Εθελοντές σε συνεργασία με το ΑΕΙ Πατρών μαθαίνουν ελληνικά στα προσφυγόπουλα

ethelontes-se-synergasia-me-to-aei-patrwn-mathainoun-ellhnika-sta-prosfygopoula

Ένα διαφορετικό σχολείο έχει δημιουργηθεί και λειτουργεί εδώ και καιρό στο Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων στην Μυρσίνη Ηλείας

Περίπου 35 εθελοντές εκπαιδευτικοί σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο της Πάτρας διδάσκουν την ελληνική γλώσσα στα παιδιά που διαμένουν στο Κέντρο.

Για την πρωτοβουλία τους αυτή μίλησαν το πρωί της Πέμπτης «Στο Κόκκινο Πάτρας 107,7» ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών και μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής του Υπ. Παιδείας, Παντελής Κυπριανός και η Νηπιαγωγός και Μεταπτυχιακή Φοιτήτρια, Χριστίνα Μαραγκού. Όπως εξήγησαν το εγχείρημα δεν είναι εύκολο καθώς οι πρακτικές δυσκολίες είναι σημαντικές, καθώς για παράδειγμα η επικοινωνία με τα παιδιά γίνεται μετ' εμποδίων αφού δεν γνωρίζουν καθόλου τη γλώσσα ή έστω αγγλικά για να υπάρχει άμεση αλληλεπίδραση.

Πέρα από την επιτροπή Πανεπιστημίου που είναι τριμελής, εμπλέκονται 10 καθηγητές από το Πανεπιστήμιο, υπάρχουν 15 φοιτητές, 10-15 εκπαιδευτικοί της περιοχής που πηγαίνουν συχνά στο Κέντρο Φιλοξενίας, και υπάρχουν από το Δήμο 4-5 άνθρωποι που επίσης βρίσκονται εκεί καθημερινά. Πέρα από αυτόν τον σταθερό κύκλο υπάρχουν πάρα πολλές ομάδες από την Πάτρα, τον Πύργο, την Αμαλιάδα κ.α. οι οποίες συνδράμουν με πάρα πολλούς τρόπους την όλη προσπάθεια. Πέραν από τα τρόφιμα και τα βασικά είδη που έχουν ανάγκη οι πρόσφυγες, πολλές φορές πηγαίνουν στο Κέντρο χαρτικά, τετράδια, μολύβια, στυλό κ.α. είδη.

«Άρα υπάρχει ένα κόσμος που βοηθάει πέραν από εμάς τους 30. Πολύ σημαντικό ρόλο παίζουν οι φοιτητές οι οποίοι ουσιαστικά οργανώνουν την εκπαίδευση. Η εκπαίδευση ουσιαστικά χωρίζεται σε τρεις κύκλους, 1. Τα πολύ μικρά παιδιά ένας τύπος «νηπιαγωγείου», 2. Κάτι αντίστοιχο του «Δημοτικού», παρά το γεγονός ότι οι ηλικίες είναι όλες μαζί, και 3. Κάτι σαν το «Γυμνάσιο-Λύκειο», και προσπαθούμε να φτιάξουμε προοδευτικά και ένα κύκλο για τους ενήλικες», σημειώνει σχετικά ο κ. Κυπριανός. Από την πλευρά της η κυρία Μαραγκού, οι οποίοι έχει αναλάβει τα μικρότερα παιδιά, ηλικίας 7-8 ετών, που αριθμού περίπου 35 αναφερόμενη στην εκπαιδευτική διαδικασίας και τις δυσκολίες που προκύπτουν στην πορεία σημείωσε:

«Από ότι καταλαβαίνετε η πλειοψηφία αυτών των παιδιών δεν έχει πάει καθόλου σχολείο και δεν έχουν την έννοια του σχολείου στο μυαλό τους οπότε είναι η πρώτη τους επαφή με κάποιου τύπου σχολική πραγματικότητα, κάτι που είναι πολύ σημαντικό. Σε πρώτη φάση κοιτάμε να μάθουμε κάποια βασικά πράγματα επικοινωνίας στην ελληνική γλώσσα. Δεν περιμένουμε να κάνουμε «θαύματα», καθώς πολλά από αυτά τα παιδιά δεν ξέρουν καν την μητρική τους γλώσσα.

