Πέθανε ο εμπνευστής του ευρώ Αλεξάντρ Λαμφαλουσί

pethane-o-empneysths-toy-eyrw-aleksantr-lamfaloysi

Πέθανε σε ηλικία 86 ετών ο Βέλγος οικονομολόγος Αλεξάντρ Λαμφαλουσί, πρώην πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ινστιτούτου, προγόνου της ΕΚΤ - Θεωρείται βασικός εμπνευστής του ευρώ

Απεβίωσε στα 86 του χρόνια ο Βέλγος οικονομολόγος Αλεξάντρ Λαμφαλουσί, πρώην πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ινστιτούτου, προγόνου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Από το 1988 έως το 1989, ο Αλεξάντρ Λαμφαλουσί υπήρξε μέλος της "Επιτροπής Ντελόρ", στην οποία είχε ανατεθεί να προετοιμάσει το δρόμο προς το ενιαίο νόμισμα υπό την αιγίδα του πρώην προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ.

Στη συνέχεια διηύθυνε από το 1994 έως το 1997 στη Φρανκφούρτη το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ινστιτούτο (IME), από το οποίο έμελλε να γεννηθεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ).

Ήταν πραγματιστής αναφορικά με την ερμηνεία των κριτηρίων σύγκλισης που θα επέτρεπαν στα κράτη να συμμετέχουν στο ενιαίο νόμισμα.

"Δεν πρόκειται απλώς για έναν αριθμό. Πρέπει να το δούμε σε διάρκεια, να δούμε τι μας περιμένει, να έχουμε μία ιστορική προοπτική", είχε δηλώσει το 1997 στην εφημερίδα Financial Times.

"Ήταν ένας από τους πρώτους που εξέφρασαν δυσπιστία για τις αγορές και τις κερδοσκοπικές φούσκες και πρότεινε μία καλύτερη ρύθμιση των οικονομικών συστημάτων", δήλωσε τη Δευτέρα ο γιος του, Κριστόφ, δημοσιογράφος στην εφημερίδα La Libre Belgique.

Το 2000 προήδρευσε "επιτροπής σοφών", στην οποία οι Ευρωπαίοι υπουργοί Οικονομικών είχαν αναθέσει να συμβάλει στην εναρμόνιση των χρηματιστηριακών πρακτικών στην Ευρώπη.

Στα τέλη του 2008, εν μέσω της χρηματοπιστωτικής κρίσης, η βελγική κυβέρνηση του ζήτησε να προεδρεύσει μιας Επιτροπής για μια νέα χρηματοπιστωτική αρχιτεκτονική, στην οποία ανατέθηκε να διατυπώσει προτάσεις για την ενίσχυση του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Ο Αλεξάντρ Λαμφαλουσί γεννήθηκε στις 26 Απριλίου 1929 στο Καπουβάρ της Ουγγαρίας και διέφυγε από τη γενέτειρά του σε ηλικία 19 ετών για να καταφύγει στο Βέλγιο ως άπατρις πρόσφυγας.

Αφού σπούδασε οικονομία στη Λουβέν (Βέλγιο) και την Οξφόρδη (Βρετανία), άρχισε τη σταδιοδρομία του στην Τράπεζα των Βρυξελλών πριν ενταχθεί, το 1976, στην Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BRI) στη Βασιλεία (Ελβετία), στην οποία μετέχουν οι κεντρικές τράπεζες και της οποίας υπήρξε γενικός διευθυντής από το 1986 έως το 1994. Το 1996 ο βασιλιάς Αλβέρτος 2ος του απένειμε τον τίτλο του βαρόνου.

Ο συμβιβασμός που οδήγησε στην Ευρωζώνη και η ατάκα του Λαμφαλουσί

Ο σχεδιασμός της νομισματικής ένωσης θεωρείται για πολλούς ως ένας γαλλο-γερμανικός συμβιβασμός. Με επιμονή της Γερμανίας, και ιδιαίτερα της Bundesbank, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα γινόταν μια μεγάλη Bundesbank, απόλυτα ανεξάρτητη από τις κυβερνήσεις (σε αντίθεση με τη γαλλική παράδοση).

Ο Κολ ήθελε τη νομισματική ένωση ως συμπληρωματική μιας δημοσιονομικής και πολιτικής ένωσης, οπότε θα μπορούσε να υπάρξει έλεγχος των δημοσίων δαπανών και συντονισμός της οικονομικής πολιτικής μεταξύ των ρατών και πιο άμεση πολιτική νομιμοποίηση του όλου εγχειρήματος.

Η Γαλλία ήθελε από την άλλη να ισχυροποιήσει τη δική της θέση.

Η δημοσιονομική ένωση πέρασε σε συζήτηση "κριτηρίων σύγκλισης", τα οποία έθεταν ως προϋπόθεση στα μέλη της νομισματικής ένωσης να κρατούν το δημόσιο χρέος κάτω από το 60% του ΑΕΠ και το έλλειμμα κάτω από 3%.

Οι περισσότεροι Γερμανοί διαφωνούσαν στο να παραδώσουν το πολύτιμο γερμανικό μάρκο τους. Το Δυτικογερμανικό σύνταγμα δεν προέβλεπε όμως τότε δημοψηφίσματα. Ο Κολ δεν είχε καμία πρόθεση να το αλλάξει αυτό. Ο Αλεξάντρ Λαμφαλουσί, ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ιδρύματος, του προδρόμου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, θυμήθηκε αργότερα ότι του είπε, "δεν ξέρω πώς θα κάνετε τον γερμανικό λαό να εγκαταλείψει το μάρκο".

Ο Κολ του απάντησε: "Θα το κάνουν. Οι Γερμανοί αποδέχονται την ισχυρή ηγεσία".

Στη Γαλλία, εν τω μεταξύ, η Συνθήκη του Μάαστριχτ πέρασε μέσω ενός δημοψηφίσματος τον Σεπτέμβριο 1992 με την θετική ψήφο να συγκεντρώνει ποσοστό λίγο πάνω από το 50%. Από τότε, η ιδέα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης άρχισε να "ζεσταίνεται" περισσότερο, πολλά χρόνια πριν φτάσουμε στην κρίση του 2010.

Πηγή: ΑΜΠΕ, Financial Times