Η τακτική Βαρουφάκη: Δεν είναι απλώς στυλ, είναι τάση

Ο Ε. Βαρδουλάκης γράφει για το στυλ Βαρουφάκη, που δεν το συναντάμε για πρώτη φορά. Τα παραδείγματα

*Του Ευτύχη Βαρδουλάκη, Σύμβουλου στρατηγικής και επικοινωνίας

O κ. Βαρουφάκης είναι προφανές ότι απολαμβάνει αυτό που κάνει. Του αρέσει να τραβάει την προσοχή, να συζητιέται ως αντισυμβατικός, να αποτελεί αντικείμενο σχολιασμού. Πιθανότατα εκτιμά ότι όλο αυτό τον βοηθά να προβάλει καλύτερα τις θέσεις του. Να θεωρεί ότι όταν όλοι ασχολούνται με τον «εκκεντρικό» Έλληνα υπουργό, τότε θα ακούνε και τι λέει. Έχει λογική αυτό. Αυτό που δεν έχει καμία λογική είναι να πιστεύει κάποιος ότι αυτά επηρεάζουν τις αποφάσεις που θα ληφθούν.

Αποφάσεις που αφορούν δισεκατομμύρια ευρώ και την τύχη της ευρωπαϊκής οικονομίας λαμβάνονται με απόλυτη ψυχρότητα και όχι υπό καθεστώς «τσαντίλας» ή «εντυπωσιασμού», «γοητείας» ή «χλευασμού». Αυτό για να μην χάνουμε την αίσθηση του μέτρου με τα όσα λέγονται και γράφονται...

Η τάση πάντως για κάπως πιο αντισυμβατικό ντύσιμο δεν είναι τωρινή. Έχει ξεκινήσει από τα τέλη της προηγούμενης 10ετίας. Σε ομιλίες του TEDx, π.χ. ή σε εκδηλώσεις σε πανεπιστημιακά ιδρύματα το πιο casual ντύσιμο έχει ήδη καθιερωθεί.

Προσωπικότητες όπως π.χ. ο ιδρυτής του Facebook Mark Zuckerberg ντύνονται επίσης casual, το δε στυλ του συγκεκριμένου μοιάζει αρκετά με αυτό του κ. Βαρουφάκη. Ο Δήμαρχος του Λονδίνου Borris Johnson, ο οποίος μάλιστα προέρχεται από το Συντηρητικό Κόμμα, φοράει μεν γραβάτα, αλλά συνήθως είναι δεμένη στραβά και χαλαρά. Κυκλοφορεί με ποδήλατο, σακίδιο, είναι μονίμως αχτένιστος, το πουκάμισό του βγαίνει έχω από το παντελόνι και με τη συνολική συμπεριφορά του ισοπεδώνει κάθε έννοια πρωτοκόλλου και πολιτικής ορθότητας.

Όλο αυτό σχετίζεται ασφαλώς και με την ενίσχυση μιας αντισυστημικής ριζοσπαστικοποίησης σε σχέση με την πολιτική, σε παγκόσμιο επίπεδο, η οποία πρωτοεκδηλώθηκε μετά την οικονομική κρίση και τις πολιτικές επιπτώσεις της στα τέλη της περασμένης 10ετίας. Φυσικά αυτό δεν εκδηλώνεται μονοσήμαντα, καθώς σε κάθε χώρα ή πολιτικό χώρο έχει μια ξεχωριστή έκφανση. Σαφέστατα όμως υφίσταται.

Πίσω από την εκλογή του άγνωστου μέχρι τα τέλη του 2007 γερουσιαστή Ομπάμα, τον θρίαμβο του δημάρχου της Νέας Υόρκης Ντε Μπλάζιο, την άνοδο ριζοσπαστικών κομμάτων της Δεξιάς και της Αριστεράς στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, την δημοφιλία του τρελό-Μπόρις στο Λονδίνο, κρύβεται η ενίσχυση της ίδιας αντισυστημικής-αντισυμβατικής τάσης. Αλλού είναι πιο έκδηλη, αλλού πιο αδύναμη, αλλά σταδιακά ενισχύεται στις περισσότερες χώρες και εκδηλώνεται σε πολλές εκφάνσεις της κοινωνικής, πολιτιστικής και – ασφαλώς – και πολιτικής ζωής.

Αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα επηρέαζε και το στυλ κάποιων πολιτικών, ακόμα και αν απέχουμε πολύ από το να αποτελέσει κυρίαρχη τάση.