Αναγνώστρια διηγείται την ταλαιπωρία που βιώνει ένας φοιτητής για να λάβει το ποσό τον 1000 ευρώ ετησίως

Αναγνώστρια διηγείται μέσα απο το Greek iNews:

"Παίρνω την πρωτοβουλία να γράψω αυτό το κείμενο εν όψει της αναμονής του φοιτητικού επιδόματος και διότι πιστεύω πως θα μιλήσω εκ μέρους μιας μεγάλης μερίδας του φοιτητικού πλυθησμού...

Βρίσκομαι ήδη στο τέταρτο έτος της σχολής μου και έχω λάβει το φοιτητικό επίδομα 3 φορές, περιμένω την τέταρτη. Μάλιστα σκέφτομαι να το δωρίσω στον αξιότιμο πρωθυπουργό μας κ. Σαμαρά ή στην κυρία Διαμαντοπούλου, των οποίων τα παιδιά θα έχουν πιο πολλά έξοδα από εμένα ( στην Αγγλια σπουδάζουν άλλωστε), μιας και τα 3000 χιλιάδες ευρώ που έχω ήδη λάβει κατά τα 4 έτη φοίτησής μου έχουν καλύψει τις οικονομικές μου ανάγκες, για να μην πω υπερκαλύψει.

Και αν κάποιος από όσους διαβάσουν το γράμμα αυτό με γνωρίζει προσωπικά μην αναρωτηθεί γιατί εργάζομαι σε καφετέριες ολημερίς και ολονυχτίς, προς θεού δεν είναι λόγω έλλειψης χρημάτων. Απλά απολαμβανω τη σκληρή, κακοπληρωμένη εργασία. Ίσως τώρα που το ξανασκέφτομαι να είναι κληρονομικό διότι και οι δυό γονείς μου έχουν τις ίδιες «ιδιαιτερότητες» με μένα.

Η μητέρα μου εργάζεται σε μια εταιρεία από όπου λαμβάνει το αστρονομικό ποσό των 480 ευρώ μηνιαίως. Το μηνιαίως βέβαια είναι λιγάκι σχετικό, γιατί κάποιες φορές είναι δι-μηνιαίως, άλλες τρι-μηνιαίως. Δεν παραπονιέται όμως, δόξα τω θεώ φτάνουν για να πληρώνουμε τη ΔΕΗ και να στηρίζουμε το ελληνικό κράτος.

Ο πατέρας μου, δε, έχει τραβήξει τα όρια αυτής της ιδιαιτερότητας παραπέρα και αποφάσισε να πάει να δουλέψει στο εξωτερικό, συγκεκριμένα στο κράτος των αξιότιμων κ. Σόιμπλε και κ. Μέρκελ.Ματαιόδοξη θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς αυτή του την πράξη, καθώς όπως προείπα τα χρήματα που κερδιζει η μητέρα μου επαρκούν για την στήριξη του κράτους και την αποφυγή της χρεοκοπίας του. Ήθελε, λεει, να προσθέσει στην ηδονή της προαναφερθείσας σκληρής και κακοπληρωμένης εργασίας και την απόλαυση του ρατσισμού. Βίτσια είναι αυτά.

Ο μικρός μου αδερφός, φοιτητής και αυτός σε διαφορετική πόλη απ’αυτήν που σπουδάζω εγώ, εχει παρεκλίνει από το ιστορικό της οικογένειας. Δεν του φτάνουν λέει 1000 ευρώ το χρόνο για να καλύψει τα φοιτητικά του έξοδα και δεν θέλει να εργαστεί, διότι με τις συνθήκες που επικρατούν η εργασία έχει καταντήσει να είναι συνώνυμο της δουλείας!

Άκουσον άκουσον…. Το άθλιο, βρωμερό κομμουνιστάκι έχει και απαιτήσεις αντί να λέει ευχαριστώ, αντί να θέλει εκούσια να θυσιαστεί για τη χώρα μας, να δώσει και το τελευταίο ευρώ που του απέμεινε, να δωρίσει το σπίτι μας στην τράπεζα για να σωθεί αυτή η χώρα την οποία εμείς οι ίδιοι με την αλόγιστη σπατάλη μας φέραμε σε αυτή τη θέση. Αντί να ευχαριστεί αυτή τη χώρα για τη δωρεάν παιδεία που μας προσφέρει και που μέσω αυτής θα μορφωθούμε, θα διευρύνουμε τους ορίζοντές μας, θα αποκτήσουμε αυτογνωσία και κριτική σκέψη.

Γιατί όλα αυτά είναι που προετοιμάζουν τους παραγωγικούς και ανταγωνιστικούς εργάτες που χρειάζονται οι ξένοι επενδυτές αυτής της χώρας. Και για του λόγου του αληθές, ποια άλλη χώρα προσφέρει «δωρεάν» παιδεία ΚΑΙ χίλια ευρώ το χρόνο για να καλύψεις τα υπόλοιπα έξοδά σου;
Και τώρα, ας κουνήσουμε λιγάκι το κεφάλι μας και ας μιλήσουμε σοβαρά. 1000 ευρώ για τα εξοδα ενός ολόκληρου χρόνου; Και αυτά με καθυστέρηση 3-4 μηνών; Προς το παρόν δηλαδή 3-4 μηνών..

