Ο βιασμός της Δημοκρατίας

Όταν δικαστικός που πράττει το καθήκον του αποδοκιμάζεται από την κυβέρνηση και άλλος που το παραβιάζει ανοικτά επιδοκιμάζεται σιωπηλά, κάτι πάει πολύ στραβά στον τόπο

Σύμφωνα με το γάλλο φιλόσοφο του Διαφωτισμού Μοντεσκιέ η διάκριση των εξουσιών αποτελεί θεμελιώδη αρχή του κράτους Δικαίου. Τόσο ο ίδιος όσο και ο Αριστοτέλης 2.500 χρόνια πριν, πίστευαν ότι η «διαπλοκή» των εξουσιών οδηγεί σε πολύ επικίνδυνους δρόμους.

Ας δούμε λοιπόν πού βρισκόμαστε σήμερα εμείς ως προς αυτό, με αφορμή δυο περιστατικά που είχαμε χθες από το χώρο της Δικαιοσύνης:

Το πρώτο, αφορά την παρέμβαση της Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου κ. Ευτέρπης Κουτζαμάνη, η οποία ζήτησε από τις κατά τόπους δικαστικές αρχές να διερευνήσουν εάν λόγω των αγροτικών κινητοποιήσεων –και ειδικότερα των μπλόκων σε δημόσιους δρόμους- συντελείται το ποινικό αδίκημα της παρακώλυσης των συγκοινωνιών.

Στην παραγγελία της η κ. Κουτζαμάνη υπενθυμίζει με κομψό τρόπο ότι, με βάση τον Ποινικό Κώδικα το αδίκημα αυτό, εφόσον εξακριβώνεται, διώκεται αυτεπαγγέλτως, πράγμα που με απλά λόγια σημαίνει ότι σε μια ευνομούμενη χώρα δεν θα χρειαζόταν καν η δική της παρέμβαση..

Το δεύτερο περιστατικό αφορά την Πρόεδρο του Αρείου Πάγου κ. Βασιλική Θάνου, η οποία μήνυσε τον καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου κ. Σταύρο Τσακυράκη για «εξύβριση και συκοφαντική δυσφήμιση»!

Κατά την ανώτατη δικαστικό –και υπηρεσιακό Πρωθυπουργό μεταξύ των δυο κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ-ο κ. Τσακυράκης «προσέβαλε τη τιμή και την υπόληψή της», επειδή σε παλαιότερο σχόλιό του της είχε ασκήσει κριτική για την απόφασή της να στείλει επιστολή, αμέσως μετά το καλοκαιρινό δημοψήφισμα, στους Προέδρους των Ανωτάτων Δικαστηρίων των χωρών-μελών της ΕΕ, ζητώντας τους «να ασκήσουν την επιρροή τους για την εξεύρεση δίκαιης λύσης»(!) στη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης Τσίπρα με τους θεσμούς.

Δείτε τώρα: Η κυρία Κουτζαμάνη, η οποία έπραξε το καθήκον της κατά το πνεύμα και το γράμμα του νόμου, αποδοκιμάστηκε από την κυβέρνηση! Αρχικώς «δια κύκλων του Μαξίμου», που (της) υπενθύμιζαν ότι «οι αγώνες δεν ποινικοποιούνται» και στη συνέχεια από τον ίδιο τον κ. Τσίπρα, ο οποίος από του βήματος της Βουλής (της) ζήτησε «να είμαστε προσεκτικοί»!!

Μιλάμε εδώ για ευθεία παρέμβαση της εκτελεστικής εξουσίας στη δικαστική, άλλως πως «διαπλοκή» -καθότι αυτός είναι ο όρος όταν διακριτές εξουσίες διαπλέκονται μεταξύ τους.

Για την κυρία Θάνου και τη μήνυση κατά Τσακυράκη, η κυβέρνηση φυσικά δεν είχε να πει κάτι, αφενός γιατί ήταν ικανοποιημένη κι αφετέρου γιατί η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου διαπλέκει τις εξουσίες από μόνη της!

