Στην καρδιά του Κέντρου Φιλοξενίας προσφύγων στη Μυρσίνη

Με πολύ κόπο πείστηκαν να μιλήσουν για το έργο που προσφέρουν στο Κέντρο Φιλοξενίας

Δεν θα τους δείτε να φωτογραφίζονται και να αναρτούν το προϊόν στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, δεν θα τους ακούσετε να διαλαλούν μέρες πριν, ότι θα πάνε στο Κέντρο Φιλοξενίας προσφύγων, δεν θα διαφημίσουν ποτέ αυτό που κάνουν…

Είναι οι πραγματικοί εθελοντές, είναι αυτοί που σχεδόν κάθε μέρα από την ημέρα που οι πρόσφυγες βρέθηκαν στο αξιοπρεπέστατο περιβάλλον του LM Village στη Μυρσίνη, δίνουν το χέρι τους σε μικρούς και μεγάλους που προσπαθούν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους.

Είναι οι αληθινοί εθελοντές, οι εθελοντές ψυχής και όχι οι εθελοντές των flash. Είναι η «καρδιά» του Κέντρου φιλοξενίας.

Με πολύ κόπο πείστηκαν να μιλήσουν για το έργο που προσφέρουν στο Κέντρο Φιλοξενίας. Αυτή η ευγενική τους άρνηση τελικά κάμφθηκε.

Ο εθελοντισμός αποτελεί μια εκδήλωση κοινωνικής συμπεριφοράς όπου το άτομο χωρίς το κίνητρο της υλικής ανταμοιβής προσφέρει τον ελεύθερο του χρόνο για ένα κοινωφελή σκοπό είτε με δική του πρωτοβουλία είτε στο πλαίσιο μιας ομάδας ή φορέα. Ο εθελοντισμός έρχεται, με άλλα λόγια να αντισταθμίσει την τάση που επικρατεί στις σύγχρονες κοινωνίες να αξιολογούνται όλα σύμφωνα με την χρηματική τους αξία.

Μαρία Χριστοφόρου: «Είμαι ταγμένη να προσφέρω»

Στην πρώτη γραμμή του εθελοντισμού οι εθελόντριες του Ερυθρού Σταυρού. Συναντήσαμε την πρόεδρο του τοπικού τμήματος Ερυθρού Σταυρού Αμαλιάδος κ. Χριστοφόρου Μαρία, μπροστά από κούτες με τρόφιμα και άλλα είδη που αποστέλλει σιωπηρά ο ΕΕΣ.

Η κ. Χριστοφόρου μας λέει: «Είχαμε προετοιμαστεί μια μέρα πριν έρθουν οι πρόσφυγες. Υπήρχε και υπάρχει ανθρωπιστική βοήθεια με πρωτοβουλία από τον Ιατρικό Σύλλογο Αμαλιάδος ενώ η Κεντρική Διοίκηση του ΕΣ έχει στείλει δύο φορές μεγάλη ποσότητα ανθρωπιστικής βοήθειας για τους πρόσφυγες. Βρισκόμαστε εδώ, με τις άλλες εθελόντριες, δύο φορές τη βδομάδα και βοηθούμε με όλη μας την ψυχή.

Με συγκινούν τα μικρά παιδιά και ειδικά κάποια που είναι χωρίς γονείς. Περπατώ και ακούω το όνομά μου «Μαρία…Μαρία» από αυτούς τους ανθρώπους και αρκετές φορές μου δίνουν ένα αγριολούλουδο για να με ευχαριστήσουν. Αισθανόμαστε πολύ όμορφα γιατί αυτοί οι άνθρωποι νιώθουν ασφάλεια.

Βλέπω γονείς πονεμένους, σκέφτονται το μέλλον τους, αγωνιούν για τα παιδιά τους. Είναι εικόνες συγκινητικές.

Προ ημερών ένα παιδάκι έκοψε το πόδι του. Ήμασταν εδώ το βοηθήσαμε πήγαμε στην 117 ΠΜ στο ιατρείο για ράματα και ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Αισθανθήκαμε όλοι οι εθελοντές όμορφα. Η μητέρα του με δάκρυα στα μάτια, μας ευχαρίστησε και αυτό μας συγκίνησε.

Είμαι 21 χρόνια εθελόντρια του ΕΣ. Είμαι ταγμένη να προσφέρω στο συνάνθρωπο. Όσο ζω και αντέχω θα προσφέρω, ο εθελοντισμός είναι σκοπός ζωής. Νιώθω αγαλλίαση όταν προσφέρω, χαίρομαι όταν βλέπω ανθρώπους να χαμογελάνε».

Βεσκούκη Κωνσταντίνα: «Δεν θα το ξεχάσω»

Η πρόεδρος της Κοινότητας Μυρσίνης κ. Κωνσταντίνα Βεσκούκη βρίσκεται πολύ συχνά στο Κέντρο και στην συνομιλία μας δεν μπόρεσε να κρύψει τα δάκρυά της.

