«Θυγατρική του πολιτικαντισμού η ΓΣΕΕ»

Ο πρόεδρος του ΣΕΒ εξηγεί γιατί είπε «όχι» στη συλλογική σύμβαση εργασίας

Σκληρή επίθεση κατά της ΓΣΕΕ και των εργοδοτικών εταίρων (ΓΣΕΕΒΕ,ΕΣΕΕ,ΣΕΠΕ) που υπέγραψαν την νέα εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας χωρίς την παρουσία του ΣΕΒ εξαπολύει ο πρόεδρος του, Δημήτρης Δασκαλόπουλος μιλώντας στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία».

Ο πρόεδρος των βιομηχάνων χαρακτηρίζει ως «θυγατρική του πολιτικαντισμού» τη ΓΣΕΕ και ως επαγγελματίες του συνδικαλισμού το προεδρείο του χωρίς την ίδια ώρα να εξαιρεί από την κριτική του ούτε και τους υπόλοιπους-και υπογράψαντες τη σύμβαση-κοινωνικούς εταίρους.

Για την νέα εθνική συλλογική σύμβαση ,αναφέρει ότι πρόκειται για αδειανό πουκάμισο χωρίς καμιά νομική και ουσιαστική υπόσταση όπως και για επικοινωνιακή φούσκα προς μιντιακή κατανάλωση ενώ επαναλαμβάνει ότι ο ΣΕΒ-όπως δεσμεύτηκε στη γενική του συνέλευση-θα εγγυηθεί και θα διατηρήσει το επίδομα γάμου.

Στην εξόχως αποκαλυπτική του συνέντευξη ο κ.Δασκαλόπουλος στρέφεται επίσης κατά των σημερινών πολιτικών μιλώντας για δημόσιο βίο που αποτελεί βασίλειο της προσαρμοστικότητας και των κλισέ. Παράλληλα εκτοξεύει βολές κατά του πρωθυπουργού ο οποίος -όπως λέει-οφείλει να είναι πιο ρεαλιστής για τη χώρα μας που βρίσκεται σε κρίση, παρότι του αναγνωρίζει ότι άρχισε να επιτυγχάνει σε ορισμένους στόχους, ενώ για το ΠΑΣΟΚ κάνει λόγο ότι πρόκειται για κόμμα χωρίς μνήμη στα εργασιακά..

Την ίδια ώρα εκτοξεύει επίθεση φιλίας στο ΣΥΡΙΖΑ με τον οποίο -όπως υποστηρίζει-παρά τις διαφορές συγκλίνουμε σε πολλά και μπορούμε να συγκλίνουμε σε περισσότερα...

Ξάφνιασε αυτή η επίθεση φιλίας προς και από Τσίπρα στο πλαίσιο της Γενικής Συνέλευσης του ΣΕΒ την περασμένη Δευτέρα. Πώς και ανακαλύψατε ξαφνικά την Αριστερά;

To λέτε σαν να ανακαλύψαμε την Αμερική! Η Αριστερά ήταν πάντα μέρος του πολιτικού και κοινωνικού μας τοπίου, με ισχυρή παρουσία στα σωματεία των εργαζομένων στις επιχειρήσεις μέλη του ΣΕΒ. Από την άλλη, υπάρχει η νέα πολιτική πραγματικότητα που διαμόρφωσε πριν από ένα σχεδόν χρόνο η λαϊκή ετυμηγορία.

Ορισμένοι έχουν την τάση να εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ του 27% σαν τον ΣΥΡΙΖΑ του 4%. Για μένα, είναι η αξιωματική αντιπολίτευση και ο δεύτερος κεντρικός πυλώνας του πολιτικού μας συστήματος, μετά το εκλογικό φυλλορρόημα του ΠΑΣΟΚ. Παράλογο θα ήταν αν αποφεύγαμε την επαφή και τον διάλογο μαζί του. Η σύγχρονη επιχειρηματικότητα δεν μπορεί να είναι μονολιθική και ιδεοληπτική.

Παρόλα αυτά, οι διαφορές μεταξύ ΣΕΒ και ΣΥΡΙΖΑ είναι πολλές και ριζικές…

Σε πολλά πράγματι αποκλίνουμε. Ο κρατισμός είναι στο DNA της Αριστεράς, ενώ εμείς θέλουμε το κέντρο βάρους της οικονομίας στην ιδιωτική πρωτοβουλία, και προσβλέπουμε στην ανάπτυξη μέσα από την απελευθέρωση της επιχειρηματικότητας απ’ τον κρατικό παρεμβατισμό. Είναι μια διαφορά φιλοσοφίας που έχει να κάνει και με το πώς βλέπουμε τους κοινωνικούς συσχετισμούς. Αλλά δεν θεωρώ ότι οι διαφορές αυτές είναι τέτοιες ώστε να καθιστούν άγονο τον διάλογο μεταξύ μας. Συγκλίνουμε άλλωστε σε επιδιώξεις που δεν είναι αγεφύρωτες.

Κι ο ΣΥΡΙΖΑ προτάσσει την ανάγκη ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης και ανάπτυξης, κι ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται στην ανάγκη αλλαγής του πελατειακού, ρουσφετολογικού κράτους της δικομματικής μεταπολίτευσης. Είναι κεντρικά ζητήματα για την αντιμετώπιση της κρίσης και το μεταμνημονιακό μέλλον της χώρας.

