«Η ζωή θέλει αισιοδοξία και αγώνα»

Η Κατερίνα Μπλέτσα, δασκάλα με προβλήματα αναπηρίας διδάσκει μαθητές και μιλά για τα προβλήματα των ΑμεΑ...

«Η ζωή θέλει αισιοδοξία και διαρκή αγώνα. Αν δεν κάνεις και κάτι μόνος σου, αν εγκαταλείψεις τον αγώνα, η ζωή σε προσπερνάει χωρίς να σε ρωτήσει».

Η Κατερίνα Μπλέτσα είναι μια δασκάλα γεμάτη ενέργεια, όρεξη για ζωή και αισιόδοξη. Εδώ και έξι χρόνια, μπορεί και λίγο παραπάνω, διδάσκει στο τμήμα ένταξης του 2ου Δημοτικού Σχολείου Τρικάλων, τους μαθητές που έχουν ειδικές εκπαιδευτικές ικανότητες.

Αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει, είναι ότι παρά τα προβλήματα αναπηρίας που αντιμετωπίζει, δεν το βάζει κάτω. Πολεμά για τη ζωή, όπως λέει σε συνέντευξή της στο newsbeast.gr, και παροτρύνει και τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με εκείνη να μην το βάζουν κάτω. Μιλάει ακόμη για το ρατσισμό που βίωσε από άλλους συναδέλφους της αλλά και το πώς την αντιμετώπισαν οι μαθητές της, όταν άρχισε να διδάσκει.

Ακολουθεί η συνέντευξή της

-Έχετε αναφέρει ότι η αναπηρία σίγουρα δεν είναι η συνήθης συνθήκη ζωής. Όμως, είναι καλύτερο να το βλέπει κανείς έτσι, παρά ως ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο. Μπορείτε να μας τεκμηριώσετε την άποψή σας;

«Για να να ακριβολογούμε,η αναπηρία είναι μια κατάσταση ζωής, ζώσα κατάσταση και έτσι ακριβώς πρέπει να αντιμετωπίζεται. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα το τι, πως και γιατί σε μένα, αλλά το από δω και πέρα.

Η ζωή θέλει αισιοδοξία και διαρκή αγώνα. Αν δεν κάνεις και κάτι μόνος σου, αν εγκαταλείψεις τον αγώνα, αν σταματήσεις να διεκδικείς, η ζωή σε προσπερνάει χωρίς να σε ρωτήσει».

-Ποια είναι τα προβλήματα που έχετε αντιμετωπίσει μέχρι τώρα;

«Εννοείτε, φαντάζομαι ως προς την αναπηρία μου. Γιατί, πάνω απ’ όλα είμαι άνθρωπος και έχω δεκάδες προβλήματα, όπως ο καθένας μας. Ένα απ’ τα σημαντικότερα θέματα που αντιμετωπίζουμε οι άνθρωποι με αναπηρία, είναι η έλλειψη προσβασιμότητας στην αστική υποδομή, η οποία θα έπρεπε να είναι καθολική, δηλαδή απ’ όλους (απ’ όλα τα εμποδιζόμενα άτομα). Δεν είναι οι ανάπηροι, μόνο όσοι χρησιμοποιούν αναπηρικό αμαξίδιο, όπως εσφαλμένα επικρατεί η αντίληψη.

Σε ό,τι αφορά στις οικονομικές παροχές του κράτους, είναι ανεπαρκείς. Αρκεί δε να αναφέρω ότι είμαστε πολλοί οι ΑμεΑ, που είμαστε εν αναμονή πάνω από χρόνο ,για να περάσουμε απ’ τα ΚΕΠΑ (Κέντρο Πιστοποίησης της Αναπηρίας) για να αποδείξουμε τα αυτονόητα».