Οι ορθοπεταλιές του Σταύρου Κοντονή

Μερικές σκέψεις σχετικά με το παρασκήνιο στις εκλογές της ποδηλατικής ομοσπονδίας και τον ρόλο του υπουργείου αθλητισμού

Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας από την αρχή. Τα "προσεκτικά" κείμενα έχουν γενικά το γούστο τους.

Γιατί πρέπει να τα "χώσεις" χωρίς να δώσεις δικαιώματα. Αλλά, από την άλλη, αν γραφτούν όπως πρέπει, δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα "απρόσεχτα". Θα μου πείτε - και θα έχετε δίκιο - μα καλά, ο τίτλος δεν "φωτογραφίζει" από μόνος του τον "στόχο"; Θα σας απαντήσω, ναι. Είπαμε "προσεκτικά", αλλά όχι "κρυφά". Έτσι κι αλλιώς, διαβάζοντας τις επόμενες γραμμές, δεν νομίζω ότι θα σας μείνουν και πολλά κενά, σε ότι αφορά τόσο τα πρόσωπα, όσο και τις πρακτικές. Αφού τα ξεκαθαρίσαμε αυτά, ας περάσουμε τώρα στο προκείμενο.

Λίγη θεωρία για να ξεκινήσουμε

Το ηθικό πλεονέκτημα είναι ένας όρος που - δυστυχώς - έχει καταντήσει να ερμηνεύεται με διάφορους τρόπους. Η ουσία του όμως - όσο και αν αυτό μπορεί να γίνεται ενοχλητικό - έχει μια και μόνη ερμηνεία. Η οποία - καταπώς συμφέρει ή βολεύει τον καθέναν - βιάζεται και μάλιστα κατ' εξακολούθηση. Αυτό που δεν επιδέχεται διαφορετικών ερμηνειών, είναι το περίφημο "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Αυτό το τελευταίο βρίσκει εφαρμογές παντού και συχνά-πυκνά "νομιμοποιείται" με τέτοια ευκολία, που εξαφανίζει κάθε παράπλευρο ερώτημα. Και το εξαφανίζει, όχι γιατί δεν μπορεί να το απαντήσει, αλλά γιατί πάντοτε ήταν ενοχλητική η παραδοχή - ανάμεσα σε άλλα - της απώλειας του ηθικού πλεονεκτήματος, που είναι το θέμα που θα μας απασχολήσει σήμερα.

Ξεκινάμε με μερικές σκέψεις, που είναι από μόνες τους τόσο "οχυρωμένες", ώστε να θυμίζουν μαθηματικό αξίωμα. Πρώτον, όταν έχεις τον ανώτατο θεσμικό ρόλο στον χώρο του αθλητισμού, η πρώτη και βασική σου υποχρέωση είναι να υπηρετείς τον αθλητισμό, δηλαδή να κάνεις οτιδήποτε περνάει από το χέρι σου, ώστε να υπάρξει βελτίωση, εξέλιξη και στήριξη αθλητών και αθλημάτων. Δεύτερον, να στέκεσαι απέναντι σε οποιονδήποτε δεν υπηρετεί σωστά αυτόν τον στόχο, με έργα και όχι με λόγια. Τρίτον (σε άμεση συνάρτηση με το προηγούμενο), σε καμία μα καμία περίπτωση να μην επιτρέπεις σε πρόσωπα που κάνουν κακό στον αθλητισμό να "σταθούν" πλάι σου (ακόμα και αν η συγκυρία σε φέρει να έχεις κοινό συμφέρον ή στόχο με τα εν λόγω πρόσωπα). Και τέταρτον, με την εξουσία που διαθέτεις, να στελεχώνεις τα σχετικά με τον αθλητισμό πόστα, με τους καλύτερους και τους πλέον ενδεδειγμένους για κάθε ένα από αυτά.

Οι πρώτες επαφές

Είπαμε τις θεωρίες, πάμε τώρα και στην ουσία. Εδώ και πάνω από έναν χρόνο, το υφυπουργείο αθλητισμού, έχει ξεκινήσει - υποτίθεται - έναν ανηλεή πόλεμο εναντίον αμαρτωλών ομοσπονδιών, με σκοπό την κάθαρση και τη διαφάνεια. Θέλετε να αφαιρέσουμε το "υποτίθεται" από την προηγούμενη πρόταση; Κανένα πρόβλημα. Ας δεχτούμε λοιπόν ότι έτσι είναι. Παρακολουθώντας εδώ και λίγα χρόνια την κατάσταση που επικρατεί στην Ελληνική Ομοσπονδία Ποδηλασίας (ΕΟΠ) και γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τα όσα συμβαίνουν εκεί, θα μου επιτρέψετε να περιοριστώ στη συγκεκριμένη "μάχη" που δίνει ο υπουργός. Μέσα στο 2016 έχω μιλήσει απευθείας με κάποιους άμεσους συνεργάτες του σχετικά με συγκεκριμένες παρατυπίες που έχουν γίνει στη διαχείριση και στη λειτουργία της εν λόγω ομοσπονδίας.