«Έρχομαι εθελοντικά να βοηθήσω όσο μπορώ. Αυτοί οι άνθρωποι περιμένουν μια βοήθεια από εμάς, ένα χαμόγελο». Σε ερώτησή μας αν έχουν οι εθελοντές οικονομικό όφελος απαντά: «Όχι μόνο δεν έχουμε οικονομικό όφελος αλλά υπάρχουν στιγμές που έχουμε βάλει χρήματα από την τσέπη μας από το υστέρημά μας για να βοηθήσουμε. Έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες! Όμως πρέπει να βοηθήσουν και οι Ευρωπαίοι. Με έχουν συγκινήσει ιδιαίτερα τα παιδιά, που μόλις μας βλέπουν τρέχουν κοντά μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα παιδάκι που έχω γνωρίσει εδώ και του οποίου η μητέρα σκοτώθηκε όπως έμαθα μπροστά στα μάτια του. Αυτό το παιδάκι λοιπόν από εκείνη την τραγική στιγμή είχε σταματήσει να μιλά. Όταν βρέθηκε εδώ, το αγκαλιάσαμε όλοι και μετά από κάποιες μέρες άρχισε και πάλι να μιλάει…».

Αγγελόπουλος Γιώργος: «Κοιμάμαι ήσυχος»

Ο γενικός αρχηγός της ποδοσφαιρικής ομάδας «Μυρσιναϊκός», ο Γιώργος Αγγελόπουλος, είναι μέλος της επιτροπής για τους πρόσφυγες που έχει ορίσει ο δήμος για την υποδοχή και την διαχείριση της βοήθειας στο Κέντρο Φιλοξενίας.

«Είμαι εθελοντής από συνείδηση. Από το πρώτο βράδυ που βρέθηκα εδώ με κέρδισαν τα περίπου 210 παιδιά που είναι εδώ. Αυτή η εικόνα δίνει ένα δυνατό συναίσθημα στον άνθρωπο για να προσφέρει εθελοντικά την βοήθειά του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη εικόνα των ανθρώπων αυτών και ειδικά των παιδιών τα πρώτα βράδια. Ήταν πολύ φοβισμένοι όλοι. Όταν άρχισε η αεροπορική άσκηση στην Ανδραβίδα, τα παιδιά έτρεχαν να κρυφτούν κάτω από τραπέζια και κρεβάτια γιατί νόμιζαν πως θα τους βομβαρδίσουν τα αεροπλάνα. Ήταν συγκλονιστική αυτή η εικόνα. Μετά από μέρες, ο φόβος έσβησε και ήρθαν τα χαμόγελα σε μικρούς και μεγάλους. Ήταν τότε που οι Σύριοι κατάλαβαν ότι πράγματι οι Έλληνες είμαστε φιλόξενος λαός. Δεν έχουμε κανένα οικονομικό όφελος αλλά τα βράδια εμείς οι εθελοντές κοιμόμαστε ήσυχοι…»

Ανδρέας Αποστολόπουλος: «Τα παιδιά έτρεμαν τα αεροπλάνα»

Ένας από τους αληθινούς εθελοντές είναι και ο αντιπρόεδρος της τοπικής κοινότητας Μυρσίνης ο Ανδρέας Αποστολόπουλος.

«Είμαι μέλος της υποδοχής των προσφύγων αλλά και να μην ήμουν πάλι θα ερχόμουν κάθε μέρα. Βρίσκομαι εδώ και ως αντιπρόεδρος της τοπικής κοινότητας και με την παρουσία μου εδώ προσφέρω έργο και υπηρεσίες και στους συμπολίτες μου, στη Μυρσίνη. Όσο πιο πολύ έρχεσαι σε επαφή με αυτούς τους ανθρώπους βλέπεις ότι περνάνε ένα μαρτύριο. Παιδιά έχουν χάσει τους γονείς τους, γονείς το παιδί τους, άλλοι έχασαν τις περιουσίες τους…Αυτοί οι πονεμένοι άνθρωποι χρειάζονται την στήριξή μας. Ανησυχώ πολύ για τα παιδιά γιατί έχω παρατηρήσει ότι οι γονείς τους και οι κηδεμόνες τους τα αφήνουν πολύ ελεύθερα. Φοβόμαστε λοιπόν μήπως χτυπήσουν, μήπως τους συμβεί κάτι. Δεν θα ξεχάσω όταν γινόταν άσκηση της 117ΠΜ τα παιδιά έτρεχαν κάτω από τα τραπέζια να κρυφτούν. Πολλές φορές έχω δώσει χρήματα από την τσέπη μου για να μετακινηθούν για την Αθήνα ή για ιατρικούς λόγους. Πολλές φορές τους μεταφέρω με το αυτοκίνητό μου στο νοσοκομείο. Όταν βοηθάω αυτούς τους ανθρώπους αισθάνομαι ότι φεύγει ένα βάρος από την ψυχή μου. Προχθές έδωσα 20 ευρώ για να βγάλει μια ακτινογραφία μια κυρία. Το έκανα με μεγάλη ευχαρίστηση και συγκινούμαι όταν το λέω αυτό…»

Ανδρέας Χαμουζάς: «Το θεωρώ χρέος μου»

Ο δημοτικός σύμβουλος Ανδραβίδας-Κυλλήνης Ανδρέας Χαμουζάς είναι η «γέφυρα επικοινωνίας» του δήμου με το camp των προσφύγων. Βρίσκεται κάθε μέρα στη Μυρσίνη, πρωΐ και απόγευμα.

«Αυτό που κάνω το θεωρώ χρέος μου. Είναι χρέος μου να βοηθήσω με όλες μου τις δυνάμεις αυτούς τους ανθρώπους και το κάνω από την πρώτη στιγμή που βρέθηκαν εδώ. Οι πρόσφυγες πρέπει να ζήσουν με αξιοπρέπεια και νομίζω ότι εδώ ζουν ανθρώπινα και αξιοπρεπώς».

Πηγή: patrisnews.com