Χαμένοι σε όλα…ψάχνουν άυλους χαρακτήρες… (Της Αλεξάνδρας Γρηγορίου)

xamenoi-se-ola-psaxnoun-aylous-xarakthres-ths-aleksandras-grhgoriou

Καινούργια τρέλα, γελοία συμπεριφορά από πάρα πολύ μεγάλο κομμάτι νεολαίων σ’ όλο τον κόσμο με τη νέα μανία του διαδικτυακού παιχνιδιού. Μόνο που στην Ελλάδα έχει κι άλλες διαστάσεις η παράνοια

Της Αλεξάνδρας Γρηγορίου

Το ‘χουμε ζήσει κατά καιρούς με διάφορα. Παλαιότερα μουσικά είδωλα και ηθοποιοί, μετέπειτα ιντερνετικές προσταγές με κουβάδες κρύου νερού κι άλλα τέτοια…’υπέροχα’… και τώρα ευτυχήσαμε να ζήσουμε τη νέα παράνοια, της αναζήτησης χαρακτήρων καρτούν μέσα στις πόλεις.

Αδύνατον να συλλάβει την αχαρακτήριστη συμπεριφορά, ένας υγιής νους, ειδικά σε μια χώρα με τόσα προβλήματα, ειδικά σε γενιές με το αδιέξοδο να είναι περισσότερο από ορατό μπροστά τους. Αδύνατον να δικαιολογηθεί με όρους ισορροπημένης σκέψης η εικόνα της σύναξης παραζαλισμένων, απορροφημένων νεολαίων, με τα μάτια στην οθόνη και τα δάχτυλα κολλημένα στο κινητό, εν αναμονή της προσταγής της εφαρμογής που πραγματικά μονοπωλεί το ενδιαφέρον εκατομμυρίων νέων ανά τον κόσμο.

Μόνο που, σε χώρες που αυτή την εποχή οι νεολαίοι, έχοντας περάσει έναν χειμώνα ήρεμο, με μαθήματα σε σχολεία ή πανεπιστήμια, με το οικογενειακό τους περιβάλλον, τουλάχιστον από προβλήματα βασικής διαβίωσης, λυμένα και το μέλλον τος εν πολλοίς σχεδιασμένο, με πολλές και διάφορες επιλογές, κάνουν τώρα τις διακοπές τους κι έχουν την ηρεμία ν’ αποφασίσουν να διαθέσουν τόσο άσκοπα τον χρόνο τους.

Στη χώρα μας όμως, είναι πραγματικά απορίας άξιον, πώς μπορεί ένα παιδί, ένας νέος, ν’ αφιερώνει τόσο χρόνο σε κάτι τόσο άχρηστο, ενώ δεν υπάρχει τίποτε θετικό κι αισιόδοξο, να μπορέσει να στηριχθεί! Και φυσικά, δε φταίνε μόνο αυτά τα παιδιά που στοιβάζονται μεσάνυχτα και ξημερώματα, περιμένοντας μια, παιδικού καρτούν φιγούρα να εμφανισθεί απ’ το πουθενά και να γίνει ‘σφαγή’ ποιος θα την πάρει…

Κυρίως φταίει η νοοτροπία των μεγαλύτερων, που τα παρακολουθούν και φυσικά δε μπορούν να παρέμβουν ή να κάνουν κάτι για να τα αποτρέψουν, λόγω της δικής τους αχαρακτήριστης αδιαφορίας για τα συμβαίνοντα τριγύρω! Τι παράδειγμα δίνουν ώστε να έχουν το θράσος να παρατηρήσουν και να στηλιτεύσουν τέτοιες συμπεριφορές;

Απ’ τον καναπέ να κάνεις κριτική για όλα, ενώ κόβεται κι η σύνταξη του παππού, απ’ την οποία έχει το 5ευρω για τον καφέ, στο διάλειμμα του κυνηγιού των Πόκεμον, το εγγόνι, τι να περιμένει κανείς;

Μόνο που εμείς, υποτίθεται ότι είμαστε σε ιδιάζουσα φάση και κατάσταση ως χώρα κι έχουμε μπροστά μας πολλά και δύσκολα,, όπως να ξαναστήσουμε τη χώρα. Να φτιάξουμε την Ελλάδα με τα νέα δεδομένα. Να φέρουμε ανάπτυξη και να κάνουμε, επιτέλους, τις σωστές επιλογές για το παρόν και το μέλλον, το δικό μας και κυρίως των παιδιών μας.

Έχουμε άραγε την πολυτέλεια να καλλιεργούμε και να επιτρέπουμε τέτοιες συμπεριφορές; Έχουμε την άνεση να εναρμονιζόμαστε, μόνο στ’ αρνητικά, με τους γονείς άλλων χωρών, με λυμένα τα βασικά τους προβλήματα, για τα οποία εμείς δίνουμε καθημερινό αγώνα;

Και μέσα στην κριτική και το σήκωμα δάχτυλου, των καναπεδάτων γονέων που έχουν ψηφίσει με χιούμορ ή μένος, οδηγώντας τη χώρα στον όλεθρο, υπάρχει πουθενά το δικαίωμα κρίσης για όλους εκείνους, που αποφασίζουν ν’ αφήσουν τη χώρα στη μοίρα που επέλεξαν αυτοί κι όχι στην προσπάθεια για αριστεία που της αξίζει…ίσως;

Γιατί, μέσα στη γενική κατάπτυστη κατάσταση, υπάρχουν και οικογένειες που πραγματικά προσπαθούν και δίνουν στα παιδιά τους τις σωστές βάσεις και παιδεία, ώστε ν’ απέχουν από τέτοιου τύπου ‘κάψιμο εγκεφαλικών κυττάρων’…Είναι τα παιδιά που κάνουν διακοπές εργαζόμενα ή ολοκληρώνοντας εργασίες πτυχιακές, μεταπτυχιακές και άλλες και δεν έχουν χρόνο να κυνηγάνε καρτούνς…

Και φυσικά, αυτά τα παιδιά, δεν υπάρχει πλέον κανένας λόγος να παραμείνουν σ’ αυτή τη χώρα! Έτσι κι αλλιώς, αυτή η χώρα, όση ανάπτυξη κι αν καταφέρει, όποτε και αν, θα είναι από ξένους επενδυτές που φυσικά δε θα προτιμήσουν στελέχη, απόφοιτους διαλυμένων πανεπιστημίων αιώνιους φοιτητές, ούτε γνώστες των διαφορών καφέδων από αλυσίδα σε αλυσίδα καφέ.

Με την εικόνα που δίνει η χώρα και με τη θλιβερή συμμετοχή της νεολαίας μας στο απαράδεκτο φαινόμενο εξάρτησης από μια εφαρμογή τηλεφώνου, ενώ οι άξιοι νέοι της φεύγουν κατά χιλιάδες στο εξωτερικό, η μόνη σίγουρη προοπτική είναι η ανανέωση των μνημονίων, με πιθανό χρόνο λήξης, τη μέρα που θα παγώσει η κόλαση…

Αυτό κερδίσαμε επάξια κι αυτό μας αξίζει…το φωνάζουμε με κάθε πιθανό τρόπο, διεκδικώντας το εμφανώς και με τις συμπεριφορές των επερχόμενων γενιών που εν πολλοίς, απλώς πιθηκίζουν αντί να διορθώνουν…