Κράτος και πολιτική προστασία

Διαβάστε το άρθρο του Κωνσταντίνου Μίχαλου

Η προστασία του πολίτη απέναντι σε φυσικές καταστροφές και έκτακτα περιστατικά περιλαμβάνεται στις θεμελιώδεις υποχρεώσεις ενός κράτους. Όπως αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά, με αφορμή την πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική, το ελληνικό κράτος αδυνατεί να εκπληρώσει αποτελεσματικά αυτό το ρόλο.

Του Κωνσταντίνου Μίχαλου

Σε κάθε οργανωμένη χώρα, δουλειά του κράτους είναι να προλαμβάνει, αλλά και να προετοιμάζεται και να σχεδιάζει για το ενδεχόμενο μιας φυσικής καταστροφής, όποια κι αν είναι η αιτία ή ο συνδυασμός των αιτίων της: ακραία καιρικά φαινόμενα, άναρχη δόμηση, ακόμα και σκόπιμη, εγκληματική ενέργεια. Κι όσο μεγαλύτεροι είναι οι κίνδυνοι, τόσο υψηλότερο επιβάλλεται να είναι το επίπεδο πρόληψης, σχεδιασμού, εκπαίδευσης και ετοιμότητας, βάσει δοκιμασμένων σεναρίων.

Στην προκειμένη περίπτωση, διαπιστώθηκε, για μια ακόμη φορά ότι λειτούργησαν ελάχιστα ή και τίποτε από τα παραπάνω.

Συζητάμε ξανά για τον ηρωισμό και την αυτοθυσία των πυροσβεστών, αλλά και για πλημμελή πρόληψη και προετοιμασία, για ανύπαρκτα ή απαρχαιωμένα σχέδια έκτακτης ανάγκης, για αναποτελεσματική χρήση των διαθέσιμων μέσων, για αδυναμία συντονισμού, για ασάφεια ως προς το ποιος έχει την ευθύνη για τί, ανάμεσα σε δεκάδες συναρμόδιους φορείς. Όπως συμβαίνει δε, μετά από κάθε καταστροφή, ο πόλεμος των αλληλοκατηγοριών αποπροσανατολίζει τη συζήτηση από το πραγματικό πρόβλημα και από την ανάγκη για ριζική αντιμετώπιση των αδυναμιών και των δυσλειτουργιών.

Τώρα, είναι καιρός κάτι να αλλάξει επί της ουσίας. Το ελληνικό κράτος πρέπει, έστω και τώρα, να αλλάξει εκ βάθρων τις δομές και τη λειτουργία του σε θέματα πρόληψης, αποτροπής και οργανωμένης διαχείρισης κινδύνου. Να αποκτήσει ένα πλαίσιο Πολιτικής Προστασίας στηριγμένο στις αρχές της αποτελεσματικότητας, της αξιολόγησης, της διαφάνειας, του επαγγελματισμού και της λογοδοσίας. Ένα πλαίσιο για την εφαρμογή του οποίου θα είναι ξεκάθαρο ποιος έχει κάθε φορά την πολιτική και διοικητική ευθύνη.

Οι πόροι, η τεχνογνωσία και το ανθρώπινο δυναμικό που απαιτεί αυτή η προσπάθεια, δεν λείπουν. Η μεγάλη πρόκληση είναι να πάψουμε να δείχνουμε με το δάχτυλο ο ένας τον άλλον και να αντιμετωπίσουμε, επιτέλους το πρόβλημα στη ρίζα του. Που δεν είναι άλλη από την ανορθολογική, αναποτελεσματική λειτουργία του κράτους και της διοίκησης. Η θυσία τόσων ανθρώπων, ας γίνει η αφορμή για να πάμε ένα βήμα παρακάτω, προκειμένου να αποφύγουμε παρόμοιες τραγωδίες στο μέλλον.

Ο Κωνσταντίνος Μίχαλος είναι πρόεδρος του ΕΒΕΑ και της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων Ελλάδος

πηγή