«Το παλιό κόμμα ποτέ δεν πεθαίνει;»

Δεν θάχει καμία
σημασία αν είμαστε
εμείς, εσείς ή οι άλλοι που μισούμε.

Νίκος Μοσχοβάκος, Αιφνίδια και διαρκή

Ούτε νοσταλγώ, ούτε αναπολώ, ούτε εξωραΐζω. Όμως κάποτε σ’ αυτή τη χώρα οι ιδεολογικές, πολιτικές και κομματικές γραμμές είχαν κάποιο νόημα: και για τους αρχηγούς και για τους οπαδούς. Ο καθείς με την ταυτότητά του. Όχι ότι πολλοί δεν άλλαζαν συγκυριακά, ψυχοσωματικά ή κερδοσκοπικά την ταυτότητά τους (ορισμένοι την «διατιμούσαν» κιόλας). Όμως στη βάση τους ήξεραν όλοι που ανήκουν και γνώριζαν και τα κόμματα σε ποιους απευθύνονται.

Σήμερα όλα έγιναν ένα χαρμάνι αριστερο-κεντρο-δεξιών ή δεξιο-κεντρο-αριστερών ή κεντρο-δεξιο-αριστερών κοκ, όπου ο καθείς «διαθέτει» μόνον ένα μέρος του εαυτού του (και το υπόλοιπο το διαπραγματεύεται με άλλα σχήματα).

Τα κόμματα μοιάζουν πλέον με ρώσικες μπάμπουσκες, όπου μέσα στο ενιαίο (υποτίθεται) κόμμα του αρχηγού, κρύβεται ένα άλλο κόμμα (του υπαρχηγού) και πιο μέσα ένα άλλο κόμμα της μειοψηφίας και πιο μέσα ένα άλλο κόμμα των γενικά αντίθετων κοκ.

Κομμάτια και θρύψαλα που επικαλούνται την ιστορική τους διαδρομή για να δικαιολογήσουν την πολιτική ανυπαρξία τους, απλά ότι έχουν ξεπεραστεί από την ίδια την Ιστορία.

Ηγεσίες του Τίποτα και διάφοροι Τίποτες που διεκδικούν την Ηγεσία του Τίποτα.

Κλείνοντας τη μπροστινή πύλη των συνεργασιών με «άφιλους γείτονες», ανοίγοντας την πόρτα της αυλής σε κηπουρούς και πλάνητες, αφήνοντας ανασφάλιστα τα παράθυρα για να μπορούν να σκαρφαλώσουν με σκάλα τη νύχτα οι αλεξιπτωτιστές και οι ακροβάτες της πολιτικής επιβίωσης το παλιό κόμμα δείχνει να αισθάνεται άνετα στο μισοφωτισμένο σπίτι του.

Ενοικιοστάσιο και εικονοστάσι δίνουν σε ορισμένους την αισιοδοξία του απρόσμενου θαύματος ή την ιδεολογηματική παρηγοριά της έντιμης ήττας.

Χωρίς οξυγόνο, σε ατμόσφαιρα ασφυξίας, οι αμίλητοι σχεδιαστές της κατα-στροφής κρύβουν κάτω από το κομματικό χαλί τα λάθη και τα σφάλματά τους.

Αναζητούν εναγωνίως νέα πιόνια για το παιχνίδι, νέοι αφελείς έμπιστοι για να θυσιαστούν σ’ ένα σχέδιο, σε μια τακτική και σε μια στρατηγική που κανείς εκτός από την κλειστή παρέα του Αρχηγού δεν γνωρίζει και ουδείς κατανοεί.

Και όλα αυτά χωρίς ψήγμα ιδεολογικής σταθερότητας ή έστω πολιτική ηθικής. Αν προεκτείνει κανείς αυτά τα φαινόμενα θα διαπιστώσει ότι σοβούν σε όλους τους θεσμούς και τους φορείς της χώρας.

Τώρα στο ερώτημα αν «το Κόμμα έκανε το Αυγό ή το Αυγό το Κόμμα;» δεν έχει δοθεί ακόμα απάντηση.

Άρθρο του Καθηγητή Γιάννη Πανούση,

Βουλευτή ΔΗΜΑΡ

Σχετικές ετικέτες:Πολιτική