Όχι επειδή το επιδίωξα ο ίδιος, αλλά μετά από δική τους πρόσκληση, αφού πρώτα είχα δημοσιεύσει αυτό το κείμενο στο Sport24.gr τον Ιανουάριο του 2016, για το οποίο παρεμπιπτόντως, γέμισα επαίνους από στελέχη του υπουργείου. Νωρίτερα, πριν συμβούν όλα αυτά, είχα ζητήσει μια συνάντηση με τον ίδιο τον υπουργό, για να του εκθέσω προσωπικά όλα τα σχετικά με την ΕΟΠ στοιχεία που είχα στη διάθεσή μου. Δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αλλά προφανώς και δεν τον κακίζω γι' αυτό. Για να είμαι ειλικρινής, τον πίστεψα τον υπουργό, όταν έκανε όλες εκείνες τις δηλώσεις περί πάταξης των φαινομένων διαφθοράς στον αθλητισμό. Βλέπετε, τον είχα γνωρίσει όταν ήμασταν φοιτητές, εκείνος στη Νομική, εγώ στη Φιλολογία, είχαμε μιλήσει αρκετές φορές, μέχρι και σε διαδηλώσεις είχαμε βρεθεί δίπλα-δίπλα.

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν...

Ο "παρασκηνιακός" μηχανισμός

Όταν επιτέλους τελείωσε, σταμάτησε και κάθε επικοινωνία με τους ανθρώπους του υπουργού. Δεν μου έκανε εντύπωση το γεγονός, άλλωστε είναι φυσιολογικό ο καθένας που ασχολείται με την πολιτική, να θέλει να διατηρεί τα στεγανά (οποιαδήποτε κι αν είναι αυτά) όσο το δυνατόν πιο κλειστά. Αυτό όμως που σίγουρα μου έκανε εντύπωση, ήταν όταν μερικές εβδομάδες πριν τις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου στην ΕΟΠ, "αποκαταστάθηκε" η επικοινωνία. Δέχτηκα κάποια τηλεφωνήματα, σαν να είχα τον ρόλο κάποιου μεσάζοντα ανάμεσα στο υπουργείο και την αντιπολίτευση της ομοσπονδίας. Και πάλι δεν θα αναφέρω ονόματα, όμως εκείνο που έχει σημασία, είναι τα όσα μου μετέφεραν σε αυτές τις συνομιλίες. Μειωτικούς χαρακτηρισμούς για την τότε διοίκηση, υποσχέσεις για ανατροπή των δεδομένων, προεκλογικές θριαμβολογίες για την επερχόμενη "πτώση".

Υποτίθεται ότι είχε στηθεί ένας τέτοιος παρασκηνιακός "μηχανισμός", απέναντι στον οποίο δεν θα μπορούσε να αντισταθεί κανείς. Συνεχείς επαφές με σωματεία, ώστε να πειστούν να αλλάξουν στρατόπεδο και γενικότερα ένα κλίμα ανεξέλεγκτης αισιοδοξίας ότι "αυτοί τελείωσαν". Και βέβαια κάθε πιθανή διαβεβαίωση πως η αντιπολίτευση έχαιρε της πλήρους στήριξης - και υποστήριξης - του υπουργείου. Και πάλι, για να είμαι ειλικρινής, αιφνιδιάστηκα λίγο από τα συνεχόμενα τηλεφωνήματα, αλλά και από την "οικειότητα" στην άλλη άκρη της συσκευής. Εκείνες τις μέρες έμαθα πως στις εκλογές δεν θα είχαμε μόνο ανάδειξη της νέας διοίκησης, αλλά και του εκπροσώπου της ομοσπονδίας στην ΕΟΕ (Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή). Και μαζί με αυτό, έμαθα και ποιον υποψήφιο πρόκρινε ο υπουργός. Να μην τα πολυλογώ, σε κατ' ιδίαν συναντήσεις και επαφές που είχαν τα μέλη της αντιπολίτευσης με το υπουργείο, συμφώνησαν να στηρίξουν τον συγκεκριμένο υποψήφιο, παρά το γεγονός ότι δεν είχε την παραμικρή σχέση με το άθλημα.

Η επιλογή του υποψηφίου για την ΕΟΕ

Η πίστη στις αγνές προθέσεις του υπουργού και πάνω απ' όλα η ελπίδα για απαγκίστρωση του αθλήματος από την κλίκα που λυμαίνεται την ομοσπονδία εδώ και πολλά χρόνια, έκαναν τους ανθρώπους της αντιπολίτευσης να αποδεχτούν την υποψηφιότητα για την ΕΟΕ. Στη δική τους ζυγαριά - αν θέλετε τη γνώμη μου - καλά έκανε και βάρυνε πολύ περισσότερο από μια άσχετη (σε ότι αφορά το άθλημα) υποψηφιότητα, η προοπτική της σωτηρίας της ποδηλασίας. Στη ζυγαριά όμως του υπουργού; Θυμηθείτε το νούμερο 4 από αυτά που ανέφερα στην αρχή: "Και τέταρτον, με την εξουσία που διαθέτεις, να στελεχώνεις τα σχετικά με τον αθλητισμό πόστα, με τους καλύτερους και τους πλέον ενδεδειγμένους για κάθε ένα από αυτά". Πλήρης καταστρατήγηση του κανόνα. Επιμένω όμως στη ζυγαριά. Τί ήταν αυτό που βάρυνε τόσο πολύ στην υπουργική επιλογή; Ήταν προφανέστατα ο πόλεμος που υπάρχει για την εκλογή Αθάνατου που θα εκπροσωπεί την ΕΟΕ στην ΔΟΕ.

Η κυβέρνηση έχει πάρει σαφώς θέση υπέρ του Καπράλου και εναντίον του Κούβελου. Στον βωμό αυτού του "πολέμου", θυσιάστηκε η αναγκαιότητα της επιλογής ενός ανθρώπου που θα γνώριζε την ομοσπονδία της ποδηλασίας και τις ανάγκες του αθλήματος. Κάτι μου λέει ότι δεν μπήκαν καν στον κόπο να ψάξουν. Διάλεξαν την εύκολη λύση, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν η λύση που τους συνέφερε. Ένα πρόσωπο αφοσιωμένο στον υπουργό και στα θέλω του. Μα, θα μου πείτε, είναι αυτό τόσο τραγικό; Τόσο κατακριτέο; Ας κάνω εγώ ο ίδιος τον δικηγόρο του διαβόλου στον εαυτό μου και ας πω ότι όχι, δεν είναι, κυρίως από τη στιγμή που γνωρίζουμε πώς λειτουργεί η πολιτική. Ας μείνουμε λοιπόν - προς το παρόν - στο ότι δεν ενοχλεί καθόλου να εκπροσωπεί την ομοσπονδία στην ΕΟΕ ένας άνθρωπος που δεν πρέπει να έχει παρακολουθήσει στη ζωή του έστω έναν αγώνα ποδηλασίας.

Στην τελική ευθεία

Μπαίνοντας πλέον στις τελευταίες δέκα ημέρες πριν τις εκλογές, υπήρχε η αίσθηση ότι είχε αρχίσει να δημιουργείται μια αλλαγή στις ισορροπίες. Άνθρωποι της αντιπολίτευσης, με τους οποίους μιλούσα, είχαν μια συγκρατημένη αισιοδοξία. Συγκρατημένη γιατί είχε καεί πολλές φορές η γούνα τους στο παρελθόν. Και χωρίς να το ξέρουν τότε, είχε ήδη δρομολογηθεί ένα ακόμα "κάψιμο". Οι εκλογές ήταν προγραμματισμένες για το Σάββατο, 24 Σεπτεμβρίου και την προηγούμενη Δευτέρα, στις 19 του μήνα, έληγε η προθεσμία τόσο για την υποβολή των υποψηφιοτήτων, όσο και για την δήλωση των εκπροσώπων των σωματείων που θα παρευρίσκονταν στην εκλογική διαδικασία με δικαίωμα ψήφου. Όπως καταλαβαίνετε, το Σαββατοκύριακο 17 & 18/9, οι διαβουλεύσεις και οι επαφές βρίσκονταν στο αποκορύφωμά τους και από τις δυο πλευρές.

Για ευνόητους λόγους, έχω αδυναμία στη συγκεκριμένη φωτογραφία

Να ανοίξω εδώ μια μικρή παρένθεση και να προσθέσω ότι αρκετό καιρό πριν τις εκλογές, το πόρισμα του λογιστικού και διαχειριστικού ελέγχου είχε ολοκληρωθεί και αφού το διάβασε ο υπουργός, εστάλη στον οικονομικό εισαγγελέα για τα περαιτέρω. Για το πόρισμα δυστυχώς δεν μπορώ να σας γράψω περισσότερα εδώ, διότι από τότε που έφυγε από το γραφείο του υπουργού, εξαφανίστηκε από προσώπου γης και αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό ανάμεσα μόνο στα μέλη της διοίκησης Τερζή, τα οποία φυσικά αρνήθηκαν να το δείξουν στα μέλη της αντιπολίτευσης. Το αν το έχω ή όχι στα χέρια μου, θα μου επιτρέψετε να μην το αποκαλύψω εδώ, αλλά να είστε σίγουροι ότι στο μέλλον θα επανέλθω με το συγκεκριμένο θέμα. Κλείνω την παρένθεση και επιστρέφω στο τελευταίο Σαββατοκύριακο πριν τις εκλογές, όταν για πρώτη φορά τα φίδια άρχισαν να ζώνουν την αντιπολίτευση.

Η ανατροπή του σκηνικού

Τηλέφωνα που ήταν κλειστά, ομιλητές στην άλλη γραμμή που μασούσαν τα λόγια τους, αλλά από την άλλη, οι διαβεβαιώσεις των ανθρώπων του υπουργείου ότι "είμαστε μαζί σας", να συνεχίζουν αμετάβλητες και σθεναρές. Μέχρι που τη Δευτέρα (19/9) οι αποκαλύψεις και οι εξελίξεις ήρθαν όχι σε μορφή χιονοστιβάδας, αλλά σε αυτήν ενός θλιβερού συμβιβασμού. Τι συνέβη; Πρώτα έγινε γνωστό ότι ο Θανάσης Τερζής δεν θα ήταν υποψήφιος για την προεδρία της ΕΟΠ. Σοκ! Τί είχε συμβεί και ο καρεκλοκένταυρος είχε "παραιτηθεί" από τη θέση, που πεισματικά αρνιόταν να αφήσει τα προηγούμενα χρόνια; Μέσα στη διάρκεια του πρωινού της Δευτέρας είχαμε μια ακόμα εξέλιξη. Στα γραφεία της ΤΕΚΕ (τοπική επιτροπή Κεντρικής Ελλάδας) έφτασε ένα φαξ προερχόμενο από την ΕΟΠ, το οποίο έγραφε ότι "ο Ιάκωβος Φιλιππούσης υποβάλλει υποψηφιότητα για την θέση του εκπροσώπου της ομοσπονδίας στην ΕΟΕ, με την στήριξη της ΕΟΠ".

Ή τέλος πάντων, πάνω κάτω αυτό ήταν το ζουμί στο κείμενο του φαξ. Και το λέω αυτό, γιατί είναι περιορισμένος ο αριθμός όσων διάβασαν το φαξ και μεταφέρω ό,τι είπαν οι ίδιοι ότι έγραφε. Το εν λόγω φαξ μπορεί στη συνέχεια να εξαφανίστηκε από προσώπου γης, όμως έκανε τη δουλειά του. Ο Τερζής, στηριγμένος στην ενημέρωση που πήρε από το υπουργείο σχετικά με την υποψηφιότητα Φιλιππούση (με προγενέστερο φαξ ή μέιλ), το χρησιμοποίησε όπως τον βόλευε, καταφέρνοντας να αντιστρέψει το κλίμα υπέρ του. Με το επιχείρημα ότι η ΕΟΠ στηρίζει τον άνθρωπο του υπουργού, σωματεία τα οποία είχαν περάσει στην αντιπολίτευση, ή άλλα που ταλαντεύονταν ανάμεσα στο ένα και το άλλο ψηφοδέλτιο, αποφάσισαν είτε να επιστρέψουν στον Τερζή, είτε να τον ακολουθήσουν. Πολύ βολικό για να είναι τόσο απλό, δε νομίζετε; Η αλήθεια συνεχίζει να είναι απλή, αλλά (λογικά πρέπει να είναι και) λίγο διαφορετική.

