Τέλος εποχής για την Μέρκελ

Ο Γ. Καπόπουλος γράφει για το πολιτικό θαύμα, που θα μπορούσε να διασφαλίσει την τέταρτη θητεία της Μέρκελ στην Καγκελαρία

Η προεκλογική εκστρατεία ήταν μας έλεγαν περίπατος, και για να επιβεβαιώσει τα όσα διέρρεε το επικοινωνιακό της επιτελείο, η Μέρκελ πήγε διακοπές ένα μήνα πριν από τις Εκλογές της 24ης Σεπτεμβρίου.

Όσο πλησίαζε η μέρα των Εκλογών ή της τέταρτης κατά σειρά εκλογικής πρωτιάς της Μέρκελ και των Χριστιανοδημοκρατών, όλα έδειχναν ότι την επόμενη μέρα θα είχε την άνεση να διαπραγματεύεται με τους Σοσιαλδημοκράτες, τους Φιλελεύθερους και τους Πράσινους, να αξιοποιήσει τις μεταξύ τους αντιθέσεις και ανταγωνισμούς, όχι απλά για να παραμείνει αλλά για να ενισχύσει την θέση της ως κυρίαρχου του πολιτικού παιχνιδιού.

Ο θρίαμβος δεν ήλθε, η πρωτιά ήταν ταυτόχρονα ιστορικό εκλογικό χαμηλό για τους Χριστιανοδημοκράτες, οι Φιλελεύθεροι νεκραναστήθηκαν σε ομοσπονδιακό επίπεδο, και η Εναλλακτική με διψήφιο ποσοστό μπήκε στην Μπούντεσταγκ. Φιλελεύθεροι και Εναλλακτική διογκώθηκαν, κυρίως σε βάρος των Χριστιανοδημοκρατών και , πιο συγκεκριμένα, διεμβόλισαν σε επικίνδυνο βαθμό τους Βαυαρούς Χριστιανοκοινωνιστές.

Δύο μήνες μετά, μόνον ένα πολιτικό θαύμα θα μπορούσε να διασφαλίσει την τέταρτη θητεία της Μέρκελ στην Καγκελαρία και ως γνωστόν στην Πολιτική δεν υπάρχουν θαύματα.

Έτσι, από τον περίπατο και τις διακοπές εν μέσω προεκλογικής εκστρατείας, φθάσαμε στην Πύρρειο Νίκη της 24.9 και σήμερα, δύο μήνες μετά στην αποδόμηση, στην επιστροφή δύο χρόνια πριν, όταν στην σκιά του Προσφυγικού κυριαρχούσε η αναμονή αποχώρησης της Μέρκελ από την Καγκελαρία.

Στα παραπάνω δεν υπάρχει έκπληξη, καθώς οι επιλογές που κράτησαν την Μέρκελ στην εξουσία για δώδεκα χρόνια, στην ροή του χρόνου μεταλλάχθηκαν σε παράγοντες της πολιτικής της απονεύρωσης -αποδόμησης:

Η τροχοπέδη και στην καλύτερη περίπτωση η καθυστέρηση στην Ευρωζώνη. Το επιχείρημα της Μέρκελ ότι έχει πρόβλημα με την Κοινή Γνώμη, ήταν άλλοθι για να μην υπάρξει εγγύηση και αμοιβαιοποίηση των κινδύνων των χωρών του Νότου της Ευρωζώνης. Στην πορεία της κρίσης έγινε, στην δυναμική της αυτοεκπληρουμενης προφητείας, πραγματικό πρόβλημα που αξιοποίησαν η Εναλλακτική και οι Φιλελεύθεροι.

Το Προσφυγικό υπήρξε άλλο ένα πεδίο επικίνδυνου τακτικισμού. Από την μια μεριά τα ανοικτά σύνορα, με το βλέμμα στραμμένο στην δημογραφική κατάρρευση της Γερμανίας σε ορίζοντα εικοσαετίας. Από την άλλη, από ένα σημείο και μετά, την βρώμικη δουλειά των συρματοπλεγμάτων και των κλειστών συνόρων, να την κάνουν ως υπεργολάβοι -υπό τον συντονισμό της Αυστρίας, η Τετράδα του Βίζεγκραντ (Ουγγαρία, Πολωνία , Τσεχία και Σλοβακία) και οι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων.

Τακτικισμός και αμφισημία, που υπηρετούσαν συνειδητά οριακή συντήρηση της Ευρωζώνης, αλλά και ευκαιριακή θέση αρχών στο Προσφυγικό, στόχευαν στην ελαχιστοποίηση του πολιτικού κόστους της κυβέρνησης Μέρκελ. Μέχρι που ήλθε η Εναλλακτική, και σε κάποιο βαθμό οι Φιλελεύθεροι, να κάνουν τον δικό τους περίπατο στον δρόμο που τους έστρωσαν με ροδοπέταλα η Μέρκελ και ο Σόιμπλε.

Τακτικισμός και αμφισημία, ακόμη και απέναντι στις προτάσεις Μακρόν για μεταρρύθμιση στην Ευρωζώνη, παρά το γεγονός ότι στην Καγκελαρία γνωρίζουν ότι ο Γάλλος Πρόεδρος είναι η τελευταία ευκαιρία αποφυγής ανεξέλεγκτης αποσταθεροποίησης της χώρας του.

Έδωσαν οι Φιλελεύθεροι με την αποχώρηση τους την χαριστική βολή στην Μέρκελ ? Σε κάθε περίπτωση, ο τακτικισμός της σύνθεσης και η ασφάλεια της μέσης γραμμής πλεύσης, μια συνταγή που ακολούθησε η Καγκελάριος για δώδεκα χρόνια, έχει εξαντληθεί. Το κατάλαβαν στο παρά πέντε οι Σοσιαλδημοκράτες και ο Σουλτς, αλλά η Μέρκελ, που δεν είχε άλλη επιλογή, δεν ήθελε και δεν μπορούσε να το καταλάβει.

πηγή