Οι μετανάστες στη Μανωλάδα θυμούνται...

Οι «ματωμένες φράουλες» μέσα από τα μάτια της δημοσιογράφου της Guardian...

Δεν έχει καμία ζωή η αξία ενός ανθρώπου που έχει χαρακτηριστεί παράνομος; Στο ερώτημα αυτό προσπαθεί να απαντήσει ο Tipu Chowdhury από το Μπαγκλαντές που ζει εδώ και 17 μήνες κάτω από άθλιες συνθήκες, δουλεύοντας σαν σκλάβος, μαζεύοντας φράουλες.

Όμως δεν έχει θυμό για την Ελλάδα. Έχει μία παραίτηση, μία παραδοχή ότι έτσι είναι η ζωή για όσους δεν έχουν χαρτιά.

Η δημοσιογράφος της Guardian Helena Smith, κατέγραψε την τωρινή κατάσταση στην περιοχή σημειώνοντας ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από τον Απρίλιο του 2013 όπου σημειώθηκαν τα αιματηρά επεισόδια ανάμεσα σε μετανάστες εργάτες γης και στους επιστάτες των θερμοκηπίων καλλιέργειας φράουλας.

«Ήμασταν περίπου 200 μαζεμένοι και τους είδαμε να στρέφουν τα όπλα τους. Νομίζαμε ότι έκαναν πλάκα. Μας χρωστούσαν χρήματα. Δεν περιμέναμε πως θα μας πυροβολήσουν», λέει ο Tipu Chowdhury.

Και συνεχίζει: «Όλοι οι εργάτες δούλευαν για τον Βαγγελάτο, έναν πλούσιο της περιοχής που έφτιαξε περιουσία πουλώντας φράουλες στους Ρώσους, τους Γερμανούς και τους Βρετανούς. Παντού στις φυτείες υπήρχε μια στρατιωτική χροιά που σκίαζε τη δουλειά των εργατών».

Ο Tipu θυμάται εκείνη τη μητέρα που ένιωσε μια σφαίρα να τρυπάει το δεξί του πόδι.

«Ήταν να παίρνουμε 22 ευρώ την ημέρα, μείον τρία ευρώ για φαγητό και άλλα τρία για στέγαση. Αλλά κάθε φορά μας έλεγε ότι θα πληρωθούμε την επόμενη εβδομάδα. Πήγαμε και βρήκαμε τον Ν.Β. στο γραφείο του, στην Λάπα, και μας είπε ότι θα μας πλήρωνε, αλλά στους άλλους έπρεπε να πούμε να κάνουν υπομονή. Και τότε αποφασίσαμε να κάνουμε απεργία», θυμάται ο Tipu.

Όπως εξηγεί ο ίδιος όλοι ήξεραν πως από τη στιγμή που δεν είχαν νόμιμα χαρτιά, κανείς δεν θα συνέδραμε τον αγώνα τους και τα χρήματα τα είχαν άμεση ανάγκη για τις οικογένειές τους. Οι Αρχές, ακόμα και αν πήγαιναν να τους μιλήσουν, δεν θα ενδιαφέρονταν να τους ακούσουν.

Ο Lynton Khan, φίλος του Tipu, λέει: «Ένα μήνα πιο πριν είχαν σκοτώσει τα δύο σκυλιά που βρίσκονταν στον καταυλισμό μας. Τότε μας είπαν πως έτσι θα έκαναν και με εμάς». Ο Ν.Β.τους απείλησε ότι αν δεν συνεχίσουν να δουλεύουν, θα έφερνε άλλους εργάτες.

Ο Tipu συνεχίζει: «Πήγαμε στο χώρο εργασίας και άρχισαν να πυροβολούν. Άκουγες μόνο κραυγές και κλάματα από παντού και όλοι να ζητούν βοήθεια. Εκείνοι συνέχισαν να πυροβολούν και το αίμα είχε χυθεί παντού». Τότε μόνο ήρθε η αστυνομία.

Για τον Moisis Karabeyidis το δικηγόρο των μεταναστών τα πράγματα ήταν κάπως αναμενόμενα:

«Επειδή αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν νόμιμα χαρτιά, δεν θα είχαν τη απόδοση δικαιοσύνης που θα έπρεπε. Η απόφαση βγήκε μέσα σε 15 λεπτά και δεν εξηγήθηκαν καν το σκεπτικό. Ντρέπομαι που είμαι Έλληνας! Η δίκη ήταν ανάμεσα στον Δαυίδ και τον Γολιάθ, τώρα ευελπιστούμε πως η νέα δίκη θα είναι δίκαιη» λέει χαρακτηριστικά.

Ο ακτιβιστής Dimitris Peppas λέει: «Είμαι μια επιχείρηση με πάρα πολλά εκατομμύρια ευρώ. Τα οφέλη για τους μετανάστες είναι ελαχιστότατα. Τα χρήματα τα παίρνουν εκείνοι που οδηγούν Πόρσε και Καγιέν. Αυτοί οι άνθρωποι δουλεύουν κάτω από άθλιες συνθήκες».

Ένας άλλος ακτιβιστής ο Petros Constantinou τονίζει το ξενοφοβικό κλίμα στην Ελλάδα με την άνοδο της Χρυσής Αυγής.

Από την Μανωλάδα έχουν περάσει για εργασία όλες σχεδόν οι εθνότητες: Αφγανοί, Ρουμάνοι, Βούλγαροι, Αιγύπτιοι. Κατά την περίοδο της συλλογής περίπου 6.000 μετανάστες δουλεύουν εκεί.

Ο Tipu έχει αποφασίσει να επιστρέψει στην πατρίδα του, η οικογένειά του τον πιέζει, αλλά εκείνος θέλει πρώτα να δει τη Δικαιοσύνη να κάνει επιτέλους καλά τη δουλειά της.