Μπακογιάννης: Δε θα έμπαινα ποτέ στα κοινά αν ζούσε ο πατέρας μου

Συνέντευξη εφ όλης της ύλης παραχώρησε στο Ladylike ο περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας και υποψήφιος δήμαρχος Αθηνών. Οι αμφιβολίες στο ξεκίνημά του, οι εσωτερικές ανάγκες και το όραμά του για την Αθήνα

Ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, Κώστας Μπακογιάννης μίλησε στο Ladylike και την Δέσποινα Δημά για τη σχέση του με την πολιτική, την οικογένειά του, το όραμά του για την Αθήνα και τις γυναίκες.

Ο Κ. Μπακογιάννης απάντησε σε όλα τα ερωτήματα που του έθεσε το Ladylike, παρουσιάζοντας το όραμά του για την πόλη, αν τον τιμήσουν οι Αθηναίοι με την εμπιστοσύνη τους

-Ξεκινώντας ένιωσες την αμφιβολία του κόσμου είτε για το οικογενειακό σου πλαίσιο, είτε για το νεαρό της ηλικίας σου; Είσαι 30 όταν βάζεις υποψηφιότητα για το δήμο Καρπενησίου.

Συνεχώς. Θυμάμαι όταν ξεκινήσαμε στο Καρπενήσι μας έλεγαν "λιανοπαίδια". Είναι μία έκφραση ευρυτανική για να περιγράψεις τους νέους, τους άπειρους, τους άγουρους. Όταν μπήκαμε στο δήμο μας έλεγαν "παιδική χαρά" γιατί ήμασταν μία παρέα από νέους ανθρώπους που είχαμε πιστέψει -με πολλή λογική και λίγη τρέλα- ότι μπορούμε να τα φέρουμε όλα ανάποδα. Αυτό όμως εμένα μου αρέσει. Δέκα χρόνια μετά βλέπω ότι όσο πιο μεγάλο ενθουσιασμό έχεις, όσο πιο πολύ το αγαπάς αυτό που κάνεις, τόσο καλύτερα αποτελέσματα θα έχεις.

-Η πρώτη απορία που έχω είναι γιατί θέλησες να ασχοληθείς με την πολιτική; Γιατί να το αποφασίσεις;

Κι εγώ έχω αυτή την απορία, ακόμα και τώρα. Αν το σκεφτείς, είναι ασύλληπτα προβλεπόμενο. Μου πήρε πολύ καιρό για να μπορέσω να πω δημοσίως αυτό που θα σου πω και απαιτούσε να τα έχω βρει με τον εαυτό μου. Δε θα έμπαινα λοιπόν ποτέ στα κοινά αν ζούσε ο πατέρας μου. Μπήκα στα κοινά γιατί αισθάνθηκα ότι είχε μείνει μία προσπάθεια δική του ανεκπλήρωτη στην Ευρυτανία. Έτσι, ξεκίνησα. Αισθάνθηκα βαθιά την υποχρέωση αυτή την προσπάθεια να την ολοκληρώσω. Στην πραγματικότητα δεν μπήκα από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Ανάγκη δική μου.

-Σε δικαίωσε αυτή η εσωτερική ανάγκη;

Με δικαίωσε γιατί αν και αυτά τα σχεδόν δέκα χρόνια ήταν δύσκολα για όλους σε αυτή τη χώρα, αισθάνθηκα ότι μπορείς, κόντρα στους καιρούς, να είσαι χρήσιμος και να κάνεις τη διαφορά.

Στα πολλά μικρά που συνθέτουν τα μεγάλα. Αν φύγω και πάω σπίτι μου, κοιτώντας πίσω, θα μπορέσω να δω αυτά που κάναμε. Είναι ορατά. Απτά και μετρήσιμα. Και θα μπορώ ακόμη και δέκα χρόνια μετά να πω στα παιδιά μου πως τότε που ο μπαμπάς δούλευε πάρα πολύ έκανε αυτά! Και να τα δείξω με το δάχτυλο. Αυτό εμένα με τρέφει, με γεμίζει.

-Η Αθήνα πώς θα γίνει μία καθαρή πόλη; Ποιο είναι το σχέδιό σου;

Η καθαριότητα είναι το άλφα και το ωμέγα. Διαπίστωση πρώτη: δεκαετίες τώρα συζητάμε το πρόβλημα της καθαριότητας ξανά και ξανά χωρίς να μπορούμε να δώσουμε μια σοβαρή λύση. Διαπίστωση δεύτερη: αυτό συμβαίνει γιατί έχουμε το ίδιο μοντέλο από τη δεκαετία του ‘80. Διαπίστωση τρίτη: προφανώς και θα πρέπει να το αλλάξουμε γιατί δεν μπορούμε να λέμε πως όσοι έχουν διατελέσει δήμαρχοι ήταν ανίκανοι. Δεν είναι μόνο θέμα προσώπων, είναι και θέμα μηχανισμού. Εμείς λέμε πως πρέπει να πάρουμε τη μεγάλη και γενναία απόφαση να ξαναδούμε όχι μόνο τι μέσα έχουν οι εργαζόμενοι της καθαριότητας στη διάθεσή τους -από το αν η σκούπα που χρησιμοποιούν έχει διάρκεια ζωής πάνω από δέκα ή δέκα πέντε ημέρες μέχρι το αν τα μηχανήματα που πλένουν τους δρόμους είναι εφοδιασμένα με νερό και σαπούνι- αλλά και να μιλήσουμε ανοιχτά για την ανάγκη να συμπράξουμε με ιδιώτες. Δεν υπάρχει λόγος να δαιμονοποιούμε εργαλεία και μεθόδους που έχει υιοθετήσει όλος ο κόσμος μόνο και μόνο στο φόβο του όποιου πολιτικού κόστους.

πηγή