«Η Ελλάδα δεν κλείνει την πόρτα στους πρόσφυγες και αυτό είναι συγκινητικό»

i-ellada-den-klini-tin-porta-stous-prosfiges-ke-afto-ine-sigkinitiko

Η χορογράφος Λουσίντα Τσάιλντς έρχεται με το «Available Light» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

Αν και δεν επιδιώκει να δίνει πολιτική χροιά στα έργα της, η Λουσίντα Τσάιλντς, ένας από τους ζωντανούς θρύλους του σύγχρονου αμερικανικού χορού και του μινιμαλισμού, μίλησε σήμερα μεταξύ άλλων και περί πολιτικής στους Έλληνες δημοσιογράφους: «Είναι προνόμιο που βρίσκομαι εδώ αυτή την εποχή που, ενώ όλες οι χώρες κλείνουν την πόρτα στους πρόσφυγες, η Ελλάδα δεν το κάνει. Παρότι δεν υποστηρίζεται πολύ γι’ αυτή της τη στάση. Κι αυτό είναι πολύ συγκινητικό» είπε η χορογράφος και συνέχισε:

«Φυσικά και δεν είναι εύκολη υπόθεση να διαχειριστείς ένα τόσο μεγάλο αριθμό προσφύγων. Μετά από αυτό που έγινε στο Παρίσι, δυστυχώς, οι πρόσφυγες είναι αυτοί που θα βγουν περισσότερο χαμένοι. Όμως, όπως είπε ο Μπαράκ Ομπάμα, αυτοί είναι οι άνθρωποι που πρέπει να ενισχύσουμε περισσότερο. Ας κάνουμε λοιπόν το καλύτερο που μπορούμε!».

Ήρεμη και επιβλητική, γεμάτη αυτοπεποίθηση ακόμη και στα 75 χρόνια της, η Αμερικανίδα χορεύτρια, χορογράφος και σκηνοθέτις βρίσκεται στην Αθήνα με αφορμή την παράσταση-ορόσημο που παρουσιάζει για πρώτη φορά στη χώρα μας: Το «Available Light», που έρχεται το Σάββατο 5 Δεκεμβρίου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, αποτελεί τη μετά από δεκαετίες αναβίωση (με συμπαραγωγό και το Ίδρυμα Ωνάση) μιας παραγγελίας του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης του Λος Άντζελες, το 1983.

Σε αυτήν, τρία ιερά τέρατα της πρωτοπορίας της αμερικανικής τέχνης, ο πολυβραβευμένος συνθέτης Τζον Άνταμς, ο σταρ της αρχιτεκτονικής Φρανκ Γκέρι και η κορυφαία χορογράφος αναβιώνουν ένα εμβληματικό έργο που είχε σφραγίσει την πρώτη και μοναδική τους συνεργασία. Προϊόν μιας εποχής όπου κυριαρχούσαν οι πειραματικές συνεργασίες μεταξύ σημαντικών δημιουργών, το «Available Light» αναδεικνύει τα χαρακτηριστικά στοιχεία του καθενός, αλλά και την κοινή τους αισθητική.

Για την πρώτη παράσταση το 1983, ο Γκέρι δημιούργησε ένα σκηνικό σε δύο διαφορετικά επίπεδα, από βιομηχανικές πλατφόρμες και αλυσίδες περίφραξης, ενώ το κοινό καθόταν σε κεκλιμένες κερκίδες πάνω στη σκηνή. Στο έργο χόρευε τότε και η ίδια η Τσάιλντς, η οποία πλέον έχει μοιράσει το ρόλο της σε δύο χορευτές.

«Είμαι πολύ χαρούμενη που έρχομαι στην Ελλάδα επιτέλους με μια χορογραφία μου. Η αναβίωση αυτή είναι πολύ σημαντική για μένα, το ότι συνεργάζομαι ξανά με αυτούς τους δημιουργούς», ανέφερε η κ. Τσάιλντς για το «Available Light» σημειώνοντας ότι έχουν γίνει κάποιες αλλαγές στη δομή της παράστασης αλλά είναι μικρές: «Οι αλλαγές δεν αφορούν τα υλικά και την κίνηση, η χορογραφία είναι ίδια, απλώς διαφορετικά εκτελεσμένη. Έγινε ένας ανασχεδιασμός του σκηνικού χώρου προκειμένου η νέα εκδοχή του έργου να μπορεί να ανεβεί παντού – και σε μεγάλα θέατρα και σε εναλλακτικούς χώρους. Φυσικά η παράσταση εξελίσσεται όλα αυτά τα χρόνια, όμως η φιλοσοφία της παραμένει ίδια», συμπλήρωσε.

