Πέθανε ο πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ Ευάγγελος Μαχαίρας

pethane-o-proin-proedros-tou-dsa-evangelos-macheras

Συλλυπητήρια από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ

Απεβίωσε χθες Πέμπτη 12 Νοεμβρίου, σε ηλικία 97 ετών, ο πρώην πρόεδρος του δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών Ευάγγελος Μαχαίρας. Αγωνιστής του ΕΛΑΣ, μάχιμος δικηγόρος και επίτιμος πρόεδρος του ΔΣΑ, με πλούσια δράση στους δημοκρατικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες, όπως και στους αγώνες για την ειρήνη και τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων.

Η κηδεία του θα γίνει αύριο Σάββατο 14 Νοεμβρίου, στις 13.00 από το Α' Νεκροταφείο.

Ανακοινώσεις για τον θάνατο του Ευάγγελου Μαχαίρα εξέδωσαν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ.

«Ο Ευ. Μαχαίρας, που απεβίωσε την περασμένη Πέμπτη σε ηλικία 97 ετών, υπήρξε αγωνιστής του ΕΛΑΣ, ενώ τα βιβλία που έγραψε για την περίοδο εκείνη αποτελούν σημαντική παρακαταθήκη για την ιστορική γνώση που αφορά την Εθνική Αντίσταση. Μετά τη λήξη του πολέμου, ο Ευ. Μαχαίρας υπέστη διώξεις, φυλακίσεις και εξορία», αναφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ κάνοντας αναφορά στη θητεία του Ευάγγελου Μαχαίρα ως προέδρου του ΔΣΑ και εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του.

Τη θλίψη της για το θάνατο του Ευάγγελου Μαχαίρα, που «έφυγε» από τη ζωή, πλήρης ημερών, σε ηλικία 97 χρονών, καθώς και τα θερμά της συλλυπητήρια στους οικείους του, εξέφρασε με ανακοίνωσή της η ΚΕ του ΚΚΕ.

Ο Ευάγγελος Μαχαίρας γεννήθηκε στα Αγιωργίτικα της Αρκαδίας. Τελείωσε το Γυμνάσιο στην Τρίπολη και τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πριν διοριστεί δικηγόρος, στρατεύθηκε στο 11ο Σύνταγμα Πεζικού, στις τάξεις του οποίου υπηρέτησε μέχρι τον Απρίλιο του 1941. Στο Αλβανικό Μέτωπο τραυματίστηκε στο Τεπελένι τον Δεκέμβριο του 1940, νοσηλεύθηκε σε Νοσοκομεία των Ιωαννίνων και της Αθήνας και επέστρεψε τον Μάρτη του 1941. Τιμήθηκε με το αριστείο ανδρείας.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής πήρε μέρος στην ΕΑΜική Αντίσταση, ως διοικητής μονάδων του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο και τραυματίστηκε σοβαρά. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες του 8ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ στο Μωριά, με τον Άρη Βελουχιώτη. Το 1943-1944 έγραψε πολλά γνωστά τραγούδια για την Αντίσταση: «Η μάνα του Αντάρτη», «Μες τα κατάμαυρα ντυμένη», «Το νέο αρματολίκι». Μετά την απελευθέρωση άρχισε να δικηγορεί στην Τρίπολη. Διετέλεσε πρόεδρος του «Δημοκρατικού Συλλόγου Αρκαδίας» και διευθυντής της εφημερίδας «Νεολόγος της Τριπόλεως».

Από το 1946 έως το 1950 υπέστη όλων των ειδών τις διώξεις (εξορία, Μακρόνησος, στρατοδικείο) και σώθηκε από βέβαιο θάνατο, ύστερα από διεθνή κινητοποίηση. Το 1952 μετατέθηκε από το Δικηγορικό Σύλλογο της Τρίπολης στο Δικηγορικό Σύλλογο Πειραιά και το 1956 στο Δικηγορικό Σύλλογο της Αθήνας.

Η μεταβαρκιζιανή τρομοκρατία τον υποχρέωσε να εγκαταλείψει το γραφείο του και να καταφύγει στην Αθήνα, όπου συνελήφθη κατά τα τέλη του 1947 και εκτοπίστηκε στην Ικαρία. Τον Ιανουάριο του 1949 μεταφέρθηκε στη Μακρόνησο και από εκεί στο Στρατοδικείο της Τρίπολης με σκοπό την εξόντωσή του, η οποία αποφεύχθηκε ύστερα από διεθνή κινητοποίηση και κατά τα τέλη του 1949 διακόπηκε προσωρινά η προφυλάκισή του.

Το 1950 -αν και υπόδικος- έκανε από τις στήλες της εφημερίδας "ΜΑΧΗ" την δημοσιογραφική εκστρατεία κατά της Μακρονήσου, η οποία είχε διεθνή απήχηση και υποχρέωσε την Κυβέρνηση να καταργήσει το στρατόπεδο πολιτικών εξόριστων της Μακρονήσου.

Παραλλήλως ασχολήθηκε με πολλά προβλήματα του δημόσιου βίου (διεύρυνση της δημοκρατίας 1-1-4, αντιδικτατορικό αγώνα, απλή αναλογική, αγώνας για την Ειρήνη, την παιδεία, την υγεία κ.λπ.).

Υπήρξε δικηγόρος των εργαζομένων και των καταδιωκόμενων για πολιτικούς λόγους. Το 1955 εκλέχτηκε γενικός γραμματέας της «Νέας Κίνησης Δικηγόρων Αθηνών». Μετά την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος ανέλαβε την προεδρία της Κίνησης αυτής. Το 1964 εκλέχτηκε μέλος του ΔΣ του ΔΣΑ, το 1977 αναδείχθηκε σε αντιπρόεδρο και το 1981 σε πρόεδρό του. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του αγωνίστηκε για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών συνδικαλιστικών, λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Από το 1987 είναι επίτιμος πρόεδρος του ΔΣΑ.

Από το 1955 μετέχει στο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα της χώρας. Το 1986 εκλέχτηκε πρόεδρος της «Ελληνική Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και την Ειρήνη» και το 1990 Πρόεδρος του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης», του οποίου είναι επίτιμος Πρόεδρος από το 1996.

Πρωτοστάτησε στην πάλη για την υλοποίηση των αποφάσεων του ΟΗΕ για την Κύπρο, καθώς και ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στα Βαλκάνια, τη Γιουγκοσλαβία και άλλες χώρες του κόσμου. Πήρε μέρος σε διάφορους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.

Εκτός από τη θητεία του στη δημοσιογραφία (φοιτητικές και επαρχιακές εφημερίδες 1936-1946) εξέδωσε τα βιβλία: «50 χρόνια μετά» (χρονικό της Εθνικής Αντίστασης), «Η Τέχνη της Αντίστασης», «Πίσω από το Γαλανόλευκο Παραπέτασμα», «Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις».