Μαζιώτης: Η αποτυχία της απόδρασης δεν θα μας λυγίσει

«Η επιχείρηση απόδρασης ήταν μια ενέργεια προς την κατεύθυνση συνέχισης της ένοπλης επαναστατικής δράσης»

Στην απόπειρα απόδρασής του από τις φυλακές Κορυδαλλού και στην πρόσφατη νέα καταδίκη του σε ισόβια κάθειρξη στη δεύτερη δίκη του Επαναστατικού Αγώνα αναφέρεται ο Νίκος Μαζιώτης, σε μακροσκελές κείμενό του που αναρτήθηκε την Τετάρτη σε ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου.

Όπως υποστηρίζει, «η απόπειρα απόδρασης με ελικόπτερο στις 21 Φεβρουαρίου 2016 από τις φυλακές Κορυδαλλού, επιχείρηση που πραγματοποίησε η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, ήταν μια επαναστατική πράξη, μια ενέργεια αντάρτικου για την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων.

Ήταν μια ενέργεια συνέχισης της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα, απάντηση στις κατασταλτικές επιχειρήσεις του κράτους εναντίον της οργάνωσης, αλλά και εναντίον άλλων συντρόφων πολιτικών κρατουμένων που βρίσκονται στις φυλακές για ένοπλη δράση και γι’ αυτό ήταν μια παραδειγματική πράξη αλληλεγγύης μεγάλης και μοναδικής σημασίας.

Η επιχείρηση απόδρασης ήταν μια ενέργεια προς την κατεύθυνση συνέχισης της ένοπλης επαναστατικής δράσης, για την προώθηση του αγώνα για την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους, για την ανατροπή της πολιτικής των προγραμμάτων διάσωσης του καθεστώτος που έχει επιβάλει η τρόικα των υπερεθνικών αφεντικών της χώρας, ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, στους οποίους έχει προστεθεί και ο ESM, με την ψήφιση και εφαρμογή του γ΄ μνημονιακού προγράμματος από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ».

Σύμφωνα με τον Νίκο Μαζιώτη, «ο ένοπλος αγώνας στις σημερινές συνθήκες είναι πιο επίκαιρος και αναγκαίος από ποτέ. Η αποτυχία της επιχείρησης αυτής δεν θα μας λυγίσει. Θα αγωνιζόμαστε όσο ζούμε και όσο αναπνέουμε.

Ο Επαναστατικός Αγώνας έχει αποδείξει ότι έχει μείνει όρθιος όλα αυτά τα χρόνια, παρά τα αλλεπάλληλα κατασταλτικά χτυπήματα και τις θυσίες, με το αίμα του συντρόφου Λάμπρου Φούντα, που σκοτώθηκε σε συμπλοκή με αστυνομικούς στη Δάφνη σε προπαρασκευαστική ενέργεια της οργάνωσης στις 10 Μαρτίου 2010, με τις συλλήψεις μας ένα μήνα αργότερα στις 10 Απριλίου, παραμονές της υπογραφής του Α΄ Μνημονίου, καθώς και τη σύλληψή μου στο Μοναστηράκι, όπου τραυματίστηκα μετά από καταδίωξη και συμπλοκή με αστυνομικούς στις 16 Ιουλίου 2014.

Ο Επαναστατικός Αγώνας έμεινε όρθιος γιατί αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μας στην οργάνωση -είμαστε οι πρώτοι που το κάναμε ως ένοπλη επαναστατική και αναρχική οργάνωση στην Ελλάδα- και γιατί υπερασπίσαμε την ίδια μας την ιστορία, τις ενέργειες της οργάνωσης, καθώς και τον σύντροφο Λάμπρο Φούντα που σκοτώθηκε για να μην περάσει το μνημόνιο και για να γίνει η κρίση ευκαιρία για την κοινωνική επανάσταση.

Μείναμε όρθιοι ως οργάνωση γιατί αδιαφορήσαμε για το κόστος και το τίμημα, γιατί δεν προδώσαμε, δεν λιποτακτήσαμε, δεν κοιτάξαμε ο καθένας να σώσει τον εαυτό του τη στιγμή της καταστολής. Ακριβώς γιατί αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη μείναμε ζωντανοί ως οργάνωση στη φυλακή το 2010-11, δώσαμε μια πολιτική μάχη εναντίον του εχθρού στο 1ο ειδικό δικαστήριο όταν είχαμε αποφυλακιστεί λόγω παρέλευσης του δεκαοκτάμηνου, επιλέξαμε να μην παραδοθούμε στην φυλακή και περάσαμε στην παρανομία συνεχίζοντας τον ένοπλο αγώνα και τη δράση της οργάνωσης».

Αναφερόμενος στην ετυμηγορία των δικαστών στη δεύτερη δίκη του Επαναστατικού Αγώνα, όπου ο ίδιος καταδικάστηκε σε ισόβια για τη βομβιστική επίθεση εναντίον της Τράπεζας της Ελλάδας και σε άλλα 129 χρόνια κάθειρξης για δύο ληστείες τραπεζών και τους πυροβολισμούς εναντίον των αστυνομικών που τον καταδίωξαν στο Μοναστηράκι, ο Νίκος Μαζιώτης υποστηρίζει ότι η επιβολή της εσχάτης των ποινών «αποτελεί μια συνειδητή πολιτική απόφαση και όχι απλά μια δικονομική υπερβολή. Η απόφαση αυτή σκοπό δεν έχει να τρομοκρατήσει εμένα -γιατί ξέρουν ότι είμαι και θα παραμείνω αμετανόητος-, αλλά αυτούς που θα θελήσουν να επιλέξουν τον ένοπλο αγώνα, του συντρόφους και τις συντρόφισσες του αντιεξουσιαστικού χώρου και τα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια».