Παίρνει το δρόμο της επιστροφής το «Αβέρωφ»

Ενθουσιασμένος ο αρχιπλοίαρχος από τη μεγάλη προσέλευση, κυρίως των νέων

Το «Αβέρωφ» ετοιμάζεται να φύγει από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, μετά από δύο μήνες παραμονής στη πόλη και εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες και να επιστρέψει στο μόνιμο αγκρυροβόλιό του στη Μαρίνα Φλοίσβου.

Έως την περασμένη Παρασκευή οι επισκέπτες ήταν πάνω από 120.000 και αυτό που κυριαρχεί στη σκέψη και την ψυχή του κυβερνήτη είναι πως η αποστολή, όπως τονίζει, πέτυχε.

«Η αποστολή ήταν να φέρουμε το πνεύμα του Αβέρωφ, το πνεύμα του Πολεμικού Ναυτικού, της αισιοδοξίας και της ελπίδας, εδώ, στη Βόρεια Ελλάδα, και φαίνεται ότι το καταφέραμε. Τα συναισθήματα από τη ζεστασιά του κόσμου, από την υποδοχή, ήταν μοναδικά. Οι Βορειοελλαδίτες ήθελαν αυτή την προσπάθεια για να ξαναθυμηθούμε όλοι μαζί αυτά τα οποία μας έκαναν αξιοπρεπείς, γιατί ενωμένοι πρέπει να πάμε μπροστά. Αυτή είναι και η αποστολή του Αβέρωφ. Να δείξει τον δρόμο της περηφάνιας, της αξιοπρέπειας και της ενότητας»» αναφέρει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων ο αρχιπλοίαρχος Σωτήρης Χαραλαμπόπουλος.

Αυτό που προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση στον κ. Χαραλαμπόπουλο ήταν η αποδοχή από τους νέους. «Τα νέα παιδιά έψαξαν να βρουν τι είναι το Αβέρωφ και διάβασαν την ιστορία του. Έρχονται και είναι διαβασμένα, προετοιμασμένα και φεύγουν με ωραίες εικόνες και εντυπωσιασμένα» εξηγεί.

Συμπλήρωσε πως οι περισσότερες αυθόρμητες ερωτήσεις των πολλών παιδιών που επισκέφθηκαν το πλοίο (είτε σε οργανωμένα γκρουπ σχολείων, είτε μαζί με τους γονείς τους) περιστρέφονταν γύρω από το αν μπορεί να λειτουργήσει το πλοίο ξανά και αν θα μπορέσει να υπερασπιστεί την πατρίδα σε περίπτωση πολέμου.

Όσο για την πιο δυνατή στιγμή που βίωσε ο ίδιος ο κυβερνήτης στη Θεσσαλονίκη; «Είναι η είσοδος στο λιμάνι της πόλης» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. «Εκείνο το πρωινό της 7ης Οκτωβρίου, όταν αρχίσαμε να προσεγγίζουμε τη Θεσσαλονίκη και να αχνοφαίνεται ο Λευκός Πύργος. Ήταν μια πρωτόγνωρη συγκίνηση, μια αίσθηση ότι το Αβέρωφ βρίσκεται ξανά στον χώρο που έδρασε και απελευθέρωσε. Ήταν ένα ρίγος, μια περηφάνια που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ» λέει,

Θυμάται με συγκίνηση τους πρώτους πρώτοι επισκέπτες, κάποιοι εκ των οποίων έσκυβαν και φιλούσαν το κατάστρωμα ή έπιαναν τον ιστό της σημαίας και ξεσπούσαν σε λυγμούς από τη συγκίνηση. «Ήταν στιγμές που θα με ακολουθούν μια ζωή» τονίζει.

πηγή