Πέθανε ο Ευτύχης Αλεξανδράκης, ο παλαιότερος έμπορος της Ερμού (βιντεο)

Όταν ο ιδιοκτήτης του οίκου Ηermes ζήτησε χώρο αρνήθηκε για να μην μετακινήσει τα πορτρέτα των γονιών του

Τον παλαιότερο και εμβληματικό έμπορο της Ερμού τον Ευτύχη Αλεξανδράκη αποχαιρετά ο εμπορικός κόσμος την Παρασκευή στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

Ο Ευτύχης Βασιλάκης «έφυγε» χθες σε ηλικία 98 ετών σκορπώντας θλίψη στους οικείους του, στους εργαζόμενους στο ομώνυμο κατάστημα , αλλά και στις χιλιάδες πελάτισσες του. Ο παλαιότερος έμπορος της Αθήνας, με το γνωστό κατάστημα γυναικείων ενδυμάτων, μέχρι τελευταία έδινε καθημερινά το «παρών» στην επιχείρησή του η οποία ιδρύθηκε το 1860.

Ξεκίνησε να εργάζεται από τα φοιτητικά του χρόνια στο κατάστημα, το οποίο κατέληξε να είναι το πάθος του.

Ο πατέρας του, Δημήτρης, εργαζόταν στην επιχείρηση από το 1890, την αγόρασε όμως το 1907. Η τοποθεσία του καταστήματος παραμένει η ίδια για πάνω από έναν αιώνα: Ερμού 27.

Πιστοί πελάτες παρήλαυναν από την επιχείρηση, που βραβεύτηκε με το βραβείο της παλαιότερης εμπορικής επιχείρησης.

Ο Ευτύχιος Αλεξανδράκης σπούδασε στη Γαλλία σχέδιο μόδας, αντικείμενο συναφές με εκείνο της οικογενειακής επιχείρησής του.

Οι συνεργασίες με ξένους οίκους πολλές, όπως με τον μεγάλο αγγλικό οίκο Mοnrey ή με τον επίσης αγγλικό οίκο Smendley, με ιστορία από το 1725.

Όταν ο ιδιοκτήτης του οίκου Ηermes ζήτησε χώρο στο μαγαζί του για ένα πάγκο με αξεσουάρ, ο Ευτύχιος Αλεξανδράκης αρνήθηκε προκειμένου να μην μετακινήσει τα πορτρέτα των γονιών του, έργα του αδελφού του, Αλέξανδρου Αλεξανδράκη.

Το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθηνών (Ε.Β.Ε.Α.) έχει απονέμει στον Ευτύχιο Αλεξανδράκη το βραβείο «Επιχείρηση και Παράδοση».

Ιδιαίτερη στιγμή για τον Ευτύχιο Αλεξανδράκη εκείνη στην οποία φωτογραφήθηκε με το προεδρικό ζεύγος της Γαλλίας, αφότου Εμμανουέλ και Μπριζίτ Μακρόν σταμάτησαν μπροστά στη βιτρίνα του καταστήματος «Αλεξανδράκης».

«Στον πόλεμο ο πατέρας μου, πούλησε όλα τα εμπορεύματα, διότι υπήρχαν πολλοί πελάτες, οι οποίοι ζητούσαν να αγοράσουν ρούχα και η πλειονότητα των εμπόρων τα έκρυβε. Μείναμε τέσσερα χρόνια κατά τη διάρκεια του πολέμου χωρίς εμπόρευμα. Παράλληλα, είχαμε δελεαστικές προτάσεις να πουλήσουμε το μαγαζί, αλλά ο πατέρας μου ήταν πολύ έξυπνος και συνετός στη σκέψη του και το απέκλειε λέγοντας μου ότι "τουλάχιστον να ερχόμαστε να πίνουμε ήσυχα το καφέ μας". Πίστευε ότι πρέπει να έχεις πρώτα στέγη επαγγελματική και μετά στέγη για την οικογένεια. Ήταν, όμως, μαύρη περίοδος, έβλεπες τη δυστυχία παντού. Όλα τα μαγαζιά κλειστά. Εδώ ήταν κατεβασμένα τα ρολά. Ανοίγαμε, μεν, κάθε μέρα και κάθε μεσημέρι κλείναμε, αλλά φεύγοντας πηγαίναμε τοίχο-τοίχο μήπως τρώγαμε καμία αδέσποτη. Ο πατέρας μου, δεν μου έδινε πρωτοβουλίες. Πίστευε ότι "η πρωτοβουλία δεν δίδεται, αλλά λαμβάνεται". Του έδωσα όμως την ικανοποίηση και είδε τη επιχείρηση μετά τον πόλεμο να αναπτύσσεται και δεν έκλεισε όπως οι περισσότερες και αυτό τον χαροποίησε πολύ. Έκτοτε το κατάστημα ανθεί» είχε δηλώσει, μεταξύ άλλων, σε παλαιότερη συνέντευξή του στο ΑΠΕ - ΜΠΕ.

πηγή