Όχι, δεν θεωρώ ότι η αγορά κι η Αριστερά είναι έννοιες ασύμβατες, ασυμφιλίωτες στον σύγχρονο κόσμο. Μια επιχειρηματικότητα χωρίς κρατικοδίαιτες διαπλοκές και μια Αριστερά χωρίς ιδεοληπτικές αγκυλώσεις μπορούν ν’ αντιπαρατεθούν δημιουργικά και να συναντηθούν σε αρκετά. Τα χαρακώματα σε μια ανοιχτή κοινωνία είναι αναχρονισμός.

Η άρνηση του ΣΕΒ να υπογράψει τη νέα Εθνική Συλλογική Σύμβαση είναι λοιπόν στο πλαίσιο της πάλης των τάξεων;

Είναι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία τάξη; Εγώ τη βλέπω μάλλον σαν θυγατρική του πολιτικαντισμού! Αντιδράσαμε σε μια πολιτική που εξυπηρετεί μόνο τα προσχήματα των επαγγελματιών του συνδικαλισμού. Ομνύουν σ’ ένα κοινωνικό διάλογο που δεν έχει ουσιαστική σχέση με την οικονομία, την εργασία και τους εργαζόμενους. Αυτό που δεν υπογράψαμε είναι ένα κείμενο κοροϊδία για τους εργαζόμενους. Νομική υπόσταση δεν έχει, ουσιαστικό αντίκρισμα δεν έχει.

Το θέμα του κατώτατου μισθού έχει ρυθμιστεί με νόμο που επέβαλε η τρόικα και ψηφίστηκε στη Βουλή, όλα τα θεσμικά που τάχα διασφαλίζει είναι ήδη εξασφαλισμένα από ισχύοντες νόμους, και το επίδομα γάμου για το οποίο κόπτονται πρώτος ο ΣΕΒ το έχει εγγυηθεί για τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις του με ψήφισμα της Γενικής μας Συνέλευσης. Αυτή η υποτιθέμενη Συλλογική Σύμβαση είναι μια επικοινωνιακή φούσκα προς μιντιακή κατανάλωση και μόνο. Κι αυτό μπορεί να το διαπιστώσει όποιος κάνει τον κόπο να τη διαβάσει.

Ακόμα κι έτσι να είναι όμως, τι σας κόστιζε να τη συνυπογράψετε;

Θα ήταν πράγματι εύκολο και ανέξοδο να υιοθετήσουμε κι εμείς το αδειανό πουκάμισο της δήθεν νέας ΕΓΣΣΕ για να παραστήσουμε τους καλούς. Δεν θα μας στοίχιζε απολύτως τίποτα. Στις επιχειρήσεις μέλη του ΣΕΒ η αξιοπρέπεια της εργασίας είναι κανόνας, οι αμοιβές και παροχές είναι πάνω από τα προβλεπόμενα από τον νόμο ή και την ΕΓΣΣΕ.

Δεν υπογράψαμε, όμως, γιατί έχουμε μπουχτίσει πια με τόση κουτοπονηριά και υποκρισία! Αλλιώς θα μιλούσαν κι αλλιώς θα ενεργούσαν οι λεγόμενοι κοινωνικοί εταίροι αν εξέφραζαν τις αγωνίες των εργαζομένων και του ενάμιση εκατομμυρίου ανέργων σήμερα. Αρκετά συμμετείχαμε σ’ αυτό το θέατρο του ακοινώνητου διαλόγου, δεν είμαστε αρκετά καλοί υποκριτές για να συνεχίσουμε υπό τις σημερινές συνθήκες. Αυτό ήταν το αίσθημα και όλων των μελών μας.

Να υποθέσω ότι αρέσκεστε στις συγκρούσεις από ιδιοσυγκρασία ή άποψη; Γιατί γράφτηκε ότι και ο πρωθυπουργός δυσαρεστήθηκε από την κριτική που περιείχε η ομιλία σας στην απογευματινή εκδήλωση της Γενικής σας Συνέλευσης, ενώπιόν του.

Δεν το ξέρω. Και δεν βλέπω τον λόγο. Δεν νομίζω ότι ο ίδιος τα βλέπει όλα ρόδινα, ώστε να ενοχληθεί από τις δικές μου διαπιστώσεις. Συνέστησα να μην αφεθούμε σε πρόωρη αισιοδοξία, να μην εφησυχάσουμε αν θέλουμε κάποια στιγμή να δούμε το πολυπόθητο φως στο τούνελ. Θύμισα την πραγματικότητα που βιώνει η μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία. Όλοι εκείνοι που τα πέτρινα τούτα χρόνια έχασαν κεκτημένα που θεωρούσαν αυτονόητα, δουλειές που θεωρούσαν σίγουρες, περιουσίες που θεωρούσαν ασφαλείς.

Μίλησα πολύ ρεαλιστικά, κι ο πρωθυπουργός μιας χώρας που μαστίζεται από την κρίση οφείλει να είναι πιο ρεαλιστής από όλους μας. Πόσο μάλλον όταν όντως προσπαθεί να βάλει τάξη στο ελληνικό χάος και, όπως είπα και στην ομιλία μου, οι προσπάθειές του αποδίδουν. Αρκεί να μη βιαστούμε να ανακράξουμε Νενικήκαμεν. Είναι πάρα πολλοί οι συμπατριώτες μας που έχουν χάσει ή κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα, και όμως σιωπούν.Η σιωπή τους κυοφορεί ερωτήματα στα οποία δεν έχουμε ακόμη απαντήσει.

Σχετικές ετικέτες:Ελλάδα