Γιαννακίδης για Λυριτζή: Πέθανε 5:10, την ώρα που έβαζε το ξυπνητήρι για δουλειά

«To βράδυ που πέθανε ο Βασίλης», ένα συγκινητικό κείμενο για την απώλεια του δημοσιογράφου

Η ανακοίνωση του θανάτου του Βασίλη Λυριτζή τα ξημερώματα της Τρίτης 2 Απριλίου προκάλεσε θλίψη.
Ο άνθρωπος που όλοι αποχαιρέτησαν στις ανακοινώσεις τους προτάσσοντας τη λέξη «ήθος» έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 62 ετών, μετά από σύντομη μάχη με τον καρκίνο.

Ο φίλος και κουμπάρος του, ο δημοσιογράφος Κώστας Γιαννακίδης, βρέθηκε στο πλευρό του και έγραψε στο Protagon ένα συναισθηματικά φορτισμένο κείμενο για τη στιγμή που ο Βασίλης Λυριτζής άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο «Άγιος Σάββας».

«Τη νύχτα που έφυγε ο Βασίλης», αυτό τον τίτλο έδωσε στο κείμενό του για το φευγιό του φίλου του, που θα αποχαιρετίσει σήμερα στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, όπου και θα γίνει η πολιτική κηδεία του.

«Ο Βασίλης πέθανε στις 05:10 το πρωί της Τρίτης, στο δωμάτιο 2662, στον έκτο όροφο του Άγιου Σάββα. Πέθανε ακριβώς την ώρα που, για χρόνια, έβαζε το ξυπνητήρι του για να πάει στη δουλειά, στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση. Εκείνη την ώρα διάλεξε για να βυθιστεί στον αιώνιο ύπνο ένας άνθρωπος που δεν διέθετε πάνω από τέσσερις-πέντε ώρες τη μέρα στη συνάντησή του με τον Μορφέα. Θα μπορούσες να τον χαρακτηρίσεις και φαινόμενο, ειδικά τις βραδιές που είχε μπάλα. Στάθηκε γενναία απέναντι στον θάνατο. Το εννοώ, δεν είναι προσχηματικό» αναφέρει, μεταξύ άλλων, ο Κώστας Γιαννακίδης.

«Ναι, φυσικά» λέει σε άλλο σημείο, «από τον Βασίλη θα μου λείψει η καλοσύνη, η αισιοδοξία και η συναισθηματική του γενναιοδωρία. Περισσότερο, όμως, θα μου λείψει ο Βασίλης ως ένας φάρος ρεαλισμού, κοινής λογικής και ηθικού προσδιορισμού».

Το κείμενο κλείνει ως εξής:

«Δεν έχω αποφασίσει αν θα διαγράψω το όνομά του από τις επαφές του κινητού μου. Ο ίδιος θα μου έλεγε ότι δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. "Υπάρχει περίπτωση να στείλεις SMS σε νεκρό ή να σε πάρει τηλέφωνο;". θα ρωτούσε. Κοίτα, όμως, Βασίλη που αυτό σε αφορά. Περισσότερο από όσο μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε».

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Κώστα Γιαννακίδη στο protagon.gr.