκπτώσεις. Στο πλαίσιο αυτό είναι κρίσιμης σημασίας να υποστηρίξουμε πολιτικές ένταξης για τους μακροχρόνια διαμένοντες μετανάστες - Ιθαγένεια στη "δεύτερη γενιά".

Μια νέα σχέση κράτους-εκκλησίας. Μια σχέση με αυστηρά διακριτούς ρόλους.

Πολιτικές για την ίση μεταχείριση και την καταπολέμηση των διακρίσεων.

Ίση μεταχείριση που αναδεικνύει τη σημασία της άρσης των αποκλεισμών και της προώθησης της ισότητας των ευκαιριών ανεξάρτητα από φύλο, φυλετική ή εθνοτική καταγωγή, θρησκευτικές ή άλλες πεποιθήσεις, αναπηρία, κατάσταση υγείας και ηλικία, κοινωνική και ταξική προέλευση, σεξουαλικό προσανατολισμό και ταυτότητα.

Είναι αυτονόητο ότι κάθε πρόσωπο έχει το δικαίωμα στη σεξουαλική του αυτοδιάθεση και κάθε σεξουαλική ταυτότητα είναι σεβαστή.

Το ίδιο αυτονόητη είναι η νομική αναγνώριση με απλές διαδικασίες και με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα της ταυτότητας φύλου κάθε προσώπου, το δικαίωμα σύναψης πολιτικού γάμου, καθώς και η αναγνώριση γονεϊκών δικαιωμάτων, όπως συμβαίνει ήδη σε χώρες της ΕΕ όπως η Γαλλία, η Αγγλία, η Γερμανία, η Ισπανία, η Ολλανδία, η Σουηδία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία.

Κοινωνική δικαιοσύνη και κράτος δικαίου απαιτούν, τέλος, θεσμούς και διαδικασίες απονομής της Δικαιοσύνης που λειτουργούν χωρίς εξαρτήσεις, με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα.

4. ΕΠΑΝΑΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Διανύουμε τον 8ο χαμένο χρόνο μέσα στην κρίση, χωρίς να έχει πραγματοποιηθεί κάποια σημαντική παρέμβαση στα συστημικά αίτια που την παρήγαγαν. Χωρίς καμία αλλαγή εκεί που παράγεται η πελατειακή πρακτική, ο λαϊκισμός και ο παλαιοκομματισμός.

Γι' αυτό χρειάζεται επειγόντως να τολμήσουμε τη μεγάλη προοδευτική αλλαγή στο πολιτικό σύστημα, με όλες τις αναγκαίες δημοκρατικές εγγυήσεις, και στόχο την ριζική ανανέωση της δημοκρατίας μας και την ηθική επαναθεμελίωση της πολιτικής.

Μόνο μια νέα πολιτειακή αρχιτεκτονική μπορεί να μας πάει στην επόμενη Ελλάδα.

Η επόμενη Ελλάδα μπορεί να είναι μια χώρα χωρίς πρόωρες εκλογές, με σταθερή θητεία της κυβέρνησης και εκλεγμένο άμεσα από τον λαό Πρόεδρο της Δημοκρατίας επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας.

Η επόμενη Ελλάδα που μόνο μέσα από μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες καθώς κι ένα πάγιο, δίκαιο αναλογικό εκλογικό σύστημα στο πλαίσιο Προεδρικής Δημοκρατίας μπορεί να διασφαλίσει σταθερές δημόσιες πολιτικές και νομοθετική σταθερότητα.

Μπορεί να είναι μία χώρα που οι βουλευτές δεν γίνονται υπουργοί, αλλά είναι πραγματικοί νομοθέτες που ξέρουν τι ψηφίζουν και λογοδοτούν γι' αυτό, ενώ οι υπουργοί εργάζονται για τη χώρα κι όχι για την περιφέρειά τους.

Μια χώρα με μικρότερο αριθμό βουλευτών και καλύτερη ποιοτικά δημοκρατία, με διαφάνεια και λογοδοσία, όπου παύει να ισχύει το άρθρο 86 του Συντάγματος.

Γι αυτό επιδιώκουμε τη ριζοσπαστική ανακατεύθυνση της δημοκρατίας μας, που μπορεί:

α) να δώσει ένα νέο πολιτειακό παράδειγμα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

β) να αξιώσει και να πραγματώσει την ανεξαρτησία της πολιτικής.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ

Οι στρατηγικές επιλογές της εθνικής κυριαρχίας, της παραγωγικής ευημερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, καθώς και της επαναθεμελίωσης του πολιτικού συστήματος, συνθέτουν μια νέα μεγάλη ιδέα, στην οποία αξίζει να στρατευτούμε.

Συνιστούν μία δημοκρατική πολιτική επανάσταση, ικανή να αποκαταστήσει τη χαμένη εθνική και ατομική μας αυτοπεποίθηση, τη χαμένη εθνική και ατομική μας αξιοπρέπεια.

Αντώνης Γκιόκας