Πέντε ερωτήματα

Βάλτε λοιπόν κάτω τη λογική σας και πείτε μου, α) γιατί παραιτήθηκε από την διεκδίκηση της προεδρίας ο Θανάσης Τερζής, β) ποιος άραγε του έδωσε το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει ένα ενημερωτικό φαξ για να αλλάξει το κλίμα υπέρ του, γ) αν θεωρήσουμε ότι δεν του το έδωσε κανείς, τότε γιατί το υπουργείο έμεινε σιωπηλό παρακολουθώντας τις εξελίξεις οι οποίες σε τελική ανάλυση ήταν εναντίον σε αυτά που πρέσβευε τόσο καιρό, δ) γιατί δεν βγήκε επίσημα ο Φιλιππούσης να διαχωρίσει τη θέση του από το φαξ που έστειλε ο Τερζής στην ΤΕΚΕ, ώστε να διασφαλίσει ότι δεν θα επηρεάζονταν αναποφάσιστα σωματεία; Και αν αυτά είναι τα πιο "αθώα" ερωτήματα, τότε υπάρχει και ένα ακόμα που από μόνο του είναι επιθετικό και ξεκάθαρο. Πώς γίνεται ο υπουργός που ευαγγελίζεται την κάθαρση, ο υπουργός που επικαλείται το ηθικό πλεονέκτημα, ο υπουργός που υποτίθεται ότι έβγαζε αφρούς όταν άκουγε το όνομα Τερζής, ο υπουργός που έχει δηλώσει αμέτρητες φορές ότι θα πατάξει τη διαφθορά στον αθλητισμό, να επιτρέπει στον υποψήφιό του να έχει την επίσημη στήριξη μιας διοίκησης, της οποίας τα έργα και τις ημέρες εξετάζει ο εισαγγελέας;

Η απάντηση είναι ακόμα πιο απλή. Και μαζί απογοητευτική. Μπροστά στην εξασφάλιση της σίγουρης εκλογής του Φιλιππούση, ο υπουργός έκανε πίσω, συμβιβάστηκε, ανέχτηκε, έπαιξε σε διπλό ταμπλό. Ή αν το προτιμάτε με πιο "πολιτικούς" όρους, έκανε τον ελιγμό του. Σας έχω και καλύτερο όμως. Γιατί τίποτα από αυτά μπορεί να μην συνέβη και απλά να ήρθε μια άνωθεν εντολή. Πόσο άνωθεν; Στο παραμικρό δεν με απασχολεί. Αυτό που με απασχολεί και με θλίβει, είναι ότι σίγουρα κάτι έγινε. Κάτω απ' το τραπέζι, πίσω από τις κουρτίνες, δεν γνωρίζω με ποιο τρόπο, αλλά οπωσδήποτε με πληγωμένο το ηθικό πλεονέκτημα. Γιατί δεν υφίσταται λαβείν χωρίς δούναι. Και αν υπάρχει έστω και ένας που να πιστεύει ότι στην καινούργια διοίκηση δεν συνεχίζουν να λύνουν και να δένουν οι "συνήθεις ύποπτοι", είναι μακριά νυχτωμένος. Όπως επίσης, αν κάποιος πιστεύει, για παράδειγμα, ότι οι 172.000 ευρώ που εγκρίθηκαν πριν λίγα 24ωρα ως επιχορήγηση στην ομοσπονδία, θα πάνε αποκλειστικά στους μισθούς των υπαλλήλων της ΕΟΠ, στο ΙΚΑ και στις ανάγκες των εθνικών ομάδων, ονειροβατεί. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι η ΕΟΠ θα είναι υποχρεωμένη να αιτιολογεί στο υπουργείο κάθε πληρωμή προς τρίτους, πριν την εκταμίευση χρημάτων για τον σκοπό αυτό, δεν θέλει και μεγάλη φαντασία για να καταλάβουμε ότι η πολύχρονη "εμπειρία" τους στον χώρο, θα τους βοηθήσει ώστε να ξεπεράσουν κάθε πιθανό "σκόπελο" που θα βρεθεί στον δρόμο τους. Άλλωστε είναι αποδεδειγμένα "μανούλες" στο παιχνίδι του "αποπροσανατολισμού".