Ο μισός και παραπάνω φοιτητικός πλυθησμός και οι οικογένειές τους περιμένουν αυτά τα χρήματα ως μια προσωρινή ανακούφιση, αν όχι λύτρωση. Στην πραγματικότητα, και τουλάχιστον όσον αφορά εμένα, αυτά τα χρήματα θα καλύψουν τα έξοδα ενάμιση μήνα, στην ΚΑΛΥΤΕΡΗ περίπτωση. 300 ευρώ το ενοίκιο και 38 το νερο μας κάνουν 338 και 214 η ΔΕΗ( μην ξεχνάμε και τις ρυθμιζόμενες χρεώσεις, λες και τους τα χρωστούσαμε και από χθές) μας κάνουν 552 ευρώ μείον 79.2 ΕΕΤΗΔΕ( η αλλιώς ΧΑΡΑΤΣΙ) που θα πληρώσει ο ιδιοκτήτης ( ουφ!) μας κάνουν 472.8 και 20 ευρώ το internet (γιατί δεν νοείται φοιτητής χωρίς Internet την σήμερον ημέραν) 492.8 συν τα κοινόχρηστα μαζί με το πετρέλαιο που είναι 371.90 ίσον 844.7 ΕΥΡΩ !!!!!

Και μετά αναρωτιούνται γιατί τα αγορια του ΤΕΙ Λάρισσας άναψαν μαγκάλι μέσα στο διαμέρισμά τους, χάνοντας έτσι τις ζωές τους. Πληρώνω 400 ευρώ κατά μέσο όρο πάγια έξοδα και αν υπολογίσω και τα έξοδα φαγητού το ποσό ανέρχεται στα 550 ευρώ. Και το κράτος μου προσφέρει το εξευτελιστικό ποσό των 1000 ευρώ για ολόκληρο το χρόνο και αυτά με άπειρη καθυστέρηση, ταλαιπωρία και γραφειοκρατία. Το καλύτερο; Θεωρούμαι από τους τυχερούς που μπορώ και σπουδάζω γιατί ολοένα και περισσότερα παιδιά αποκλείονται από την «ίση» και «δωρεάν» ελληνική εκπαίδευση.

Δυστυχώς όλα τα παραπάνω νούμερα και καταστάσεις δεν αντιπροσωπέυουν μονάχα εμένα αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό των φοιτητών της Ελλάδας. Στα λόγια η εκπαίδευση θεωρείται επένδυση, αλλά στην πράξη είναι μια επένδυση που κατά βάθος ξέρεις εξ’αρχής ότι θα βαλτώσει. Ξέρεις, ότι με την απόκτηση του πτυχίου σου θα αποτελέσεις ένα ακόμα ψηφίο στον ήδη τεράστιο αριθμό των ανέργων αυτής της χώρας.

Εκτός αν αποφασίσεις να αφήσεις πίσω την οικογένειά σου και τη ζωή σου και να ξενιτευτείς. Βέβαια για να ξενιτευτείς θα πρέπει να έχεις στην άκρη μερικές χιλιάδες ευρώ για να καλύψεις τα έξοδα των πρώτων μηνών σε ένα ξένο κράτος. Αν είσαι τυχερός ή τυχερή, θα στα δώσουν οι γονείς σου, αλλιώς θα κάτσεις στην Ελλαδίτσα να δουλεύεις για 300 και 400 ευρώ. Καταλαβαίνεις βέβαια ότι με τέτοιους μισθούς δεν θα καταφέρεις ποτέ να βάλεις λεφτά στην ακρη για να κυνηγήσεις τα όνειρά σου σε μια άλλη χώρα, εκτός αν απαρνηθείς τον ύπνο και το φαγητό για μερικά χρόνια και δουλεύεις 26 ώρες το 24ωρο. Και κάπως έτσι δημιουργείται ένας φαυλος κύκλος από τον οποίο ο καθένας μόνος του ίσως να μην μπορέσει ποτέ να ξεφύγει.

Με λένε Δήμητρα, είμαι φοιτήτρια, 22 χρονών και μέρα με τη μέρα νιώθω τα όνειρά μου, τις ελπίδες μου, τις φιλοδοξίες μου, την ψυχή μου να σαπίζουν. Θέλω να διεκδικήσω το μέλλον που κάποιοι μου στερήσανε για να εξασφαλίσουν ένα ακόμα καλύτερο μέλλον για τα δικά τους παιδιά, όμως δεν ξέρω τον τρόπο. Και το μόνο που ζητώ είναι η βοήθεια των συνομιλήκων μου και της γενιάς μου. Το μόνο που ζητώ είναι να πάψουμε να διεκδικούμε μια καρέκλα στην καφετέρια της γειτονιάς μας και να ξεκινήσουμε να διεκδικούμε το μέλλον μας και τα όνειρά μας".