Σε αυτό το επίπεδο υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι, αλλά η ομάδα των εθελοντών είμαστε πολύ θετική, σε όλο αυτό, και προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο δυνατό. Στα παιδιά τους αρέσει το σχολείο και κάθε πρωί που πηγαίνουμε εκεί είναι απ' έξω με τις τσαντούλες τους, τα τετράδιά τους και περιμένουν πότε θ' αρχίσει το μάθημα. Είναι δύσκολο και γι' αυτά γιατί δεν έχουν μάθει να κάθονται στην καρέκλα και να λέμε τώρα ξεκινάει το μάθημα, είναι κάτι εντελώς καινούργιο, όμως τους αρέσει και αυτό είναι πολύ θετικό. Σημειώνουν στα τετράδιά τους στο διάλλειμα από τον πίνακα, οπότε και την επόμενη φορά έχουν διαβάσει στο σπίτι και σημειώνουν κάποια πρόοδο. Στο κομμάτι της επικοινωνίας με τα παιδιά είναι πολύ σημαντική η οικογένεια. Υπάρχουν άτομα που είναι θετικά στην έννοια του σχολείου, οπότε έρχονται γονείς που έχουν γνώση της Αγγλική γλώσσας και μας βοηθούν στη διδακτική διαδικασία. Εμείς εξηγούμε τι θέλουμε να κάνουμε, αυτοί τα μεταφράζουν στα Αραβικά στα παιδιά και λειτουργούμε όλοι μαζί παρέα για να δημιουργήσουμε κάτι κοινό».

Όπως εξήγησαν πολλά από τα παιδιά στην αρχή ήταν αρχικά φοβισμένα και μάλιστα όταν άκουγαν να περνούν πάνω από το Κέντρο Φιλοξενίας αεροπλάνα κρύβονταν γρήγορα κάτω από τραπέζια και κρεβάτια καθώς θεωρούσαν ότι γινόταν βομβαρδισμός όπως όταν βρίσκονταν ακόμα στην Συρία. Σιγά-σιγά όμως ένιωσαν μεγαλύτερη ασφάλεια και αποφάσισαν να κάνουν κάτι για τη ζωή τους, γι' αυτό άλλωστε πολλά από τα παιδιά ζήτησαν μόνα τους να συμμετάσχουν στα μαθήματα. Βέβαια δεν λείπουν και οι πιο δύσπιστοι, κυρίως μεγαλύτερα παιδιά 16 χρονών και πάνω όνειρο των οποίων είναι το ταξίδι προς την Γερμανία και έτσι δεν μπορούσαν εύκολα να πειστούν για την χρησιμότητα του να μάθουν Ελληνικά.

«Εμείς πηγαίνουμε δύο φορές την εβδομάδα αλλά το σχολείο, οι εκπαιδευτικές δραστηριότητες είναι όλη την εβδομάδα, από Δευτέρα μέχρι και Κυριακή. Υπάρχει συνέχεια, ένα μεγάλο μέρος του προγράμματος το κάνουν οι ίδιοι διδάσκοντας Αραβικά, λίγα Αγγλικά και Μαθηματικά. Πέραν των εθελοντών του Πανεπιστημίου υπάρχουν κι εκπαιδευτικοί όπως ο σχολικός σύμβουλος της περιοχής που πηγαίνει τρεις φορές την εβδομάδα. Επίσης υπάρχει και μια ομάδα από τον Πύργο η οποία πηγαίνει την Κυριακή, άρα υπάρχει μια ροή στο πρόγραμμα. Η μεγάλη χαρά των παιδιών ήταν δύο στιγμές. Η πρώτη όταν τους μοιράσαμε τσάντες που τις έφεραν Πατρινοί από τον Σύλλογο των Δικαιωμάτων των Προσφύγων. Πήραν μεγάλη χαρά, έγινε πανηγύρι. Έκαναν βόλτες γύρω-γύρω. Και η δεύτερη όταν τους πήγαμε καρτελάκια με τα ονόματά τους για να μην τους ρωτάμε κάθε φορά πώς λέγονται, τις φόρεσαν με μεγάλη περηφάνια και χαρά. Ήταν καταπληκτικές στιγμές και οι δύο», ανέφερε μεταξύ άλλων ο κ. Κυπριανός.