Όταν πρωτοπαρουσιάστηκε πριν από 30 χρόνια, η παράσταση «είχε λάβει και κακές και θαυμάσιες κριτικές. Πρόκειται για ένα υβριδικό θέαμα και το κοινό, ιδιαίτερα της μουσικής και του χορού, δεν ήξερε τι να περιμένει από εμάς. Πιο εύκολα μας υποδέχθηκε ο εικαστικός κόσμος» είπε η Αμερικανίδα χορογράφος για το έργο, ο τίτλος του οποίου προέκυψε από το φυσικό φως που εισέβαλε από τα παράθυρα στο χώρο του Μουσείου του Λος Άντζελες.

Διάσημη για το προσωπικό, μινιμαλιστικό της ύφος, η Λουσίντα Τσάιλντς ανήκει στους πρωτεργάτες του σύγχρονου αμερικανικού χορού. Υπήρξε μαθήτρια του αστέρα της παγκόσμιας χορευτικής σκηνής, Μερς Κάνιγχαμ, και σημαντικό μέλος της πρωτοποριακής χορευτικής ομάδας Judson της Νέας Υόρκης, που έφερε επανάσταση στο χορό στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Το 1973 ίδρυσε τη δική της ομάδα και το 1976, συνεργαζόμενη ως χορογράφος και περφόρμερ με τον Ρόμπερτ Ουίλσον και τον Φίλιπ Γκλας, στην επική, πεντάωρης διάρκειας όπερα «Einstein on the Beach», απέδειξε ότι χορογραφεί με την ίδια ευκολία ρηξικέλευθα σόλο ή ομαδικά κομμάτια για όπερα, αλλά και ότι διαθέτει ένα σπάνιο υποκριτικό ταλέντο.

«Δεν θεωρώ τον εαυτό μου χορευτικό μύθο. Τι σημαίνει μύθος άλλωστε;» σπεύδει να ξεκαθαρίσει η Τσάιλντς. «Δίνω την ίδια μάχη όλα αυτά τα χρόνια. Όταν είμαι στη σκηνή με ενδιαφέρει να δημιουργείται μία ένταση, ένα συναίσθημα διαφορετικό κάθε φορά που να περνάει και στο κοινό», τόνισε η ίδια.

Σήμερα, που απέχει περισσότερο από τη σκηνή, έχει εστιάσει στο διδακτικό της έργο και παραδίδει workshops σε νέους χορευτές σε Παρίσι και Μιλάνο. «Θέλω να συμμετέχω ενεργά στα μαθήματα γι’ αυτό και προσπαθώ να βρίσκομαι πάντα σε φόρμα, προκειμένου να μπορώ να δείχνω στους νέους πόσες δυνατότητες μπορεί αναπτύξει ένας χορευτής», εξήγησε. Για τις δουλειές της επιλέγει να κάνει ανοιχτές ακροάσεις ώστε ο καθένας να «βρίσκει τη θέση του στη χορογραφία. Δεν με ενδιαφέρει τόσο ο σωματότυπος και η τεχνική ενός χορευτή, όσο η πλαστικότητα του σώματος και η σχέση που αναπτύσσει με τη μουσική», κατέληξε.

Αυτό τον καιρό η Τσάιλντς συνεργάζεται με τον Φίλιπ Γκλας για τη νέα τους άτιτλη ακόμα δουλειά που θα κάνει πρεμιέρα το 2017 στη Νέα Υόρκη, ενώ ετοιμάζει και μία νέα όπερα την οποία θα σκηνοθετήσει ο «δικός μας» Πάρις Μέξης και η οποία θα ανέβει του χρόνου στο Βερολίνο.