Να θυμίσουμε τα γεγονότα:

Την παραμονή του καλοκαιρινού δημοψηφίσματος που έβγαλε το «όχι» που έγινε «ναι», η κυρία Θάνου, αν και τέταρτη στην επετηρίδα, επελέγη ομοφώνως από το υπουργικό συμβούλιο νέα Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας μετά από πρόταση του υπουργού Δικαιοσύνης κ. Νίκου Παρασκευόπουλου. Συνδικαλίστρια, καθότι Πρόεδρος έως τότε της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων κι ακόμα σήμερα μέλος του Δ.Σ. της, η κυρία Θάνου υπήρξε μαχητική πολέμιος των Μνημονίων, όπως ήταν τότε και η σημερινή κυβέρνηση, αλλά και υπέρμαχος της εξαίρεσης των δικαστικών από κάθε περικοπή στο μισθό τους. Το γεγονός αυτό, προφανώς εκτιμήθηκε δεόντως από την κυβέρνηση, η οποία έδειξε μεταμεσονύχτια σπουδή για την προαγωγή της χωρίς να πράξει το ίδιο για τις θέσεις Προέδρων των άλλων δυο ανώτατων Δικαστηρίων- ΣτΕ και Ελεγκτικό Συνέδριο-που επίσης χήρεψαν εκείνη την περίοδο. ’Ετσι, όταν λίγο αργότερα προκηρύχθηκαν εκλογές, η επιλογή της κυρίας Θάνου για τη θέση της υπηρεσιακής Πρωθυπουργού ήταν μονόδρομος..

Αλλά και η κυρία Θάνου εκτίμησε την κυβερνητική απόφαση να τοποθετηθεί επικεφαλής του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας. Έτσι, λίγες μέρες μετά το δημοψήφισμα , έστειλε επιστολή προς τους Προέδρους των ευρωπαϊκών Ανωτάτων Δικαστηρίων προκειμένου να τους εξηγήσει το …νόημα της ψήφου του ελληνικού λαού! Κατά την ίδια λοιπόν, με το δημοψήφισμα ο ελληνικός λαός εκλήθη να εγκρίνει ή όχι «την πρόταση των θεσμών για νέα μέτρα λιτότητας, χωρίς ρύθμιση του ελληνικού χρέους και ο ελληνικός λαός σε ποσοστό 61,3% εψήφισε ΟΧΙ..». Στην επιστολή της η Ανώτατη Δικαστικός προβαίνει ευθέως σε πολιτικές κρίσεις, αποδίδοντας το χρέος «στην κακοδιαχείριση του δημοσίου χρήματος από τις Κυβερνήσεις» και «στην εσφαλμένη οικονομική πολιτική η οποία εφαρμόστηκε τα τελευταία χρόνια, με βάση τα μνημόνια που επιβλήθηκαν από την τρόϊκα και τα οποία αποδείχθηκαν ανεπιτυχή…».

Σ αυτή την επιστολή άσκησε κριτική ο Συνταγματολόγος Στ. Τσακυράκης και γι αυτό μηνύθηκε χθες -άγνωστο γιατί τόσο ετεροχρονισμένα- από την Πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας.

Η απόφασή της προκάλεσε –ευτυχώς- θύελλα αντιδράσεων από τον πολιτικό, ακαδημαϊκό και δημοσιογραφικό κόσμο που, πέραν όλων των άλλων, της προσάπτει βάναυση παραβίαση του συνταγματικά κατοχυρωμένου και θεμελιώδους δικαιώματος της ελευθερίας έκφρασης και γνώμης (άρθρο 14, παρ. 1 Σ). Αυτό εξηγεί μάλλον και την κυβερνητική «σιωπή», δεδομένης της αλλεργίας της στην κατά Βερναρδάκη «αυτονόμηση των ΜΜΕ».

Έλα όμως που δεν πρόκειται μόνον για το άρθρο 14 του Συντάγματος που αφορά στην ελευθερία έκφρασης και γνώμης!

Υπάρχει και μια άλλη διάταξη, θεμελιώδης για την αρχή της διάκρισης των εξουσιών σε μια Δημοκρατία, η παράγραφος 3 του άρθρου 29, κατά την οποία απαγορεύονται στον δικαστικό λειτουργό οι οποιασδήποτε μορφής εκδηλώσεις υπέρ ή κατά πολιτικού κόμματος! Σύμφωνα με έγκριτους νομικούς, τέτοιες εκδηλώσεις σαφώς είναι και η αποδοχή της αφήγησης της κοινωνικής πραγματικότητας από κάποιο πολιτικό κόμμα και των θέσεών του σε θέματα γενικής οικονομικής ή δημοσιονομικής πολιτικής.

Πολύ περισσότερο, όταν στον πολιτικό διάλογο οι απόψεις για το ίδιο θέμα ποικίλλουν και ο Δικαστής επιλέγει να ταχθεί με μια από τις απόψεις αυτές ΔΗΜΟΣΙΑ.

Άννυ Ποδηματά

* H Άννυ Ποδηματά είναι δημοσιογράφος, πρώην ευρωβουλευτής και πρώην Αντιπρόεδρος του ΕΚ.