Όταν ο τρόμος γίνεται καθεστώς, κανείς δεν είναι ασφαλής

Ο ακρογωνιαίος λίθος της Δημοκρατίας είναι η δικαιοσύνη και η μήτρα της νομιμότητος είναι το ήθος

Ο ελληνικός λαός, ως η κυρίαρχη οντότητα ενός εύθραυστου κράτους και ως η αιτία ύπαρξης ενός ολοκληρωμένου συντάγματος, οφείλει να αναγνωρίσει την θεσμική φθορά της δικαιοσύνης,
διασφαλίζοντας την κατανόηση της αποτρόπαιης παρέκκλισης, θεμελιώνοντας το ήθος στον πυρήνα του κοινωνικού και πολιτικού του φρονήματος.

Του Μάνου Ναρασλή

Η χρησιμότητα των συμβόλων, εθνικών και κοινωνικών, συμβόλων ελευθερίας και δικαιοσύνης, αναδεικνύεται σε χαλεπούς καιρούς. Αυτός ο λαός αυτή την ιστορική στιγμή φέρει το βάρος της παλινόρθωσης του φωτός.

Η ιδεολογική ερμηνεία του παρελθόντος στιγματίζει το παρόν και ορίζει το μέλλον.

Η προπαγάνδα στην Ελλάδα υπήρξε πάντοτε ψευδής, ακόμα κι όταν αναφέρεται σε αληθινά γεγονότα ψεύδεται, διότι εκμεταλλεύεται τη ροπή της αλήθειας παγιώνοντας το ψεύδος. Όταν το ψέμα γράφεται στην ιστορία ως γεγονός, μετατρέπεται σε αλήθεια τοξική. Κάθε λαός ανίκανος να επιβληθεί συνειδητά επί των επιλογών του, εξουσιάζεται από την αποβλακωτική ψευδοενημέρωση των δελτίων ειδήσεων, στραγγαλίζεται στο κλιμακοστάσιο των τεράτων, γεννά εφήμερους εχθρούς, με σάρκα από αιθέρα, συστηματικά εξαθλιώνεται, αναπτύσσοντας κάποια διεστραμμένη αντίληψη ασφάλειας με κέντρο την απόλυτη αναγκαιότητα της βίας.

Ο φόβος διαβρώνει τα ιδανικά. Οι αξίες και τα οράματα δε βυθίζονται στη λήθη, μέσω αυτών παράγεται πραγματικότητα. Ο ελληνικός λαός, δεν θα αποτελέσει το ποίμνιο της υστερίας, δεν θα επανδρώσει τον αταβισμό, δεν θα στελεχώσει το μίσος, γι’ αυτόν τον λαό, δεν θα νομοθετήσει η εκκλησία και αυτόν τον λαό δεν θα τον κυβερνήσει το δικαστικό παρακράτος.

Ο ελληνικός λαός, έχει χρέος να σταθεί αντάξιος της ιστορίας του, εκπληρώνοντας το καθήκον του απέναντι στην ανθρωπότητα, αποτινάσσοντας τη συμπλεγματική θρησκευτική μνησικακία και την αφηρημένη λύσσα, των εθνικιστικών εκκολαπτηρίων εχθρότητας, δημιουργώντας ένα σύγχρονο σύμβολο επιθετικής αγνότητας, ορόσημο των καιρών, αναδεικνύοντας μέσα από το σκότος, τη χαρισματική λάμψη της ορθής και όρθιας ανάγκης για κάθαρση, στηλιτεύοντας το μεγαλεπήβολο φόβο για το βαθύ παρακράτος και τους χιμαιρικούς του μηχανισμούς. Τίποτα δεν μπορεί να καρατομήσει την αλήθεια.

Ο παλμογράφος της δικαιοσύνης είναι ο ανίσχυρος ενώ το μέτρο του ήθους αποτυπώνεται στη σφοδρότητα των κοινωνικών αντανακλαστικών απέναντι στην αδικία, στην πλαστή νομιμοφροσύνη, από τις offshore της Μαρέβα στις αμφιλεγόμενες αποφάσεις του Συμβουλείου της Επικρατείας μέχρι τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που πραγματώθηκαν στους πρόσφυγες, στα παιδιά των προσφύγων , των μεταναστών και των Ελλήνων, η θλίψη και η βαρβαρότητα δεν έχουν ταξικούς και φυλετικούς διαχωρισμούς.

Όταν ένα δικαίωμα άρεται άρεται για όλους. Η ελληνική πολιτεία, οφείλει να αναλάβει την ευθύνη της κακουργηματικής συνέργειας στη διολίσθηση του θεσμού της δικαιοσύνης η οποία δεν υπήρξε αποτέλεσμα τρομοκρατικής δράσης παρά της οργανωμένης μαφίας.

Όταν η δικαιοσύνη παράγει απόγνωση, όσοι από την αδικία ασφυκτιούν κραυγάζουν, στον επιθανάτιο ρόγχο σφαγιάζονται. Οι δήμιοι στην κτηνωδία καθηλώνουν σιωπή απόκοσμη, άγρια, που σπάει από τον ήχο του αίματος και τα φρικιαστικά λαχανιτά εκείνων που μανιασμένα αφουγκράστηκαν την οδύνη ως κανονικότητα και τυφλώθηκαν, υποστηρίζοντας πως δεν άκουσαν, χάνοντας δια παντός την ακοή τους. Όταν ο τρόμος γίνεται καθεστώς, κανείς δεν είναι ασφαλής.

πηγή