Η ζυγαριά και τα ζύγια

Αν ο υπουργός μάθαινε πού καταλήγουν τα χρήματα αυτά, θα βρισκόταν προ εκπλήξεως. Το πώς γίνεται η διαχείρισή τους και το πού ξοδεύονται. Το ποιοι πληρώνονται με αυτά και για ποιες (συνήθως ανύπαρκτες) υπηρεσίες. Από "αηδόνια" που κελαηδάνε όταν "πρέπει", μέχρι αποσπασμένους που είναι μονίμως εξαφανισμένοι. Ας το πάρει και από την ανάποδη. Αν τα χρήματα που δίνονται για την μισθοδοσία των υπαλλήλων, πήγαιναν στον προορισμό τους κανονικά, δεν θα ήταν αυτοί οι άνθρωποι τρεις και τέσσερις μήνες απλήρωτοι σε διάφορες περιόδους στο πρόσφατο παρελθόν. Για να μην το προχωρήσω σε αθλητές, σωματεία, συμπεριφορές κλπ κλπ. Από την άλλη, δεν νομίζω ότι χρειάζεται εμένα ο υπουργός για να του πω τις "αμαρτίες" της ΕΟΠ. Τις διάβασε στο πόρισμα, αφού ήταν από τους λίγους προνομιούχους που είχαν πρόσβαση σε αυτό. Και όμως, παρόλα αυτά και πολλά περισσότερα ακόμα, δέχτηκε να μπει δίπλα στο όνομά του και σε αυτό του υποψηφίου του, το όνομα του Τερζή, του Σαρρή και των υπόλοιπων. Δικαίωμά του. Αλλά παράλληλα και καταστρατήγηση των νούμερο δυο και τρία κανόνων που έγραψα στην αρχή.

Και αν προσπερνάς τόσο σημαντικές αρχές με τέτοια ευκολία, αν δεν διστάζεις να κάνεις εκπτώσεις ανάλογα με το πώς εξυπηρετούνται οι στόχοι σου, αν η φιλοδοξία για ανέλιξη σε παρασύρει σε τόσο "χλιαρή" ερμηνεία των υποχρεώσεων που συνεπάγεται το αξίωμά σου, αν, τέλος, ο σκοπός ο δικός σου ή των ανωτέρων σου, αγιάζει με τόση σαφήνεια τα μέσα, τότε πέρα από το δυο, το τρία και το τέσσερα, έχεις πρόβλημα και στο νούμερο ένα. Να κάνεις δηλαδή οτιδήποτε περνάει από το χέρι σου, ώστε να υπάρξει βελτίωση, εξέλιξη και στήριξη αθλητών και αθλημάτων. Και ας μου πει οποιοσδήποτε ότι έχω άδικο. Κανένα πρόβλημα. Αρκεί να μου δώσει πειστικές απαντήσεις στα πέντε ερωτήματα που έθεσα πιο πάνω. Με σημαντικότερο το πέμπτο και τελευταίο. Γιατί αν χαθεί το ηθικό πλεονέκτημα, τότε χάνεται και η εμπιστοσύνη. Και όταν συμβεί αυτός ο συνδυασμός, τότε δύσκολα υπάρχει γυρισμός. Και δεν αναφέρομαι προφανώς στις πολιτικές καριέρες, οι οποίες όπως βλέπουμε σχεδόν καθημερινά στην Ελλάδα, απογειώνονται με κάτι τέτοια. Αλλά στα μάτια και τη συνείδηση εκείνων των έστω λίγων, που επιμένουν να πιστεύουν στις καλές προθέσεις.

Και σ' αυτή την τελευταία ζυγαριά, εξαρτάται αποκλειστικά από σένα προς τα πού θα γείρει. Γιατί δεν χωράνε "ελιγμοί" στο πώς θα τοποθετήσεις τα ζύγια. Εσύ ξέρεις - όπως και ο καθένας για τον εαυτό του - πού ρίχνεις το βάρος. Και σύμφωνα με αυτό, κρίνεσαι.

ΥΓ. Φαντάζομαι ο υπουργός θυμάται τη φωτογραφία. Είναι τραβηγμένη ακριβώς πριν 30 χρόνια, το βράδυ της 23ης Οκτωβρίου του 1986. Τότε που εμείς ήμασταν οι "φασίστες", οι "ανθέλληνες", τα "κωλόπαιδα", τα "παλιοτόμαρα" και οι "αλήτες" (σύμφωνα με τον Τρίτση και τον Νεγρεπόντη). Τότε όμως που δεν κάναμε "ελιγμούς". Τότε ήταν απλώς ο Σταύρος, τώρα έγινε "κυρ Σταύρος" και πού ξέρεις, μπορεί να γίνει και "Αφέντης Τσουτσουλομύτης". Δεν βλάπτει όμως να θυμάται πώς ακριβώς τελειώνει το "κανονάκι" του Νιόνιου...